Met verbazing la ik de minirecensie over MM dat ik even moet reageren. Wat hier met taal en beeld gebeurt. hoe er met symphatie en identificatie gewerkt wordt is zo goed. Mooie en lelijke momenten hebben elkaar nog om het verhaal te vertellen dat veel en veel verder gaat dan buitenlandse vrouw vermoord haar twee kinderen.

Na het erbarmelijke, platvloerse en bovendien haast chaotische eerste deel verliet ik met stekende hoofdpijn de zaal, hopend dat het tweede deel me alsnog een rustige toneelavond zou gunnen. Tevergeefs, een melodramatische Els Dottermans kon me allerminst bekoren terwijl Kerckhoffs me net iets te stoïscijns overkwam. Toch nog een gewei voor de decorbouwers die zo 2 rake landschappen typeerden.

Een gewei voor de combinatie van het Medea-materiaal van Appolonios van Rhodos en Euripides en Tom Lanoye’s bewerking ervan. Een gewei voor Rijnders’ verfrissende regie, zich bewegend tussen moderne tragedie en stripverhaal. Met deze spelers van het Toneelhuis, zet hij andere accenten dan vroeger bij TGA. Een gewei voor de bonte verzameling acteurs, met een uitvergroting van de Vlaamse en Nederlandse speelstijl en een extra gewei voor de prachtige scènes met Els Dottermans (Medea) en Han Kerckhoffs (Jason).
Tenslotte, uit respect voor haar werk, een posthuum gewei voor Tessa Lute; MM was haar laatste opdracht voordat zij in augustus verongelukte.

De tekst van Tom Lanoye is van een onovertroffen schoonheid zowel in het historisch besef als in het alledaagse.
Rijnders bewijst dat hij met deze materie prachtig uit de voeten kan. De komedia van het duo dat het verhaal van de strijd met de draak verteld is van een Italiaanse klasse die men hier zelden ziet. De akteurs speelden met kloten.
Ik had graag iets meer Vlaams willen horen maar dat had in Nederland de verstaanbaarheid niet ten goede gekomen Op het einde was het iets overschreeuwd verstilling was hier meer op zijn plaats geweest. Hopelijk wordt deze voorstelling in reprise gebracht zodat meer mensen er van kunnen genieten.

Nadat Rijnders met Macbeth sympathie opwekte voor kindermoordenaar Bokma, doet hij dat nu voor kindermoordenares Dottermans. Geintje natuurlijk, maar feit is dat de hele voorstelling lang getracht wordt een menselijke verklaring te vinden voor de gruweldaad op het eind en dat vind ik een prachtig gegeven. Het is de verdienste van Lanoye, Rijnders en Dottermans dat dit zo goed lukt. Met prachtig spel van de hele cast, met een mooie tekst. En hoe veel begrip je ook op kan brengen, toch draagt je maag om als Medea op het eind haar huisje binnen stapt en…Zoals De Cock (met c,o,c,k) zou zeggen: “Moord blijft moord. Alle omstandigheden in aanmerking genomen.”

Al met al een merkwaardige voorstelling. Het eerste deel is uiterst helder, maar lijkt te lijden onder platte verschillen in taalgebruik tussen de nederlanders en de vlamingen. Het decor lijkt op een ontplofte doos kleurpotloden en er wordt hier en daar behoorlijk ongeinspireerd gespeeld. Na de pauze vallen die taalverschillen merkwaardigerwijze op hun plaats en kunnen Els Dottermans en haar man uitpakken in een verhaal dat (danzkij schijnbewegingen in de regie) afstevent op een ontknoping die dankzij Lanoye en Rijnders zorgt dat je tegen het plafond omhoog vliegt. Alles komt bij elkaar en als dan het zaallicht aangaat rest alleen diepe bewondering en een hele avond nadiscussieren. Hier moet echt iedereen heen! Maar dus wel een klein blik tomaten want als ook die bijrollen fantastisch waren ingevuld, dan… dan…