Superieure les in theater maken en kijken van Matthias de Koning, Damiaan de Schrijver en (vooral) Peter van den Eede. Aan de hand van Diderot neemt men het begrip acteren onder de loep, terwijl en passant het theater van de wreedheid opnieuw wordt uitgevonden. Daarnaast wordt een flink deel van de inventaris van Maatschappij Discordia opgeruimd. Nou ja, scherven brengen geluk, zullen we maar zeggen, en dat pakhuis werd toch wel erg vol. Debut de Saison: hèt medicijn tegen opkomende theaterhaat!

Superieure les in theater maken en kijken van Christoph Marthaler. Als je in Duitsland woont wordt je al snel suïcidaal van dit soort überdramaturgische concepten, afgrijselijk dure decors en virtuoze acteerkanonnen, maar in Nederland kan ik er vaak naar smachten. Kortom: een avondje kwijlen voor de liefhebber.

Heel veel mensen vinden het heel mooi (ook mensen wier mening ik hoog acht), maar ik zie het niet. Ik vindt het denk ik vooral een interessant tijdsbeeld over de volkomen fucked up relatie met kinderen in deze samenleving.

Gut, dit was toch geen opera van Lorca? Omdat bijna alles in het Spaans is, begrijp je echt alleen de plot. Dan snap ik toch een heleboel niet: waarom dit stuk, waarom nu, wat zegt dit over de vrouw in deze wereld, is er nog iets multi-culti’s gaande, waarom zingen jullie? Dat soort dingen. Oja het is ook een echt korte voorstelling.

O jee, een dramaturgisch concept. Yerma praat Nederlands en de rest van de personages zingt, danst of praat Spaans. Tsja, als ik als vrouw moest kiezen tussen een chagerijnige danser en een gezellige operazanger, dan wist ik het wel. Ik vond het dus een beetje moeilijk, hoewel in uitvoering lang niet slecht.

Vanwaar toch die gène bij sommige theatermakers om een verhaal dat leeft van zijn personages en hun tegenstrijdigheden, recht voor zijn raap te vertellen? Is verhaaltjes tonen uit, en alleen te verantwoorden als je de “diepte” opzoekt met andere middelen? Moet de aanstormende ckv-jeugd in het postmodernisme ingewijd worden? Flauw, dit verdienen de Wetten van Kepler niet, want je krijgt goeie waar te zien en te horen! Het is vooraf echter goed te weten dat ‘Yerma’ 1) een drama van Garcia Lorca is, 2)een compilatie van zang en dans, gebaseerd op motieven die verwijzen naar ‘Yerma’ van Garcia Lorca. Wie het stuk kent, herkent het plotje. Maar zoals gezegd goed gedaan. Wie houdt van zang, dans, de ernst des levens, mooie beelden en vreemde talen, ga erheen, deze ‘Yerma’ staat er stijf van. Nee, ik heb geen tomaten, maar hoe kom ik aan dat gebroken gewei?

Mooie indringende voorstelling. Zo’n sterke combinatie van video en theater zie je helaas niet vaak op het toneel. De akteurs van Space spelen sterk en met lef. Dat idee met die auto op het toneel vond ik echt geweldig. Dit soort voorstellingen wil ik vaker zien!!!

hoewel dit niet helemaal mijn verhaal is, staat hier wel een geweldige acteur. Frank Vercruyssen, uiterlijk zo helemaal niet don juan (vooral als je wat hoger in het theater zit), maar als ie er even staat wordt het nog geloofwaardig ook! volgende keer een andere text?

Soms is een voorstelling goed, omdat hij alleen maar interessant is. Dit was zo’n voorstelling. Zeer visueel van aard met multi-media waar Ivo en Guy nog wat van kunnen leren. De mix van beeld en geluid was fascinerend. Een totaal ervaring. Dat de voorstelling ging over de geschiedenis van het Amerikaanse theater deed er voor mij niet zo toe. Wel was het interessant om te zien hoe de media van toen gemanipuleerd werden met de mogelijkheden van nu. De combinatie van live en media leverde een indrukwekkende voorstelling op.

Even diep in mijn geheugen kijken. Vorig jaar gezien, deze voorstelling. Goed decor, Martijn Niewerf die accordeon speelt, uitgedeelde haring en zeemansliederen. Maar ook, een charmante maar stijve tekst, die stopt op het moment dat het verhaal pas echt interessant wordt, vandaar die tomaat.
Oftewel, kom maar op met dat t-shirt!