Nadat Rijnders met Macbeth sympathie opwekte voor kindermoordenaar Bokma, doet hij dat nu voor kindermoordenares Dottermans. Geintje natuurlijk, maar feit is dat de hele voorstelling lang getracht wordt een menselijke verklaring te vinden voor de gruweldaad op het eind en dat vind ik een prachtig gegeven. Het is de verdienste van Lanoye, Rijnders en Dottermans dat dit zo goed lukt. Met prachtig spel van de hele cast, met een mooie tekst. En hoe veel begrip je ook op kan brengen, toch draagt je maag om als Medea op het eind haar huisje binnen stapt en…Zoals De Cock (met c,o,c,k) zou zeggen: “Moord blijft moord. Alle omstandigheden in aanmerking genomen.”

Waarom “Lucia smelt”, vroeg ik mij af toen ik Fras 2 uit liep.
Maakt helegans niks uit, bedacht ik toen ik mijn sloten opendeed.
Ik heb het zweet van Sara de Roo geroken, herinnerde ik mij toen ik het Rokin opdraaide.
Beangstigend raak, nam ik mezelf voor hier neer te schrijven toen ik mijn sloten dichtdeed.
En dat was het.

Ja kijk als Bart Klever met een giga neus in de vorm van een toekansnavel Ko van de Bosch teksten gaat uitspuien, dan wordt ik plotseling erg gelukkkig!!

Een prachtig over oude helden en vergane glorie. Weer een zeer fraaie tekst van Peer Wittenbols. Perfecte locatie (park Zypendaal - Arnhem) Bij vlagen zeer ontroerend spel. Gewoon mooi allemaal. Ben benieuwd naar volgende producties van deze groep.

Voor de pauze was het domweg saai. Drie verhaallijnen van bewoners van hetzelfde verloren dorp. Trage soap. Na de pauze gebeurde er iets meer. Vooral in het verhaal van de twee broers, die elkaar moeten vergeven om hun vriend, de pastoor die zelfmoord pleegde, te redden uit het hellevuur. Een broer is daartoe geneigd, de andere blijft zijn egoistische spelletjes spelen. Boodschap door de hele voorstelling: in ontheemde oorden blijkt hoe barbaars en egoistisch de mens is. Plat. En de acteurs - ze kunnen spelen, natuurlijk - speelden ook plat. Maar toen op het eind was er heel even die broer die net iets meer moeite wilde doen. En leek de voorstelling opeens nog diepte te krijgen. Knap gedaan. Maar, grmfbl, vertel me niet dat alles plat is! dat mensen barbaars en egoistisch zijn. Vertel me hoe je daar op reageert, je misschien wel tegen verzet.
Passie uit platheid. Ik heb ook nog zitten huilen. Rare voorstelling.

Ik dacht dat deze voorstelling me langer zou bijblijven. Vooral de monoloog ‘forget about’, een opsomming van dingen waarvan je gevraagd wordt er even niet aan te denken was enorm raak en actueel. Maar waarom publikumsbeschimpfung? Ze draaiden de rollen om en maakten van het publiek een personage ‘your the best audience, you’re not … en dan kwam er een lijst van typeringen waar je liever niet mee geconfronteerd wil worden. Tijd voor hernomen kritiek? Als ze het ook bij zichzelf hadden gedaan ‘you’re the best co-actor…’ was het sterker geweest. Dan was het over beeldvorming gegaan, hokjes of slechte daden. Nu werd het flauw zeiken.

Leuk, leuk en nog eens leuk. Al die kindjes in de schouwburg en allemaal waren ze blij, want Nijntje is op toneel. De acteurs en makers hadden de moeilijke taak om driejarig grut 55 minuten geboeid te houden en het is ze gelukt. Ze mochten meezingen, beren zoeken, kortom ze hadden een fantastische tijd. Ik ook trouwens. De teksten van Ivo de Wijs waren om op te vreten, het decor en de kostuums idem dito en de acteurs waren geweldig. Leve kindertheater!

Wat is schrijnender?
Een dronken, huilende vrouw die tijdens een uit de hand gelopen feestje tot een paar hele nare inzichten komt, zoals daar zijn: de zin van haar leven.
Of een meisje van twaalf dat haar tot in de kleinste bewegingen precies nadoet, inclusief huilgeluiden.
Net als de Grote Oorlog is de videoprojectie een fantastisch knap uitgewerkte truuk. Deze voorstelling deed me echter ook echt wat. Dit is een prachtig stuk over hoe stom mensen kunnen zijn, maar ook hoe mooi ze kunnen zijn.
Een gewei voor de volwassen acteurs, twee voor de kinderen en nog een voor Josse de Pauw, maar dan voor zijn mooie tekst en nog een omdat hij mij een aantal beelden heeft getoond die me nog lang bij zullen blijven.

Wat een saaie bedoening is dat toch, die prijsuitreiking van Het Theaterfestival. Ik snap er echt werkelijk helemaal niks van. Waarom de (ik schat 12-jarige)zoon van Johan Simons met zijn vriendje er was weet ik niet, en de link tussen een dansvoorstelling en twee weken teksttheater is mij ook volledig ontgaan.
Het Theaterfestival probeert er een flitsende gebeurtenis van te maken, maar de zure nasmaak komt niet alleen van de champagne.
Wel fijne muziek, nadien.

Eindelijk besef ik weer waarvoor ik naar theater ga. Nu weet ik weer waar ik ooit verliefd op werd. Wat is dit een mooie, goede, leuke en rakende voorstelling.
Geweldige tekst, geweldig spel (vooral Serano), heerlijke zweer. Zo weinig mensen die allemaal rond om de speelvloer zitten. HEEL intiem, en daardoor word je snel meegevoerd naar de wereld van de personages. Het decor was ook te gek, heel strak en clean, maar het veranderde zo danig, terwijl alles op een koelkast na op zijn plek blijft. Ik heb me nooit afgevraagd of het nu bijna afgelopen was. ik heb geen pijne mijn kont gekregen van de stoelen, ik vond het helemaal geweldig!!!