Kommer en kwel
het leven is ellendig
dat wel

Lawaai geschreeuw
dat wel

Kommer en kwel
o ja…waarom eigenlijk? Nee. Niet dat. Waarom?

Op de valreep gezien, deze solo van Sanne Vogel. Mooi om naar te kijken, mooi om naar te luisteren (met Vogel is een nieuw toneelschrijftalent opgestaan). Het verhaal van een duivelskind dat naar vlammen verlangt. Maar ook het verhaal van een vrouw van 18 die daar staat met een attitude die je raakt. Mij wel, tenminste.

Je zou willen dat theatermakend Nederland wat vaker van de platgetreden paden treed.
Met Wolfskinderen laten Smoor, Verdijk en Taks ons binnen een een wereld die zo zijn eigen wetmatigheden heeft soms op het absurde af en toch heel veilig en comfortabel lijkt totdat er een “vreemd lichaam” zijn intrede doet De inventiviteit, naïvitiet en veelvormigheid waarin dat wordt getoond is zeldzaam. De prachtige beelden die onstaan door simpele maar doeltreffende handelingen met objecten en kartonnen decors ( Mariëlle Verdijk)de prachtige spelvondsten en zeer overtuigende performance van Nathalie Smoor ontroeren maar zijn soms ook zeer humoristisch al is het aan de zwarte kant.Hoewel ik niet alles begreep en soms scenes te lang vond of te vaak herhaald, is Wolfskinderen een voorstelling waar op een integere manier gepoogd wordt beeldend te vertellen en daarbij de grenzen van het medium onderzoekt de grens tussen kitsch en goede smaak, verwachtingspatronen, en de ervaring van tijd.
Absoluut de moeite waard Nog tot 15 december te zien in het Veemtheater te Amsterdam

Sorry, van mij geen lof voor Wina en haar man en dochters, ik vond de voorstelling niet grappig en zonder verhaal.
Een klein grijnsje tijdens de hele voorstelling kon er af, maar ik ben toch zeker meer gewend van Keessie.

Een leuke, niet diepgravende, voorstelling met een hoog entertainment-gehalte en leuke wendingen. De dialogen zijn goed geschreven, soms duidelijk herkenbaar, alleen iets te veel niet functionele scheldwoorden naar mijn smaak. De acteurs hebben er duidelijk zin in. Een aanrader!

Een topacteur,in topvorm, een groots verhaal, veel spiegels, twee lakschoenen, twee microfoons en Randy Newman. Peter de Graeff tovert tempowisselingen, stemmingen, Billy Pilgrim en omringende personages schijnbaar moeiteloos en feilloos op toneel. De nagenoeg unanieme uitbundige lof van commentatoren is terecht: ‘t is “even sober als geniaal”.

Hoewel ik ergens bang ben dat het aan mij ligt dat ik niet alle symboliek heb opgepikt, wil ik deze voorstelling toch echt graag nomineren voor de gouden tomaat. 50 minuten waarvan ik er maar 1 in het stuk heb gezeten. Lovende kritieken, allemaal omdat die mensen niet durven toe te geven dat ze er ook niets van begrepen. Goede acteurs, indrukwekkende decors, maar verder…

Over het commentaar op het spel van Jeroen Willems; wat een geneuzel, dit is gewoon geweldig. Het is waar; hij heeft de zaal volledig in z’n zak. Het is af en toe bijna Toon Hermans (vooral bij het eten van het toetje) maar het blijft gevaarlijk en vliegt niet uit de bocht. Al vijf jaar wordt hij overal waar de voorstelling speelt de hemel in geschreven en het is nog steeds niet routineus. Bravo! Tekst, inhoud, spel, regie: geweldig theater. Maar wel vijf jaar oud. De thematiek was destijds iets om over te filosoferen, maar nu een echt probleem. Publiek is inderdaad lekker anti-globalistisch, anti-kapitalistisch en koestert zich in de persiflage. Inmiddels is het tijd voor een voorstelling over de zelfde problemen met meer stelling. Graag meer voorstellingen die zich niet “achter de dorpspomp verschuilen”.

Wat een verschil met Portia! Veel leukere sfeer en meer luchtige momenten. Interessanter (doch even voorspelbaar) verhaal. Ik heb me doodgelachen toen de bijbel tijdens het huwelijksfeest in de brand vloog. Voor mijn gevoel voegden de bijrollen ook meer toe. De moeite van het zien waard.

Een redelijke voorstelling met een leuke tijdsprong. Jammer van het decor, mensen met stemmetjes (rokerig), acrobatiek en vage alle-mensen-op-het-podium overgangen.