Briljante voorstelling, waar je als publiek geraakt wordt door de scherpe wijze waarop de liefdeloze commerci?le seks op de hak wordt genomen. In korte sc?nes wordt je op een directe wijze geconfronteerd met beelden die je niet snel vergeet. Een zeer geslaagde kritische voorstelling die eindigt met een aanprijzing van de oprechte zuivere liefde. Ontzettend knap bedacht en briljant uitgevoerd. Een voorstelling die nu al klassiek is te noemen.

Ontzettend gelachen om deze twee te gekke dames.
Het verhaal heeft wel een bodem. Die boodschap blijft wel hangen.
Aanrader!!!

Het begin vond ik een leuk gegeven; een volwassen persoon die het leven gaat ervaren als ware het een baby. En daar hield het zo ongeveer op bij mij.
Ik heb geen problemen met bloot en sex, maar ik vond dit gewoon ronduit ranzig, naar, niet-functioneel en respectloos. Ik zal het wel helemaal niet begrepen hebben, maar goed. Grof vind ik leuk, om de hardste grappen van Hans Teeuwen kan ik vreselijk lachen, maar dit…. Had er de hele avond en volgende dag nog een soort van kokhals gevoel van.

Zeer gedurfd, dat is de gedachte die steeds terugkomt. Eens even rondkijken in het publiek: de een zit te schaterlachen, net als mijn vrienden en ik; de ander zit beschaamd met de armen over elkaar, zich afvragend of hij zomaar weg kan lopen; twee anderen doen dat inderdaad.
Je hoeft niet op zoek naar ‘diepere lagen’ - waarvoor die ene tomaat - al ziet zelfs de leek (lees: niet-cultureel onderlegd cabaretpubliek) dat er meer aan de hand is dan alleen maar bloot. Het is eenzaamheid en zieligheid in zijn puurste vorm.
Maar Lege Maag is vooral humor. Keihard lachen, maar ook subtiel en herkenbaar. Een moment een brok in je keel (het ‘duet’ na de incest/verkrachtings-scène) en veel momenten ontroering.
En voor de rest: lekker speels.

Ideeën hebben ze. Lef hebben ze. En een eigen stijl. Leuk is het ook (soms). Bovendien intrigerend (steeds). En de Bloeiende Maagden zijn blijkbaar wars van compromissen als het gaat om het erin rammen van hun boodschap. Allemaal plussen dus. Maar wat is die boodschap nou in ‘s hemelsnaam?

De slechte recensies had mijn voorpret voor ‘lege maag’ van de bloeiende maagden doen afnemen. Misschien was dat de voorbereiding die de voorstelling toch acceptabel maakte…

Twee dames die niet aan ‘de standaardmaten’ voldoen zonder gêne bloot door vla te zien glibberen is een aparte ervaring. In een tijd waarin uiterlijkheden overgewaardeerd worden is deze afwezigheid van viva-complexen verfrissend.

Toch valt er wel wat op de voorstelling aan te merken:
Het verhaaltje is dun (een engel wil de aardse geneugten proeven en doet dat in een TV-show);
De uitvoering soms wat slordig (de vorm van de voorstelling gaat meer de toneel-kant dan de cabaret-kant op, en dan wordt duidelijk dat de ‘rolvastheid’ van zowel de gevallen engel als de tv-presentatrice voor verbetering vatbaar zijn);
De boodschap is wat dun (De hemelse gevoelens zijn op aarde ook te vinden, door sex welteverstaan).

De voorstellig duurde nauwelijks anderhalf uur, en kende zijn zwakke momenten. Daarom had de voorstelling had beter, in een ingekorte versie, het deel na de pauze kunnen zijn. Maar omdat de meeste grappen raak zijn, en er soms mooie beelden worden gecreëerd (in slomo als een standbeeld ronddraaien, samen naakt een glijbaan af) was het slotapplaus voor de poedelnaakt buigende dames toch verdiend.

Bij het bestellen van de kaartjes werd mij nadrukkelijk afgeraden op de eerste rij te gaan zitten. De dame naast mij had dat advies blijkbaar niet gehad, en kreeg inderdaad vla over haar dure vestje. Duidelijk ontstemd dus. Twee naakte dames pop het toneel, die een soort moddergevecht met vla houden. Salonfahige bordeelkunst? In de foyer riep iedereen het hardst dat het (andere) publiek er vast wel niets van begrepen had. Ik vond er in het begin nog wel een aardige ingang in zitten. Een engel wil het aardse leven proeven, met alle ongemak, stank en pijn van dien. Als zij dit aardse leven ervaart, door het hebben van een lichaam, leert ze genoegens er van kennen, maar ook snel dat het genot van zo’n lichaam (voelen, contact) slecht is en dat de pijn (jaloezie) juist goed is, mits met waarde gedragen. Daarna gat het echter mis. Bloot slaat inderdaad bloot. Het laatste kwartier is wel weer aardig, als het spelplezier en te verbergen driften hoogtij vieren (is dit echt blootgeven?). Spannendeste moment: als een van de actrices echt van het podium afglijdt en in het publiek belandt. En ware vla-flip.