Uiteindelijk met veel plezier gekeken. Gewei voor de tekst van Claus: prachtig, lekker tempo. De tekstbehandeling van Pierre Bokma, Hugo Koolschijn en Joop Admiraal was sterk in tegenstelling tot Kitty Courbois (try-out?). Tomaat en gewei voor vormgeving: de set maakte pas in deel twee een geïntegreerd deel uit, maar toen was het ook feest. Verder buitengewoon storende en afleidende geluidjes uit rare hoeken, die nergens wat mee te maken hadden.
Her en der dus een storende regievondst, maar verder nu al een voorstelling met kloten, en potentieel zelfs erg goed.

Verbluffend goed tekstje van een zekere Schädlich.
Hoe hij alle gaten openpeurt en op de randen van de wonden het geweten laat knagen. Overigens, geniaal Felliniaal, hoe de vlieg ten tonele wordt gebracht. Een op een uiterst wendbaar rolstoeltje tippelend, in zwart fluweel, rondborstig wezentje, met een Duits accent!

De stijl van De Volder krijgt meer en meer een vaste vorm, maar in plaats van voor voorspelbaarheid te zorgen, biedt het diepte aan zijn voorstellingen. In Vadria gebeurt eigenlijk niets meer. Het is een situatie, een sfeer. Dat deze uit de katholieke Vlaamse klei getrokken is, verklaart misschien de eerder beperkte reacties van het Amsterdamse publiek. Deze zuiderling was ontroerd door de kleinburgerlijke en bekrompen familiebeslommeringen. Pijnlijk herkenbaar.

Een over het geheel geslaagde deconstructie van Brecht. De door Brecht zelf aanbevolen vervreemdingselementen worden ver doorgevoerd, waardoor het Brecht’s moralisme tegelijkertijd relativeert èn in ere houdt. Het publiek laat zich de soms flauwe grappen jammer genoeg met al te veel plezier vertellen, want is immers ingesteld op een avondje cabaret, waardoor het vermoeden bestaat dat er van de boodschap uiteindelijk toch weinig overkomt. Wat de 8 “dansers” toevoegen aan het geheel is me niet erg duidelijk. De deconstructie van de kostuums is nog meer geslaagd, de Vivienne Westwood-achtige punkontwerpen zijn wonderschoon. En de muziek pakt de goede “dronken-middeneuropese-blaaskapel”-sfeer van Weill. Carice van Houten is een ontdekking als Polly, met een messcherpe en loepzuivere zangstem. Viggo Waas is daarentegen een aanfluiting als Mackie: zelden zo eendimensionaal spel gezien, teksten worden zonder noemenswaardige intonatie uitgesproken, vreselijk. Een groot blik voor hem dus. Hebben zijn collega’s van NUHR het toch beter begrepen (of zijn beter getypecast, dat kan natuurlijk ook).

Na de frisse ‘Dreigroschenoper’ met NUHR-cabaretiers vol goede moed naar ‘Wachten op Godot’. Het was saai, terwijl wachten ook zo leuk kan zijn. Zit er te weinig ruimte in het stuk om het echt leuk & fris te maken of was regisseur Koos Terpstra minder op dreef dan de regisseur van de ‘Dreigroschen’? de cabaretiers deden hun stinkende best, evenals het boodschappertje van Godot himself, maar het werd helaas een zware avond. Paard Lucky met zijn denk-monoloog was wel verfrissend.

Sterk spel in mooi vormgegeven voorstelling. Marijke Schermer heeft een prachtig stuk geschreven, extra gewei voor haar. De tomaat is voor te weinig publiek; bij zoiets goeds moet het volzitten. Gaan zien!

Eindelijk weer een echt stuk, een schitterend verhaal dat spannend en grappig en ontroerend is. Een gewei dus voor de schrijver Marijke Schermer. Een gewei voor prachtig spel van Nina Deuss en Maria Kraakman en de anderen. Eén gewei voor het decor en één voor het pianospel. En een blik tomaten voor de pers die hier, naar ik hoorde, geen aandacht aan besteed; nieuw repertoire van dit niveau verdient meer aandacht!

Kan dat, een dubbelrecensie? Een wereld van verschil alleszins, deze twee voorstellingen.
Wat de Leenane Trilogie betreft: tja, dit is een voorstelling die waarschijnlijk wel in de running voor de gouden tomaat zal zijn eind seizoen, maar ik heb me gewoonweg 4,5 uur kostelijk vermaakt in de Stadsschouwburg - een ervaring die me om eerlijk te zijn nog niet eerder is overkomen. Dus potentiële nominatoren: ophouden met dat gezeik, hier staan 7 rasacteurs die enorme lol hebben en dat zonder moeite in de zaal krijgen.
Een schril contrast met De Koning is Stervende twee dagen eerder. Als Anneke Blok geen complete hilariteit op en naast te scene zou teweegbrengen met een schaal begrafeniscake, was het een werkelijk verloren avond geweest. Sylvia Poorta en Miranda Jongeling hebben 20 minuten lang in hun broek staan piesen van de slappe lach. Niet bedoeld en (dus) heel aanstekelijk, maar wel erg mager op een avond. Anneke Blok maakte wederom van een bijrol een hoofdrol; ze leek wel de enige die lol had, de rest kwam werken.

Wow, een echt toneelstuk, met een begin en einde, personages die ontwikkelingen doormaken, symbolen, een echt decor, opkomsten, dubbelrollen… En een prachtige tekst, niet van Tjechov, maar van Marijke Schermer, oprichtster van Berend en het Been, lees ik in de folder. En wat een geweldige acteurs, vooral Maria Kraakman en Nina Deuss als de onafscheidelijke pianospelende zussen zijn prachtig. Terecht dat deze voorstelling in reprise is gegaan: ga hem zien zolang het nog kan!

Eindelijk weer eens een grote rol voor Theo Pont.
Sterke hoofd- en sommige minder sterke bijrollen, veel degelijk toneelvakwerk, maar waarom die platte verzekeringsagent (GOED), zo boos is op de erudiete dirigent (KWAAD), wordt toch niet helemaal duidelijk. Het lijkt wel of de schuldvraag niet helemaal van toepassing is op de personages.
In dit stuk zitten er nogal wat stukjes toneelbehang los; al ligt dat meer aan de tekst dan aan de spelers/regisseur.
Tamelijk traditioneel.