Het was een soort opera, maar dan gesproken. Soms wel heel ritmisch gesproken, dan werd het bijna muziek. Het zag er ook uit als een opera met symbolisch bewegende mensen in mooie kleurige kostuums. Degenen in de zaal die Turks verstonden (en dat waren er een hoop) zijn er denk ik beter in geslaagd dan ik om mee te gaan in het zangerig vertelde verhaal. Als niet-verstaander moet je steeds die boventiteling lezen en voor dat je de filosofische zinnen (eenzaamheid is als een heuvel, waarover een brug.. etc.) tot je hebt kunnen nemen zijn zij alweer een stuk verder. Een gewei voor het toneelbeeld (mooi), de professionaliteit (goede acteurs, mooie geluiden) en het feit dat er een Turkse voorstelling stond in de Rotterdamse Schouwburg (bijzonder). Een blikje tomatenpuree voor de eentonigheid (anderhalf uur opletten lukte niet) en het gebrek aan humor (niemand heeft ook maar een keer gelachen).

Ik begrijp de vorige minrecensenten niet zo goed, want ik vind dit juist een heldere, uitgeklede Macbeth. met een centrale spil: machtzucht. Het feit dat Macbeth met gebroken voet midden op het toneel zat versterkte dit alleen maar. Ik ben onder de indruk van de regie, ritme is goed, verveling van het begin wordt in tweede uur ingelost. Knap hoe de openheid, drankjes aan het publiek, de sterfscenès, het aandragen van nieuwe pistolen als die van Macbeth geen klappertjes meer heeft past naast het vasthouden van de centrale verhaallijn. Maar ja, twee dingen: voorstelling niet aangrijpend, de uitgelezen passie werkt voor mij juist vervreemdend. En: waarom? Een heldere Macbeth, maar wat zegt de machtswellusteling mij anders dan dat hij er een is?

Het is verleidelijk om uit te roepen dat het hier één grote egotrip ‘Jan Decorte doet Hamlet’ betreft. Op verschillende momenten dat ik mij verveelde (lees: vaak voor een voorstelling van anderhalf uur) spookte deze gedachte door mijn hoofd. “Rot toch op met je ‘Hamlet is ook maar een slungel net als jij en ik’.” Natuurlijk is Hamlet ook maar een slungel, maar moet je hem daarom opvoeren? Je bent de grootste sukkel als je je sukkeligheid af moet lezen aan een prins die ook een sukkel blijkt.
Maar goed, de aardsheid dus. De gewone mens, een ‘Op hoop van zegen Hamlet’, de Aardappeleters van Denemarken. Bij vlagen kon het me wel boeien. En de choreografie was mooi (en seksistisch, trouwens).
Vraag aan Decorte: waarom doe je niet gewoon je eigen ding en laat je Shakespeare erbuiten?

Heel hard gelachen. Bij vergissingen die je mijlenver zag aankomen en wendingen die plots uit de lucht vallen. Maar het werd pas echt goed op de momenten dat geklungel in mooie (totaal belachelijke) plaatjes gegoten werd en de algehele onhandigheid en verbijstering zich in mijn zelfbewustzijn plantte. Ode aan ons aller schlemieligheid. Catharsis heruitgevonden.

Over het experiment ben ik zeer te spreken, de visuele vondsten werken wonderwel op het videoscherm, maar de grote teleurstelling was voor mij, dat er op het toneel zelf niets gebeurd, er zijn wat mensen in het schemer met miniatuurdecortjes aan het werk, of ze lezen nogal matig brieven van soldaten voor. Het was vooral naar dat scherm kijken, en dus ontging het mij waarom ik er voor naar het theater moest komen.

In een benauwende setting met teveel rode wijnliefhebbers, (één blik tomaten: van een studiovoorstelling verwacht ik echt iets anders) zie ik Bart Klever zich drie keer binnenste buiten keren, Ruben Lursen hardboiled op hamburgerhill zijn gal spuiten over zijn Bacardivader en Lotte Proot met genoeg naïeve hysterie in haar ogen om dertig mannen gek te maken. Alle misplaatste muziek ten spijt (één blik tomaten) lust ik pap van alle taalgedrochten die deze spelers door hun keel gedouwd krijgen.

Suprieur in uitvoering; decor is prachtig en acteurs kunnen alles. Prachtige dramaturgie en enorme compassie met mensen met een enorme dorst, dorst naar liefde en naar drank. En dan een laatste scene waar ik helemaal geen chocolade van kan maken. Loek Zonneveld noemt het geniaal maar ik snap er niks van. Moet ik hem toch eens vragen wat dat nou betekende…

Ha! Ik vond Amlett lekker wel mooi! Mensen die dit niet mooi vonden, doen volgens mij geen ene moeite om goed te kijken, anders hadden ze wel het prachtige toneelbeeld opgemerkt, de humoristische taal en de mooie choreografie en beeldschone actrice die dat ook ontwierp. Vooral de sfeer is erg speciaal en bijzonder, dan maakt het ook niet meer uit of sommige acteurs amateurs zijn, het wordt gewoon een met de voorstelling.

Ik heb het hele stuk geboeid zitten kijken, maar blijf toch onbevredigd aan het eind; naar wat ik heb zitten kijken is me nog niet duidelijk. Over het verhaal van Macbeth ging het in ieder geval niet echt. Af en toe prachtig toneelbeeld. Veel nadrukkelijk contact met publiek (tja, Mafaalani). Veel te lang einde, maar dan weer wel Britney Spears en Adamo combineren op een traporgel tot slot… Blikken kan ik niet geven aan een voorstelling die het publiek (letterlijk) vraagt met tomaten te gooien, maar veel geweien zitten er dus ook niet in.

Macbeth anno 2001: welkom op een dance-feest waar het geluid te hard is om het ergens over te laten gaan. Na de zappende eerste helft, als ik dan eindelijk aan het tempo gewend begin te raken, valt een ongemakkelijke stilte waarin de spelers harder proberen contact met de zaal te maken dan met hun eigen rol. Ik heb me de hele tijd af zitten vragen waar het nu eigenlijk over ging, en dat terwijl ik het verhaal toch ken. En dan rekken tot het eind… Daarnaast heerlijk kunnen lachen om Duncan en genoten van mooie mensen (!) die zichtpaar plezier hadden in hun spel. Complimenten voor de zangeres en opvallend dat de hoofdrolspeler ondanks dat hij aan een stoel gekluisterd was er toch wat van wist te maken. Kortom: op zich de moeite waard, maar voor mij klopte het net niet helemaal.