Minder goed dan een jaar geleden, maar nog steeds hilarisch. De Expo-zaal is te groot en alle doeken van de wereld helpen geen zier. Kwam moeizaam op gang, maar ging des te beter en smeuiger door. Tot diep in de nacht heeft men onder het genot van veel te veel drank nog de Paradox besproken. Zo zie ik dat graag, Vive la Discussion! Tomaat voor de Expo en de stoeltjes naast het kneuterige publieksopstellinkjes.

Verplichte kost.

Nog nooit zo gelachen in het theater! De drie acteurs slagen er in om het eerste half uur pure slapstick neer te zetten, compleet met pruiken en talkpoeder. De ‘Paradoxe sur le comédien’ van Diderot wordt hier verbeeld zonder pretentie en met veel humor, maar tegelijk ontzettend raak. Wat moet het heerlijk zijn om in deze voorstelling mee te spelen.

Jaha, goed theater! Vooral mensen die zich al maanden bezig houden met de achttiende eeuw kunnen hun lol op. Nee prachtig toneel, volle kracht vooruit. Bloed op de planken, selecteren die hap.

In een Discordiaans decor krijgen we de wijze theaterlessen van Diderot voorgeschoteld in een slapstickvoorstelling van ongeëvenaard niveau.
Hier wordt weer duidelijk wat er zo bijzonder is aan Discordia, dat ze meer dan welke groep ook de theatergeschiedenis uitdragen en weer tot leven brengen.
Dit gecombineerd met de in mijn ogen meer publieksgerichte stijl van Stan en het vooral van De Schrijver hilarische toneelspel levert een prachtige voorstelling op, theaterfestivalwaardig, als je het mij vraagt.

Superieure les in theater maken en kijken van Matthias de Koning, Damiaan de Schrijver en (vooral) Peter van den Eede. Aan de hand van Diderot neemt men het begrip acteren onder de loep, terwijl en passant het theater van de wreedheid opnieuw wordt uitgevonden. Daarnaast wordt een flink deel van de inventaris van Maatschappij Discordia opgeruimd. Nou ja, scherven brengen geluk, zullen we maar zeggen, en dat pakhuis werd toch wel erg vol. Debut de Saison: hèt medicijn tegen opkomende theaterhaat!