The Ashton Brothers maken iets dat je theater zou kunnen noemen, of cabaret, of zelfs variété. Ik moest in ieder geval erg lachen, terwijl ik van tevoren het publiek bekeek en mezelf betrapte op de gedachte dat de voorstelling dan ook weinig goeds kon zijn.
Niets van dat al. Vaak leuke ‘pastiches’ op traditioneel variété en entertainment; af en toe ook heel zielige scènes. Daarbovenop ook nog eens heel erg goede acrobatiektrucs! Die doen ze vaak met ontbloot bovenlijf, en dat “kunnen ze hebben”, wink wink nudge nudge. Ook geschikt om met buitenlandse gasten heen te gaan, want taal speelt niet echt een grote rol.

Kesting moet een gewei delen met Fernhout en de glazen slaapkamer. Gewei twee is voor de bewerking van Bouazza. Een paar mooie momenten, soms niet langer dan enkele seconden genieten.
Voor het overige een trage, kleurloze, kille, calvinistische en vooral veilige voorstelling. Het Compagnietheater/NT-truukje wordt nog eens dunnetjes over gedaan. Moderne kleertjes aan, verwijzinkje hier en daar en klaar is de show. Staande ovatie gegarandeerd.
Het zou draaglijk zijn als we van van Hove niet wat spannenders gewend waren. En als het niet zo stomvervelend was.

Lof der Waanzin vond ik een een aaneenschakeling van absurde momenten en zo ontzettend grappig, dat ik kramp in mijn kaken kreeg. Het mooie was, dat er niet alleen tijd voor humor was, ook ontroering kreeg zijn plaats. Kommil Foo en Lof der Waanzin: Al mijn Lof!

Geweldige voorstelling. Alle superlatieven in vorige recensies van dit stuk zijn waar. Ik wil nog even de aandacht op de muziek vestigen. Prachtig op de achtergrond en soms duidelijk de voorbode van naderend onheil. Alle acteurs en actrices waren uitstekend gecast. Ik heb Hans Kesting nooit beter gezien. Kan TGA please meer van dit soort voorstellingen maken. De tomaat is voor het mijns inziens niet functionele bloot aan het eind.

De cabaretier van de “primal scream” (NRC,8.2.03) is inderdaad luid en intens. Hij gaat anderhalf uur als een mesjogge messias te keer. Z’n optreden geeft veel pijnlijks te denken over ‘t vaderland en weinig tijd om bij te komen van het lachen. Dit cabaret doet terzake als het beste toneel.

Voor schrijfster en actrices een gewei. Een aanklacht tegen de media die ‘gewoon’ hun werk doen. Mooi gespeeld. Ik heb genoten.

Kijken!

Prachtige voorstelling. Niet overdrijven: eerder werk van Ivo van Hove was op een andere, minder populaire manier, indrukwekkend. Nu eert hij Shakespeare met zijn versie van een van de sterkste toneelteksten ooit geschreven.
Hans Kesting: meeslepend, volgbaar, hartverscheurend, een topacteur.
Jan Versweyveld: geniaal.
Die muziek: P.J. Harvey’s We Float zal ik nooit meer zonder tranen kunnen horen.
Vanwege de inflatie der geweien: drie stuks. Te vaak gooien krabbelaars met te veel blikken en geweien.

In het eerste en tweede deel van de voorstelling wordt de kern van het leven teruggebracht tot een aantal prachtig gekozen vragen en korte verhalen. Het derde deel levert het bewijs van de zinloosheid van de acties van Bush en de Amerikaanse dubbele moraal. Prachtige voorstelling die nog wel langer dan drie uur had mogen duren.

In de bijgeleverde folder annex flyer vertellen Wigbolt Kruijver, Bert Bunschoten c.s. dat hun voorstellingen over mannelijk onvermogen gaan. Nou, het zal wel. Mij dunkt dat de groep vooral veel originele en volkse komische potentie laat zien. Daartoe is dit keer Harold Pinter in de blender gestopt, zodat er zes tamelijk karikaturale types op maat gevormd konden worden. Jammer natuurlijk voor de toneelschrijver, maar het levert in ieder geval wel ongegeneerd en overtuigend amusement op. Alhoewel het misschien toch wel tijd wordt voor heroriëntatie bij Het Volk.