De stijl van De Volder krijgt meer en meer een vaste vorm, maar in plaats van voor voorspelbaarheid te zorgen, biedt het diepte aan zijn voorstellingen. In Vadria gebeurt eigenlijk niets meer. Het is een situatie, een sfeer. Dat deze uit de katholieke Vlaamse klei getrokken is, verklaart misschien de eerder beperkte reacties van het Amsterdamse publiek. Deze zuiderling was ontroerd door de kleinburgerlijke en bekrompen familiebeslommeringen. Pijnlijk herkenbaar.

Gelukkige had ik eerder een voorstelling van Ceremonia gezien en gehoord, zodat dit onnavolgbare Vlaams voor mij althans te volgen was.
Dat gold niet voor alle toeschouwers vrees ik.
Grand Gignol?
Ensor?
Wat is De Volder aan het doen?
Dit lijkt meer op schilderen.
Alles is hoekig en tot op het bot gestileerd.
De mimiek van de spelers doelbewust weggeschminkt.
Het lijkt wel of er haaks op emoties wordt gespeeld, hetgeen een enorme vervreemding oproept.
Natuurlijk ontgaan ons Nederlanders allerlei connotaties, maar ook voor de Vlamingen lijkt me deze voorstelling tamelijk abstract en ontoegankelijk.
Wel een fascinerend vormexperiment.