Lekkere binnenkomst met wijn. Onverwacht waanzinnig decor. Stoelen rondom, verhogingen, en verlagingen. Vervreemdend blauw licht. De tekst van Ko van den Bosch is meestal genieten. Maar in dit geval soms te gemakkelijk. En dat was eigenlijk de rode draad van Gok. Een bewerking van zo’n verhaal, de tekstschrijver, de ontvangst, de spelers, het decor, het licht, de placering van het publiek, dat waren allemaal impliciete beloftes. Beloftes die maar half worden ingelost tijdens de voorstelling. Te vaak wordt voor te gemakkelijke of te voorspelbare oplossingen gekozen. Zowel in de tekst als in het spel of de regie. Waardoor het geheel een beetje lauw bleef, in plaats van een zinderende liefdestragedie. Het was een goed stuk. Maar het had een fantastisch stuk kunnen zijn.

Ja kijk als Bart Klever met een giga neus in de vorm van een toekansnavel Ko van de Bosch teksten gaat uitspuien, dan wordt ik plotseling erg gelukkkig!!

Eindelijk besef ik weer waarvoor ik naar theater ga. Nu weet ik weer waar ik ooit verliefd op werd. Wat is dit een mooie, goede, leuke en rakende voorstelling.
Geweldige tekst, geweldig spel (vooral Serano), heerlijke zweer. Zo weinig mensen die allemaal rond om de speelvloer zitten. HEEL intiem, en daardoor word je snel meegevoerd naar de wereld van de personages. Het decor was ook te gek, heel strak en clean, maar het veranderde zo danig, terwijl alles op een koelkast na op zijn plek blijft. Ik heb me nooit afgevraagd of het nu bijna afgelopen was. ik heb geen pijne mijn kont gekregen van de stoelen, ik vond het helemaal geweldig!!!

Klassiekers bewerken is een kunst! Na ‘Romeo en Julia’, wat resulteerde in ‘Ten Liefde’ nam Ko van den Bosch dit maal Cyrano de Bergerac, een kettingzaag en een kroontjespen ter hand. ‘Gok’ heet het prachtige stuk dat hij met veel fijngevoeligheid smeedde. De voorstelling is geen makkie om in te komen maar zodra de spelers onherroepelijk de handschoen van het personage aantrekken (slechts Cyrano, Roxane en Christian komen ten tonele) wordt het duidelijk dat er voor hen en voor het publiek geen weg terug is. Ieder van hen heeft zijn of haar lot en gedrieën, met Cyrano als brein achter de ellende, betreden ze een neerwaartse spiraal die maar een bestemming kent: het noodlot. Prachtig gespeeld drie gelijkwaardige strijders in een gevecht om ware liefde. Gelukkig geen moraal die zegt: Eerlijkheid duurt het langst! Nee, 5 kwartier met lichte voeten bewandelde paden van pijn en verdriet. Het klinkt gek maar hier mag nog steeds gelachen worden.
5 geweiën voor spel, 1 tomaat voor het warrige begin en (persoonlijke smaak) teveel esthetiek in vormgeving! Prachtigggg…

In een benauwende setting met teveel rode wijnliefhebbers, (één blik tomaten: van een studiovoorstelling verwacht ik echt iets anders) zie ik Bart Klever zich drie keer binnenste buiten keren, Ruben Lursen hardboiled op hamburgerhill zijn gal spuiten over zijn Bacardivader en Lotte Proot met genoeg naïeve hysterie in haar ogen om dertig mannen gek te maken. Alle misplaatste muziek ten spijt (één blik tomaten) lust ik pap van alle taalgedrochten die deze spelers door hun keel gedouwd krijgen.