ZT Hollandia heeft dit jaar een reprisejaar gehouden. Succesvolle voorstelingen als De Bitterzoet en La Musica twee zijn herhaald. Ook de Leenane Trilogie is zo’n voorstelling. Betty Schuurman, Fedja van Huet, Wim Opbrouck en Aus Greidanus Jr. mogen opnieuw schitteren in dit prachtige stuk van zo’n 5 uur. Er werd flink op los geimproviseerd, en de twee broers hadden er duidelijk veel plezier in (ondanks een bloedlip voor Fedja). Een prachtige voorstelling waar je verschrikkelijk hard om kan lachen, maar toch met een zwarte wolk boven je mee naar huis gaat. Kunst.

Slechts 1 piep klein tomaatje voor deze fantastische, hilarische voorstelling. En wel voor de 1e scène van moeder (Frieda Pittoors) en dochter (Betty Schuurman): deze vond ik wat langdradig. Al die geweien staan voor alleen maar lof en dan met name voor de acteurs: spelplezier alom!!
Ik heb ontzettend genoten van deze 4.30 uur durende voorstelling: zo mogen er meerdere gemaakt worden!

Vijf geweitjes. Van de schedels in uur 1 tot de verminkte hond in uur 5, het was smikkelen.

Indrukwekkend acteerwerk van vrijwel alle acteurs, in het bijzonder de broertjes Fedja van Huet en Wim Opbrouck. Betty Schuurmans valt daarmee vergeleken wat tegen, ze benadert de rol als een kruising tussen VPRO’s “Zaai” en het kindstemmetje van Carola Arons.
Het blik is voor het feit dat ondanks al het acteergeweld de voorstelling maar op één moment daadwerkelijk weet te raken: wanneer ‘Girleen’ haar vergeefse liefde voor meneer pastoor betuigt. Alle andere scenes blijven skin-deep plaatjes kijken.

Toegegeven, het was een lange zit. Om 10 minuten voor middernacht rolde ik de zaal uit. Maar het was het meer dan waard. Fedja van Huêt (op krukken en in rolstoel met toeters en bellen) en Wim Opbrouck waren aandoenlijk als de twee broertjes die elkaar letterlijk voortdurend in de haren vlogen. Na de pauze kakte het een beetje in met dat gedoe met de pastoor en het vuurtorenlicht. Betty Schuurman was mooi als Maureen, prachtige momenten waarin je haar pijn en wanhoop in je onderbuik voelde. Maar hét moment van de voorstelling was Frieda Pittoors die meteen na de pauze haar piespot leeg gooide in de afwasteil. Magistraal!

Kan dat, een dubbelrecensie? Een wereld van verschil alleszins, deze twee voorstellingen.
Wat de Leenane Trilogie betreft: tja, dit is een voorstelling die waarschijnlijk wel in de running voor de gouden tomaat zal zijn eind seizoen, maar ik heb me gewoonweg 4,5 uur kostelijk vermaakt in de Stadsschouwburg - een ervaring die me om eerlijk te zijn nog niet eerder is overkomen. Dus potentiële nominatoren: ophouden met dat gezeik, hier staan 7 rasacteurs die enorme lol hebben en dat zonder moeite in de zaal krijgen.
Een schril contrast met De Koning is Stervende twee dagen eerder. Als Anneke Blok geen complete hilariteit op en naast te scene zou teweegbrengen met een schaal begrafeniscake, was het een werkelijk verloren avond geweest. Sylvia Poorta en Miranda Jongeling hebben 20 minuten lang in hun broek staan piesen van de slappe lach. Niet bedoeld en (dus) heel aanstekelijk, maar wel erg mager op een avond. Anneke Blok maakte wederom van een bijrol een hoofdrol; ze leek wel de enige die lol had, de rest kwam werken.

Voor de pauze was het domweg saai. Drie verhaallijnen van bewoners van hetzelfde verloren dorp. Trage soap. Na de pauze gebeurde er iets meer. Vooral in het verhaal van de twee broers, die elkaar moeten vergeven om hun vriend, de pastoor die zelfmoord pleegde, te redden uit het hellevuur. Een broer is daartoe geneigd, de andere blijft zijn egoistische spelletjes spelen. Boodschap door de hele voorstelling: in ontheemde oorden blijkt hoe barbaars en egoistisch de mens is. Plat. En de acteurs - ze kunnen spelen, natuurlijk - speelden ook plat. Maar toen op het eind was er heel even die broer die net iets meer moeite wilde doen. En leek de voorstelling opeens nog diepte te krijgen. Knap gedaan. Maar, grmfbl, vertel me niet dat alles plat is! dat mensen barbaars en egoistisch zijn. Vertel me hoe je daar op reageert, je misschien wel tegen verzet.
Passie uit platheid. Ik heb ook nog zitten huilen. Rare voorstelling.