Ik vind, in tegenstelling tot wat sommigen zeggen, het verhaal wel degelijk iets hebben. Het is een soort van drama in principe, en doordat de kinderstemmen (nu bij sommigen ietwat mannelijker) wordt dat geaccentueerd omdat zij dan het dramatische van de voorstelling over hen laten gaan. Het is volgens mij ook bedoeld om ons, volwassenen, ironisch te zijn want doordat die kinderen op scène nog geen ervaring hebben in het volwassen zijn maakt emotioneler voor ons. Een absolute aanrader, die ubung.
Ook hoe sommige scènes samenvloeien, zoals wanneer de jongen met de lang bruine haren Eric Clapton zingt (zeer goed overigens) speelt er zich nog heel wat af en de samenvloeiing is prachtig. RESPECT voor Josse daarvoor (leest u trouwens ook zijn boek, wat het beste is wat ik in jaren heb gelezen).
PS: let vooral op die jongen met rechtstaand blond haar, zijn mimiek, lichaamstaal en articulatie. Die jongen is een acteur in wording!

Nu snap ik denk ik wel waarom deze voorstelling dit jaar Het Theaterfestival won. De jonge spelers zijn bijzonder goed gecast en blijken al gauw bijna exacte kopieën van hun tegenhangers in de film, maar dan een maatje kleiner en met een stem die na een tijdje eigenlijk prima en natuurlijk lijkt te passen bij deze kinderachtige volwassenen. Bovendien spelen ze perfect synchroon met de film en bijzonder goed met de weinige middelen die ze hebben. Zelfs het afbuigen gaat zoals ‘grote’ acteurs dat doen. Het feit dat er relatief weinig gebeurt tussen de spelers op het toneel klopt zelfs, als een echte spiegel van wat er eigenlijk op het doek gebeurt. Het is niet alleen vermakelijk en gewoon leuk om naar te kijken; het feest der herkenning is op sommige momenten behoorlijk wrang. Gelukkig is het maar een Übung…

Wat is schrijnender?
Een dronken, huilende vrouw die tijdens een uit de hand gelopen feestje tot een paar hele nare inzichten komt, zoals daar zijn: de zin van haar leven.
Of een meisje van twaalf dat haar tot in de kleinste bewegingen precies nadoet, inclusief huilgeluiden.
Net als de Grote Oorlog is de videoprojectie een fantastisch knap uitgewerkte truuk. Deze voorstelling deed me echter ook echt wat. Dit is een prachtig stuk over hoe stom mensen kunnen zijn, maar ook hoe mooi ze kunnen zijn.
Een gewei voor de volwassen acteurs, twee voor de kinderen en nog een voor Josse de Pauw, maar dan voor zijn mooie tekst en nog een omdat hij mij een aantal beelden heeft getoond die me nog lang bij zullen blijven.

Heel veel mensen vinden het heel mooi (ook mensen wier mening ik hoog acht), maar ik zie het niet. Ik vindt het denk ik vooral een interessant tijdsbeeld over de volkomen fucked up relatie met kinderen in deze samenleving.

Het geheel bleef steken. Een goede film, een spannende tegenstelling met de kinderstemmen versus een niet verrassende, conceptuele uitvoering. Naar huis met deze patstelling en dat is nooit een lekker gevoel. Waar was de wrijving? De voorstelling aangepast sinds de première? Wel, niet ten goede.

Doet me geen bal, die kinderen op het toneel. Ik kijk dan wel weer graag naar het filmpje met fijne grote mensen acteurs. Maar waar gaat dat dan over, het ene cliché over mensen mensen met geld na het andere. Och ja en uiteindelijk zijn we allemaal ongelukkig. Nou ik toevallig niet en ik ben ook voornemens heel rijk te worden. Speciale aandacht voor de stomme compositie. Kinderen zijn erg goed in lipsyncen, waarvoor gewei, maar waarom toch allemaal?