Verheugd was ik voor aanvang om dit stuk te gaan zien, het heeft immers in ‘87 tot grote commotie geleid, ik dacht werkelijk iets spectaculairs te mogen aanschouwen. ‘Flabbergasted’ was ik zeker na afloop, ik vond deze opvoering werkelijk waardeloos. De hele commotie toentertijd kan ik me nauwelijks voorstellen. Allereerst liet de verstaanbaarheid te wensen over en zelfs ook die dwerg die nog was uitgerust met extra versterking ook stond onhoorbaar te bazelen. Die poëtische passages van Fassbinder heb ik dus gemist. Een duidelijk resumé van dit stuk zou ik ook niet kunnen geven, ik heb nog nooit zo iets vaags en onsamenhangends gezien. Marie-Louise Stheins vond ik tijdens haar monoloog gehouden in één van de laatste scènes geestdodend, naar mijn mening stond zij verdwaasd voor zich uit te zwammen. Peter Tuinman vond ik werkelijk hilarisch in zijn sexy rode outfit, waarschijnlijk niet lachwekkend bedoeld, maar toch…

Volgens hetzelfde recept als ‘Conijn van Olland’ en net zo leuk. Verklaring van hollandse geschiedenis en volksaard in een sympatieke theatervorm gegoten. Eén tomaat voor de schaarse momenten waarop het dreigde door te slaan naar een belerende relatie met het heden. Verder was Tamar v.d. Dop weergaloos, Beppe Costa erg amusant en decor en licht erg fraai. Kortom: Muzikaal ‘feel-good’ theater van niveau.

De slechte recensies had mijn voorpret voor ‘lege maag’ van de bloeiende maagden doen afnemen. Misschien was dat de voorbereiding die de voorstelling toch acceptabel maakte…

Twee dames die niet aan ‘de standaardmaten’ voldoen zonder gêne bloot door vla te zien glibberen is een aparte ervaring. In een tijd waarin uiterlijkheden overgewaardeerd worden is deze afwezigheid van viva-complexen verfrissend.

Toch valt er wel wat op de voorstelling aan te merken:
Het verhaaltje is dun (een engel wil de aardse geneugten proeven en doet dat in een TV-show);
De uitvoering soms wat slordig (de vorm van de voorstelling gaat meer de toneel-kant dan de cabaret-kant op, en dan wordt duidelijk dat de ‘rolvastheid’ van zowel de gevallen engel als de tv-presentatrice voor verbetering vatbaar zijn);
De boodschap is wat dun (De hemelse gevoelens zijn op aarde ook te vinden, door sex welteverstaan).

De voorstellig duurde nauwelijks anderhalf uur, en kende zijn zwakke momenten. Daarom had de voorstelling had beter, in een ingekorte versie, het deel na de pauze kunnen zijn. Maar omdat de meeste grappen raak zijn, en er soms mooie beelden worden gecreëerd (in slomo als een standbeeld ronddraaien, samen naakt een glijbaan af) was het slotapplaus voor de poedelnaakt buigende dames toch verdiend.

Deze voorstelling is niet voor de weekhartige, luie of weinig geconcentreerde bezoeker. Twee en een half uur tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst. En dan niet eens een theatertekst. Maar wel een goede, spannende en erg geestige tekst. Omdat er voor de rest echt helemaal niets gebeurd is er genoeg ruimte om na te denken in hoeverrre de Oostenrijkse staat de Nederlandse is en over krankzinnigheid. Uiteindelijk levert het veel mooie gedachten op zo’n lezing. Extra geweitje omdat alles er zo geweldig seventy’s uitzag.

Annette Speelt is een hele jonge groep. Net afgestudeerd hebben ze er duidelijk zin in. Ik vind de Perzen een stoffig en saai stuk, maar Annette Speelt maakt er een prachtige voorstelling van. De confrontatie van het oppermachtige leger Perzen en de Grieken wordt gelinkt met de huidige situatie in de wereld en gebeurtenissen uit de afgelopen eeuw. Mooie, sobere vormgeving en kostumering, die goed aansluit bij het stuk. De somberheid wordt af en toe doorbroken door ironie en juist dat contrast maakt het des te schrijnender. We gaan zeker nog horen van deze mensen, dus ga het nu vast zien…

Paul Pourveur kan van een uitdragerij van onderwerpen een elegant gebeeldhouwde tekst maken. Sterker, dat doet hij in “Shakespeare is dead”. Hij verbindt schijnbaar moeiteloos het damhert met een Volkswagen Golf ‘91, toeval met lot, Noami Klein met de bard van Stratford on/upon Avon. Zijn redeneringen zijn nu en dan frauduleus, maar voor het moment absoluut overtuigend. En zo hoort het. Maar dat komt zeker ook door Tine Joustra en Monique Kuijpers. Zelfs een vermaledijde kikker-in-de-keel verhinderde niet dat de actrices me bijna twee uur op het puntje van m’n stoel hielden. Zij bewezen gisteravond opnieuw dat goed acteren topsport is.

Is dit nu echt zo’n slechte voorstelling? Goed, het wordt niet echt duidelijk waarom Hedda is zoals ze is en dat is zeker een tomaat waard. Maar verder is gewoon een goede en mooi gemaakte voorstelling, waar ik met veel plezier naar gekeken heb. Geen absolute topper, maar zeker de moeite waard!

Het enige waartoe Boermans, zijn compagnie en deze voorstelling toe in staat zijn, is ons mateloos te vervelen. De theaterklok is 40 jaar teruggezet in regie en speelstijl, daar helpt geen digitaat geprint vloerkleed en harde muziek aan. Saai, koud, afstandelijk, oubollig, zonder ritme, zonder enig belang. Boermans is oud geworden.

Best een leuke voorstelling, maar ik moet toegeven dat ik er meer van verwacht had. In Londen een ander deel van de trilogie “Damsels in distress” gezien en die was echt stukken beter! Niet alleen qua verhaal, maar ook qua acteurs. De persoon die nu de rol van Mara speelde leek wel van een amateurvereninging te komen.

Arme Tjitske, moet ze in mooie lichtbundels Britney Spears standjes doen van Theu Boermans. Dat zou nog aanvaardbaar zijn als het zin had, maar Tjitskes Hedda is een verveeld nest in plaats van een vrouw op zoek naar bevrijding. Ronduit irritant is de veractualisering van de aanpak van Isbens verhaal. In een strak modern design decor doet het nogal belachelijk aan dat schrijver Eilert Lövborg maar één exemplaar heeft van zijn manuscript en dan moet ook nog gezegd worden dat-ie geen kopie heeft gemaakt…
Vanaf dat moment geloof je helemaal geen enkel personage meer en dat haalt de voorstelling hopeloos onderuit.