Ideeën hebben ze. Lef hebben ze. En een eigen stijl. Leuk is het ook (soms). Bovendien intrigerend (steeds). En de Bloeiende Maagden zijn blijkbaar wars van compromissen als het gaat om het erin rammen van hun boodschap. Allemaal plussen dus. Maar wat is die boodschap nou in ‘s hemelsnaam?

Snaren (2002) is een motherfucking ingewikkelde voorstelling met een prachtige vormgeving. Ik heb gehuild. Zo.
Ballet (1990) is waarschijnlijk de mooiste voorstelling die ik nooit gezien heb, ik heb in ieder geval vreselijk genoten van de lezing. Om Rijnders die op een charmant onhandige manier vertelde waar de voorstelling over ging en elke keer uitlegde “wat er toen gebeurde.” De acteurs lezen met groot plezier en inzet hun tekst voor. Het is ook leuk om Sigrid Koetse en Ann Hasekamp weer eens bezig te zien. Onverwacht hoogtepunt (voor de mensen die 8 waren in 1990) was echter Hans Kesting die op onnavolgbare wijze een belachelijke monoloog hield over een rendez-vous met “Frank van R.” Vermakelijk en goed.

De bezoekster is leuk en zeer uitdagend, de suppoost een sul. Het beeld is groot en wit. De spuitbus in haar hand wekt pas na tien minuten het argwaan van de suppoost. Deze is niettemin gecharmeerd van haar actie. Ze krijgen een stormachtige romance. Zij pakt hem helemaal in en hij eet uit haar hand. Het verhaal zit ingenieus in elkaar en bevat na de pauze een grote verrasssing die we de lezer met liefde onthouden. Hoe belangrijk het uiterlijk van mensen is en tot hoeveel misverstanden en ongelukken dat kan leiden wordt op amusante wijze in dit nieuwe stuk van de jonge Amerikaan Neil Labute uiteen gezet. In regie van Ivar van Urk wordt door allen maar vooral door Anniek Pheifer zeer trefzeker geacteerd. Spannend, zeer toegankelijk en raakt perfect aan de tijdgeest. Daarnaast stelt het ook nog eens indringende vragen over het leven en over kunst. Extra gewei voor dit initiatief van Het Nationale Toneel!

Intelligente deconstructie van het begrip inburgeringscursus. Goeie zet om de moeders van de actrices op het toneel te zetten; ze zeggen niets, maar geven gewicht aan de ‘lessen’. Bovendien herken ze op de vakantiekiekjes die op het achterdoek worden geprojecteerd. Daardoor zie je ineens hoe groot de wereld van de immigrant eigenlijk is: Eurodisney past gemakkelijk naast Istanbul. Daarmee is de voorstelling een mooi commentaar op het provincialisme waarmee het Nederlandse integratie-‘debat’ doortrokken is. Jammer dat de voorstelling leed onder technische mankementen. Maar het stof tot nadenken blijft wel hangen.

Ik ben ELS Inc. fan. Altijd mooie, kleurrijke voorstellingen met liefde voor theater. Modern, maar niet pretentieus-intellectualistisch. En met een fatsoenlijke tekst!
Zo ook deze keer (2 geweien). Al was het misschien niet hun beste voorstelling, en was het wel wat druk op toneel, toch weer een hele mooie avond gehad, met pauze op het toneel (gewei), tussen de acteurs. Geweldig toch.
Wel jammer dat de projector haperde (tomaat), maar trouw aam de speelstijl opgelost (gewei).

Zoals we inmiddels van het NNT gewend zijn. Spectaculair, snel, op de zaal en een beetje druk. De ‘we spelen even onszelf want dan heb je een V-effect’-truc hebben we nu wel gezien (hence de tomaat). Maar wel verdomde actueel en scherp.

Het komt waarschijnlijk door de kouwe klinische ‘Othello’ van een week geleden, maar ik vond deze ‘Koopman’ een verademing. Wat een geweldig spel van al die mannen en Adelheid Roosen zet er een lekker stuk vrouw tegenover. Deze mensen hebben in elk geval lol in wat ze doen. Oke het slaat af en toe te ver door, waardoor het aan gevoel en diepgang moet missen. Goeie zet om al die vreselijke Shylock monologen door Fred Goessens te laten doen. Shylock wordt hierdoor meer een personage in plaats van een Grote Shakespeare Rol. Fijne saamhorigheid tussen zaal en spelers, prima. Toch een tomaatje voor gebrek aan ontroering, maar dat kon ook de avond zijn.

De voorstelling van de opstand. Tegen de hip-jong-snelcultuur die heerst: Deze voorstelling is traag, degelijk, moeilijk, ja zelfs elitair, maar daarom zeker niet slecht. Te goeie acteurs daarvoor.
Ook opstand tegen de dictatuur van de mobiele telefoon. Loeihard door een monoloog van Frieda Pittoors heen, maar toen de dader (of het slachtoffer?) eindelijk de herrie kon doen eindigen, greep regisseur Van Kraaij in door te vragen of ze, Pittoors, een stukje terug wilde pakken.
Ik weet niet wat het meest vervreemdend werkte, de mobiel of de regisseur, maar het is een vorm van opstand. Daarom alleen al hulde.
Qua vervreemding maakte het trouwens niets uit, ik zat er toch niet in, maar dat kan net zo goed aan mij liggen.

Kleine voorstelling over grote gebouwen. Seabra wil zijn wolkenkrabbers en vliegtuigen terughebben van de terroristen en protesteert tegen de besmetting van beelden die eigenlijk heel mooi zijn. Persoonlijk verhaal, helder verteld.
Gelukkig wordt 911 niet het door Seabra gevreesde eind van het futurisme: ik heb begrepen dat er op de plaats van het WTC iets nog veel hogers gebouwd gaat worden. En dat is natuurlijk de enige oplossing.

Was dit een theatersportgezelschap? Dan was het indrukwekkend geweest. Maar neen, het ging toch om een goed doorgerepeteerd toneelstuk over bejaarden. De sfeer van ‘inspringspel’ wilde maar niet vervliegen, en het hele toneelstuk bestond dan ook uit makkelijke inkoppers omtrent de in leeftijd gevorderde medemens. Het publiek (laatste voorstelling, dus allemaal bekenden van de acteurs) had een collectief orgasme, dus dat maakte het er niet makkelijker op. De serieuze momenten waren te overduidelijk bedoeld om ons als publiek toch stil te laten staan bij de vervlogen dromen die bejaarden hebben. Ik dacht: ‘doorspoelen’.
Het geweitje is omdat er soms toch wel grappige momentjes waren, en omdat er erg leuk gezongen werd. Specifiek complimenten aan de bejaarde dame die ervoor zorgde dat ‘Wuthering Heights’ van Kate Bush op mijn verlanglijstje kwam te staan.