Verheugd was ik voor aanvang om dit stuk te gaan zien, het heeft immers in ‘87 tot grote commotie geleid, ik dacht werkelijk iets spectaculairs te mogen aanschouwen. ‘Flabbergasted’ was ik zeker na afloop, ik vond deze opvoering werkelijk waardeloos. De hele commotie toentertijd kan ik me nauwelijks voorstellen. Allereerst liet de verstaanbaarheid te wensen over en zelfs ook die dwerg die nog was uitgerust met extra versterking ook stond onhoorbaar te bazelen. Die poëtische passages van Fassbinder heb ik dus gemist. Een duidelijk resumé van dit stuk zou ik ook niet kunnen geven, ik heb nog nooit zo iets vaags en onsamenhangends gezien. Marie-Louise Stheins vond ik tijdens haar monoloog gehouden in één van de laatste scènes geestdodend, naar mijn mening stond zij verdwaasd voor zich uit te zwammen. Peter Tuinman vond ik werkelijk hilarisch in zijn sexy rode outfit, waarschijnlijk niet lachwekkend bedoeld, maar toch…

Zit je nou naar een voorstelling of naar een herkansing te kijken? Lastig. Als voorstelling vond ik het maar half geslaagd. Mooi decor, wisselend spel, af en toe best saai. Als herkansing vond ik het maar half geslaagd. De tekst is best goed, maar Doesburg maakt het niet zo onontkoombaar dat het belang er vanaf spettert. Kortom: goed dat het gespeeld is. Het wachten is nu op nog een uitvoering, zodat het weer een gewoon stuk kan worden.

Alweer een tijdje geleden gezien, maar het spookt nog door mijn hoofd. Nog nooit heb ik zoiets slechts gezien. Het verhaal is waardeloos. De acteurs leken wel amateurs, ik kon geen woord van wat ze zeiden verstaan. Hun spel was slecht op elkaar afgestemd. Het decor was aardig maar voegde niets toe en leidde daardoor alleen af. Er liep een dwerg met een microfoon op zijn wang over het podium… Er werden vreselijke liedjes gezongen. Er werd in kostuums rondgelopen waar de duffe oude dames in de zaal als enigen om konden lachen. Ja, een erg mooie voorstelling al met al…

Kunnen we niet met zijn allen afspreken dat we de jaren zeventig als een mislukking beschouwen en het er verder gewoon niet meer over hebben? Gewoon, zand erover. ‘Equus’ was ook al niet best, Elvis ging dood en Fassbinder schreef ‘Het vuil, de stad en de dood’.
Wat een slaapverwekkende oubollige troep. Laat die Fassbinder ergens in de polder een schaap gaan neuken als hij de stad zo akelig vindt.
En kan die Harry de Wit niet gewoon ergens muzikale vehikeltjes voor soap-sterren gaan schrijven? Ik heb het ontzettend met die man gehad.
Doesburg! Ga wat nuttigs doen! In plaats van deze halfvergane koe weer uit de sloot te halen. Dit was echt helemaal nergens voor nodig.

Gadverdamme, die doesburg heeft echt helemaal niks, maar dan ook niks zinnigs te melden. En theatermaken kan ie ook al niet. Gewei voor Peter Tuinman

Tekst, decor en spel krijgen allemaal een tomaat, over de hele linie. ‘t Is best om abstract te spelen, maar dan moet je d’r wel gewicht aan hangen. ‘t was vlees nog vis. De tekst kon ik op een gegeven moment niet meer horen. (laatste drie kwartier ook niet meer opgelet, heb misschien wat moois gemist, maar ik zweer ‘t was uit zelfverdediging) Wat een jaren 70 diepzinnigheid, ongelovelijk. In een backpackershostel in Australie zou ik dit na twaalf uur ‘s avonds nog acceptabel vinden, maar niet op een doordeweekse avond bij ‘Het Nationale Toneel’.
Decor hetzelfde verhaal, jaren zeventig pseudo diepzinnigheid.
Gewei alleen voor de kostuums. Die waren interessant.
Gouden tomaat is dik verdient.

Jaja, dus dit is dan dat toneelstuk waar ik al mijn hele bewuste leven over hoor. Waarom nu? Waar gaat het over? Je vraagt het je af. Nu, omdat het toen niet kon, lijkt het enige antwoord. Gewei voor de regie, Johan je kan rustig verder gaan met je leven; Es ist volbracht. Het decor was van af waar ik zat (achterin zaal) mooi, maar wel wat saai. Gewei voor Peter Tuinman, die enorm goed op hakken liep rond te tutten. Tomaat dan weer voor Marie-Louise Stheins, die ik wel goed maar erg voorspelbaar vond. Het geheel ziet er af en toe wat te R. Wilsoniaans uit, wat te belangrijk en dan vliegt het over me heen. Maar het stuk was helder en de relaties tussen alle personages duidelijk. De dwerg was inderdaad een dwerg, maar meer dan een curiositeit werd het niet. Vooral omdat hij als enige versterkt was, bleef hij er erg buitenstaan. Maar voornamelijk blif je denken, wat moet dit vroeger een goed stuk geweest zijn.