Kan dat, een dubbelrecensie? Een wereld van verschil alleszins, deze twee voorstellingen.
Wat de Leenane Trilogie betreft: tja, dit is een voorstelling die waarschijnlijk wel in de running voor de gouden tomaat zal zijn eind seizoen, maar ik heb me gewoonweg 4,5 uur kostelijk vermaakt in de Stadsschouwburg - een ervaring die me om eerlijk te zijn nog niet eerder is overkomen. Dus potentiële nominatoren: ophouden met dat gezeik, hier staan 7 rasacteurs die enorme lol hebben en dat zonder moeite in de zaal krijgen.
Een schril contrast met De Koning is Stervende twee dagen eerder. Als Anneke Blok geen complete hilariteit op en naast te scene zou teweegbrengen met een schaal begrafeniscake, was het een werkelijk verloren avond geweest. Sylvia Poorta en Miranda Jongeling hebben 20 minuten lang in hun broek staan piesen van de slappe lach. Niet bedoeld en (dus) heel aanstekelijk, maar wel erg mager op een avond. Anneke Blok maakte wederom van een bijrol een hoofdrol; ze leek wel de enige die lol had, de rest kwam werken.

Het soort voorstelling waarvoor je naar pakweg Parijs spoort. Ik ben normaliter niet zo van de dans, maar naar Rien de Rien heb ik met -letterlijk- open mond zitten kijken. Te veel om op te noemen, wat er op die twee uur allemaal gebeurt. Ik kan niet meer zeggen dan GAAT DAT ZIEN!!!

Lekkere binnenkomst met wijn. Onverwacht waanzinnig decor. Stoelen rondom, verhogingen, en verlagingen. Vervreemdend blauw licht. De tekst van Ko van den Bosch is meestal genieten. Maar in dit geval soms te gemakkelijk. En dat was eigenlijk de rode draad van Gok. Een bewerking van zo’n verhaal, de tekstschrijver, de ontvangst, de spelers, het decor, het licht, de placering van het publiek, dat waren allemaal impliciete beloftes. Beloftes die maar half worden ingelost tijdens de voorstelling. Te vaak wordt voor te gemakkelijke of te voorspelbare oplossingen gekozen. Zowel in de tekst als in het spel of de regie. Waardoor het geheel een beetje lauw bleef, in plaats van een zinderende liefdestragedie. Het was een goed stuk. Maar het had een fantastisch stuk kunnen zijn.

1 tomaat en 1 vraag: waarom?
Ik ben een vrouw. Een vrouw met een misschien iets te gevoelige ziel. Een vrouw met een lief vriendje die niet vreemd gaat. Maar misschien toch wel? Want na deze voorstelling wil ik geen vrouw meer zijn en vertrouwen in een relatie is me ook afgenomen. Ontzettend bedankt ‘vrouwen’! Ja, bedankt… want cynisme is voor jullie waarschijnlijk het enige middel om contact te maken. Waarom ik niet ben weggelopen of het jullie “in het cafe met een biertje gewoon” heb gezegd? Ja, waarom…WAAROM?!? Omdat ik na jullie voorstelling van binnen een stukje ben dood gegaan.

Gelukkige had ik eerder een voorstelling van Ceremonia gezien en gehoord, zodat dit onnavolgbare Vlaams voor mij althans te volgen was.
Dat gold niet voor alle toeschouwers vrees ik.
Grand Gignol?
Ensor?
Wat is De Volder aan het doen?
Dit lijkt meer op schilderen.
Alles is hoekig en tot op het bot gestileerd.
De mimiek van de spelers doelbewust weggeschminkt.
Het lijkt wel of er haaks op emoties wordt gespeeld, hetgeen een enorme vervreemding oproept.
Natuurlijk ontgaan ons Nederlanders allerlei connotaties, maar ook voor de Vlamingen lijkt me deze voorstelling tamelijk abstract en ontoegankelijk.
Wel een fascinerend vormexperiment.

Beroof desnoods de Burgervader of de Staatssecretaris, maar ga hier heen toneelliefhebber!
Barre Land gaat helemaal los op de vierkante meter in deel I en II van de toneelbewerking van Canetti’s Martyrium.
In Professor Kien vindt U de ware Jacob Derwig en ook huishoudster Margrijn zult U niet gauw vergeten. Vincent schittert zowel onder als boven tafel, och eigenlijk is iedereen op dreef.
In tijden niet zo gelachen, hoewel de tragiek van Kien’s teloorgang in deel II al een stuk drukkender voelt.
Nu maar hopen,dat in het slotdeel het drama niet ondragelijk wordt.
Ik kan niet wachten

Hoewel het tegen de dertig graden liep tijdens de voorstelling, liep ik hier bepaald niet warm voor.
Evenwicht is volkomen zoek, het geluid abominabel, uitspattingen onverklaarbaar en pijnlijk misplaatst.
Keiharde muziek, blote dansjes, spuitend schuim, ach ja, gaandeweg vraag je je af welke seksuele aberraties we nog niet gehad hebben?
Uiteindelijk blijven alleen de kippen gespaard.
Janni Goslinga enKees Hulst blijven overeind in deze brij.

Douches op het toneel - nog nooit zoveel verademing gevoeld als een acteur er onder ging staan. De gerustelling dat alle huishoudplastic, chocoladepasta (hoef ik nooit meer op brood), ketchup, boter en meel er weer afgewassen kunnen worden. Troostende werking in de tergende strijd van lichamen en mensen, beesten. Sterk en misselijkmakend.
Extra gewei voor de band - de performers speelden zelf! Knoerthard en steengoed.

Een musical over een ramp, je moet er maar mee moeten komen dit seizoen. Maar de planning van vd Ende werkt jaren vooruit, dat snap ik ook wel.
Op Broadway zag ik een paar jaar geleden een wat koele, steriele show met een opera-achtige enscenering die me, geheel onverwacht, raakte als een mokerslag Maar hier hebben we heer Habbema die van Anatevka nog een glitter spektakel wist te maken (bah!). Met angst en beven nam ik dus plaats in Carre, maar al snel werd ik betoverd door de fenomenale muziek van Yeston. En er gebeurde een klein wonder. De heer Habbema heeft zich weten in te houden. Het drama werkt.
Hulde voor een hecht ensemble, wat misschien in de pre-premiere stress IETS te vet acteerde (en dan zat ik op de Galerij-de kaarten zijn onbetaalbaar), een fantastish orkest EN hulde voor vdEnde die deze zeer dure en bepaald niet commerciele show naar Nederland haalde.

Van het allersaaiste, namelijk tv kijken, wordt in bankstel iets fascinerends gemaakt, bankzitten wordt een dans. Je krijgt de neiging om toch eens wat vaker bij de buren naar binnen te loeren als die weer eens voor de tv hangen…