Het Theaterfestival (2001)

Heel saai. Personages zijn leuk om naar te luisteren het eerste kwartier, maar als blijkt dat ze het de twee volgende uren daarna alleen maar over hetzelfde praten, wordt het alleen nog maar oninteressant (ouderwetse thematiek ook: vooruitgang in kleine dorpjes) De acteurs proberen voortdurend erg goed te ac-te-ren (ik heb meerdere wijsvingers geteld) en dat is erg irritant. Zonde van het mooie toneeleeld.

De rijke en mooie tekst van Filip Vanluchene is een aanwinst, een soort moderne ‘Kersentuin’. Uitvoering deed tekst recht, maar was weinig opwindend. Vormgeving was ronduit lelijk en zonde; tekst is beeldend genoeg, laat dat getut met plaatjes. Belangwekkend, nee heb ik niet gezien of gehoord. Speciaal gewei voor laatste zin en donkerslag, waardoor het sociaal-realisme en “De vis wordt duur betaald”- stemming van de voorstelling gerelativeerd wordt.

Doet me geen bal, die kinderen op het toneel. Ik kijk dan wel weer graag naar het filmpje met fijne grote mensen acteurs. Maar waar gaat dat dan over, het ene cliché over mensen mensen met geld na het andere. Och ja en uiteindelijk zijn we allemaal ongelukkig. Nou ik toevallig niet en ik ben ook voornemens heel rijk te worden. Speciale aandacht voor de stomme compositie. Kinderen zijn erg goed in lipsyncen, waarvoor gewei, maar waarom toch allemaal?

Het geheel bleef steken. Een goede film, een spannende tegenstelling met de kinderstemmen versus een niet verrassende, conceptuele uitvoering. Naar huis met deze patstelling en dat is nooit een lekker gevoel. Waar was de wrijving? De voorstelling aangepast sinds de première? Wel, niet ten goede.

Wat een kutvoorstelling, stierlijk verveeld. En wat me nog het meest ergert is dat ik er weer eens ingetrapt ben; in al die hype-tekst in o.a. het festivalkrantje. Een beetje onafhankelijk denken, me reet. Een grote marketingbende, elkaar in de hol kruipen, gatver kutfestival, ben echt boos!!!

Heel veel mensen vinden het heel mooi (ook mensen wier mening ik hoog acht), maar ik zie het niet. Ik vindt het denk ik vooral een interessant tijdsbeeld over de volkomen fucked up relatie met kinderen in deze samenleving.

Macbeth anno 2001: welkom op een dance-feest waar het geluid te hard is om het ergens over te laten gaan. Na de zappende eerste helft, als ik dan eindelijk aan het tempo gewend begin te raken, valt een ongemakkelijke stilte waarin de spelers harder proberen contact met de zaal te maken dan met hun eigen rol. Ik heb me de hele tijd af zitten vragen waar het nu eigenlijk over ging, en dat terwijl ik het verhaal toch ken. En dan rekken tot het eind… Daarnaast heerlijk kunnen lachen om Duncan en genoten van mooie mensen (!) die zichtpaar plezier hadden in hun spel. Complimenten voor de zangeres en opvallend dat de hoofdrolspeler ondanks dat hij aan een stoel gekluisterd was er toch wat van wist te maken. Kortom: op zich de moeite waard, maar voor mij klopte het net niet helemaal.

Ik heb het hele stuk geboeid zitten kijken, maar blijf toch onbevredigd aan het eind; naar wat ik heb zitten kijken is me nog niet duidelijk. Over het verhaal van Macbeth ging het in ieder geval niet echt. Af en toe prachtig toneelbeeld. Veel nadrukkelijk contact met publiek (tja, Mafaalani). Veel te lang einde, maar dan weer wel Britney Spears en Adamo combineren op een traporgel tot slot… Blikken kan ik niet geven aan een voorstelling die het publiek (letterlijk) vraagt met tomaten te gooien, maar veel geweien zitten er dus ook niet in.

Ha! Ik vond Amlett lekker wel mooi! Mensen die dit niet mooi vonden, doen volgens mij geen ene moeite om goed te kijken, anders hadden ze wel het prachtige toneelbeeld opgemerkt, de humoristische taal en de mooie choreografie en beeldschone actrice die dat ook ontwierp. Vooral de sfeer is erg speciaal en bijzonder, dan maakt het ook niet meer uit of sommige acteurs amateurs zijn, het wordt gewoon een met de voorstelling.

Over het experiment ben ik zeer te spreken, de visuele vondsten werken wonderwel op het videoscherm, maar de grote teleurstelling was voor mij, dat er op het toneel zelf niets gebeurd, er zijn wat mensen in het schemer met miniatuurdecortjes aan het werk, of ze lezen nogal matig brieven van soldaten voor. Het was vooral naar dat scherm kijken, en dus ontging het mij waarom ik er voor naar het theater moest komen.

Het is verleidelijk om uit te roepen dat het hier één grote egotrip ‘Jan Decorte doet Hamlet’ betreft. Op verschillende momenten dat ik mij verveelde (lees: vaak voor een voorstelling van anderhalf uur) spookte deze gedachte door mijn hoofd. “Rot toch op met je ‘Hamlet is ook maar een slungel net als jij en ik’.” Natuurlijk is Hamlet ook maar een slungel, maar moet je hem daarom opvoeren? Je bent de grootste sukkel als je je sukkeligheid af moet lezen aan een prins die ook een sukkel blijkt.
Maar goed, de aardsheid dus. De gewone mens, een ‘Op hoop van zegen Hamlet’, de Aardappeleters van Denemarken. Bij vlagen kon het me wel boeien. En de choreografie was mooi (en seksistisch, trouwens).
Vraag aan Decorte: waarom doe je niet gewoon je eigen ding en laat je Shakespeare erbuiten?

Ik begrijp de vorige minrecensenten niet zo goed, want ik vind dit juist een heldere, uitgeklede Macbeth. met een centrale spil: machtzucht. Het feit dat Macbeth met gebroken voet midden op het toneel zat versterkte dit alleen maar. Ik ben onder de indruk van de regie, ritme is goed, verveling van het begin wordt in tweede uur ingelost. Knap hoe de openheid, drankjes aan het publiek, de sterfscenès, het aandragen van nieuwe pistolen als die van Macbeth geen klappertjes meer heeft past naast het vasthouden van de centrale verhaallijn. Maar ja, twee dingen: voorstelling niet aangrijpend, de uitgelezen passie werkt voor mij juist vervreemdend. En: waarom? Een heldere Macbeth, maar wat zegt de machtswellusteling mij anders dan dat hij er een is?

Tooneel voor iedereen vanaf 10 jaar. Best goed gedaan hoor, voor zondagmiddag met de hele familie naar de Meervaart. Maar eh, Belangwekkend? Beats me.

Ok, een gewei voor alle mooie live gemaakte beelden, dit vond ik erug leuk en interresant, maar ook weer niet zo interresant dat het zooo lang moest. Daarvoor dus ook meteen de eerste tomaat, voor het uitkauwen van de beeldende fondsen. De 2e tomaat is voor het geheel, ik miste echt een totale verhaallijn waar ik in mee kon gaan. Ik miste “spel”, acteurs, en oprecht drama, want het drama in deze voorstelling is zo makkelijk en plat gebracht inmiddels die brieven. Eigenlijk zat ik de hele tijd te wachten, waneer is dit afgelopen?? Maar de rest van het publiek vond het fantastisch… de “bestuurders” moesten wel 4 keer terug komen en ik hoorde achter me zeggen, dit is het beste wat ik ooit gezien heb. Dat begrijp ik dus niet… Maar ja ik hou ook niet van animatiefilms etc. dus het zal allemaal wel aan mij persoonlijk liggen.

Motherfucker, wat een stuk. Hoe krijgt men het voor elkaar om in zo’n lange tijdsduur, met acteurs die twee verschillende dialecten spreken, dubbelrollen spelen en drie stukken die niet eens zo goed zijn, de kijker zo beduusd achter te laten? Een megalomane voorstelling op de randje van een Gouden Tomaat-nominering, maar die niet krijgt, omdat het simpelweg fantastisch was. Betty Schuurman, Frieda Pitoors en Wim Opbrouck zijn prachtig in het stuk over een verkankerde moeder-dochterrelatie, maar Fedja van Huet en Wim Opbrouck als twee roodharige inteelt-broertjes is een ervaring die je nooit meer zal vergeten. Hoe zij elkaar kwijlend, grommend en vechtend in de komische finale de meest misselijkmakende bekentenissen doen en op o zo oprechte manier vergiffenis vragen om elkaar vervolgens weer blaffend in de haren te springen waarnaar de pruikjes afvallen en ze die weer moeten ruilen omdat de een de ander… godverdomme, wat een geil stuk. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de opvallende nieuwkomers Nele Goossens en Pieter van der Stam, het decor, het licht, de muziek, etc.

‘t Was een beetje rommelige zaal; de lollies doen zo’n verstilde voorstelling geen goed. Had ook het idee dat dit eigenlijk in een kleinere zaal moet staan. Uitvergroot spel, prachtige grime. Vaak moeilijk te verstaan, wegens Vlaamsheid. Mooi idee en vorm, maar het miste wat scherpte. Waarschijnlijk te katholiek voor mij om het helemaal te kunnen doorgronden.

Erg kort; beetje weinig; niet zo goed. Pubermeisje in BH op een tafel laten dansen en een fles water over zichzelf laten uitgieten… Ik vind dat een beetje kinderporno. Zie verder ook Übung.

Wat een ellende. Zo’n voorstelling waar je bij de eerste zin de hele voorstelling al gezien hebt. Lelijk geacteerd, lelijk decor, het op zich mooie gegeven wordt volledig plat geslagen. Ik vind het vooral heel erg voor de mensen op wiens leven dit verhaal gebaseerd is. Bah!

Beetje vlees noch vis-voorstelling. Moeilijk te verstaan, eentonig in de getoonde emoties. Gewei voor de muzikant, tomaat voor de teleurstelling die ik na afloop had.

‘De Grote Oorlog’ zien op de dag dat een grote oorlog lijkt te beginnen… Het leidde af en het hield me tegelijkertijd erbij. Met veel toewijding en vindingrijkheid zorgen kleine details voor een beleving op ware grootte. Soms is de afstand te groot, maar soms komt het echt dichtbij. Het werk van de Gerauschmacher speelt hierbij een flinke rol. Leuk om gezien te hebben.

Gelukkig nog een kans om dit te zien !! Het prachtige spel (wat je haast geen spel kan noemen: Steven = Tom) en de mooie passende geluids- en beeldeffecten houden de aandacht erbij. Op de heftige momenten zit ik rechtop van schrik en met name het geluid is soms echt angstaanjagend. Ik had wel moeite om het verhaal te begrijpen en dat hield me in een soort algehele verwarring. Soms verstond ik de tekst niet, dat heerlijke Vlaams, en ik had “het boek” (nog) niet gelezen. Voor mij was de ontknoping daardoor onverwacht en schokkend. Het verhaal is net te absurd om me helemaal te kunnen inleven, maar het drukte de pret niet. Bijzondere voorstelling.

Wat een saaie bedoening is dat toch, die prijsuitreiking van Het Theaterfestival. Ik snap er echt werkelijk helemaal niks van. Waarom de (ik schat 12-jarige)zoon van Johan Simons met zijn vriendje er was weet ik niet, en de link tussen een dansvoorstelling en twee weken teksttheater is mij ook volledig ontgaan.
Het Theaterfestival probeert er een flitsende gebeurtenis van te maken, maar de zure nasmaak komt niet alleen van de champagne.
Wel fijne muziek, nadien.

Wat is schrijnender?
Een dronken, huilende vrouw die tijdens een uit de hand gelopen feestje tot een paar hele nare inzichten komt, zoals daar zijn: de zin van haar leven.
Of een meisje van twaalf dat haar tot in de kleinste bewegingen precies nadoet, inclusief huilgeluiden.
Net als de Grote Oorlog is de videoprojectie een fantastisch knap uitgewerkte truuk. Deze voorstelling deed me echter ook echt wat. Dit is een prachtig stuk over hoe stom mensen kunnen zijn, maar ook hoe mooi ze kunnen zijn.
Een gewei voor de volwassen acteurs, twee voor de kinderen en nog een voor Josse de Pauw, maar dan voor zijn mooie tekst en nog een omdat hij mij een aantal beelden heeft getoond die me nog lang bij zullen blijven.

Voor de pauze was het domweg saai. Drie verhaallijnen van bewoners van hetzelfde verloren dorp. Trage soap. Na de pauze gebeurde er iets meer. Vooral in het verhaal van de twee broers, die elkaar moeten vergeven om hun vriend, de pastoor die zelfmoord pleegde, te redden uit het hellevuur. Een broer is daartoe geneigd, de andere blijft zijn egoistische spelletjes spelen. Boodschap door de hele voorstelling: in ontheemde oorden blijkt hoe barbaars en egoistisch de mens is. Plat. En de acteurs - ze kunnen spelen, natuurlijk - speelden ook plat. Maar toen op het eind was er heel even die broer die net iets meer moeite wilde doen. En leek de voorstelling opeens nog diepte te krijgen. Knap gedaan. Maar, grmfbl, vertel me niet dat alles plat is! dat mensen barbaars en egoistisch zijn. Vertel me hoe je daar op reageert, je misschien wel tegen verzet.
Passie uit platheid. Ik heb ook nog zitten huilen. Rare voorstelling.