Er zijn al veel minirecensies over deze voorstelling geschreven, maar soms kan er niet voldoende lof over een voorstelling uitgestort worden. Verrassende en mooie regie, prachtige vertaling van Bouazza, mooi decor, een werkelijk ontroerend einde en natuurlijk een meer dan geweldige Hans Kesting. Deze voorstelling is compleet, af, intrigerend, overdonderend, ontroerend, kortom: een absolute must!

Wat heb ik mij gisteren prima vermaakt. Puike opvoering van Othello! Is al vaak gezegd (pas op dat je niet naast je schoenen gaat lopen Hans!), maar Kesting speelde een groot gedeelte van de voorstelling de sterren van de hemel…
Wat een fysiek en wat een stem heeft die kerel zeg! Is me nooit eerder opgevallen wat een boom van een kerel het is. Heeft natuurlijk ook te maken met de energie waarmee hij speelde. Fernhout was ook aardig op dreef, maar soms kon ik de tekst die bij Kesting zo natuurlijk en duidelijk uit zijn mond kwam, bij Roeland niet helemaal volgen. Het leek mij zelfs of hij af en toe aan het eind van een zin een woord vergat of inslikte?!? Ik vond Karina als Desdemona niet echt geloofwaardig. Ze gaf Desdemona iets kinderlijks, zodat ze soms meer de dochter van Othello leek, dan de liefde van zijn leven! De glazen kamer als huis van het liefdespaar was een mooie vondst. Ik heb alleen de vechtscène tussen Rodrigo, Cassio en Jago helemaal gemist omdat dat ding voor mijn neus stond! Verder niets dan lof voor deze mooie Othello…

Ik heb lange tijd niet geweten wat te schrijven over deze voorstelling, ik denk inmiddels wel door te hebben hoe dat kwam: ik was zo onder de indruk van de fenomenale acteerprestatie van Fedja van Huet dat dat al het andere naar de achtergrond drong.

Maar als ik dan toch een poging doe kom ik tot de conclusie dat ik de teksten erg goed vond, al moest ik er wel even aan wennen. Ik moest sowieso even wennen aan de figuur Marinus v/d Lubbe zoals die hier werd neergezet. Maar als de voorstelling eenmaal een kwartiertje aan de gang is, blijkt dat het allemaal perfect past: zijn maniertjes, zijn kleding, zijn teksten….het klopt gewoon. De muziek vond ik overweldigend en onmisbaar. Die rol van die vrouw echter….in het begin als ze gaat zingen lijkt het even alsof ze meer gaat zijn dan alleen een decorstuk, maar helaas is dat niet het geval en dan kun je je afvragen waarom ze er niet gewoon een decorstuk hebben neergezet. Ik kon me er verder niet aan storen, Fedja en de muzikanten vulden het podium en trokken alle aandacht naar zich toe, op fenomenale wijze. Hulde!

Beste “BV”,
je schrijft: ‘Boermans pur sang, Eilert sterft niet aan een schot in de buik zoals bij Ibsen, nee bij Boermans moet ie in het kruis worden geschoten.’ Pak Ibsen er even bij, zou ik zeggen. Daar staat namelijk: “underlivet”. Letterlijk betekent dat ‘onderlijf, van de heup tot het kruis’. Als je nu, anno 2003, in Noorwegen naar de dokter gaat en hij/zij heeft het over je ‘underlivet’ dan bedoelt ‘ie wel degelijk je kruis. Een ‘tomatenblik’ dus voor een onzorgvuldgig gefundeerde mening. Toch gek trouwens dat er zoveel te doen is over de vraag of deze Hedda nu wel of niet ‘gemoderniseerd’ is. Want telkens wordt dan gesuggereerd dat de versie van Boermans zoveel vulgairder zou zijn dan Ibsens tekst. Nee, Ibsen is blijkbaar ‘moderner’ en meer op het kruis gericht dan menigeen denkt.
berthe spoelstra (dramaturg theatercompagnie)

Het kwam wat traag op gang, ik dacht, zucht niet weer zo’n trage 3 uur durende voorstelling op zo’n kutstoeltje van de stadsschouwburg. Maar na een kwartier zat ik er helemaal in en was onwijs geboeid tot het einde. Heb zelfs een beetje gehuild, wat een prachtige regie en goede spelers en zo’n geweldig decor. Ivo rules

Ik vond het een herkenbaar gezinnetje en kon dan ook wel lachen om de zusjes en hun ruzies, maar verder was het verhaal wat slap en een beetje oppervlakkig!!

Wij, mijn vriendin en ik, moeten wat kwijt. Wij vinden dat Andre Joosten en Uri Rapaport genomineerd moeten worden voor een vormgevingsprijs. Wat zij samen laten zien is van zulke schoonheid en zo divers, zo vernieuwend, dwingend en zo homogeen met de getoonde dramastijl, maar tegelijk zo ongelooflijk verschillend dat het lijkt of zij zich voortdurend vernieuwen en openstaan voor hedendaagse stijlinvloeden en tegelijk een eigen pad inslaan. In korte tijd zagen wij Lolalola (het Vervolg) en Gloed (Thierens). Deze totaal verschillende voorstellingen krijgen vleugels door wat deze beide heren aan stijl en kenmerken achterlaten, maar wat zo verbluffend is, is dat beide voorstellingen in stijl in niets maar dan ook niets op elkaar lijken, alsof zij volledig opgaan in een visie of een stijl. Ze versterken elkaar in een ongelooflijke eigen stijl en signatuur.

Muzikale voorstelling met veel lef over een zangeres die een ster wil worden en daar veel, zoniet alles voor over heeft. Ze toont met veel vaart en humor schaamteloos alle demonen in haar hoofd en de monsters op haar pad. Haar moeder, het publiek, de muzikanten en haar voorbeeld Bette Midler komen hierin voorbij. Van Dam laat in deze boeiende voorstelling zien dat ze méér is dan een zeer goede zangeres.

Prachtige monoloog door Fedja van Huêt. Het stuk vertelt een geschiedenis van Marinus van der Lubbe, die in 1933 de Duitse Reichstag in brand stak. De hoekige tekst, die mede gebaseerd is op teksten van Van der Lubbe zelf, wordt krachtig ondersteund door Van Huêts ijzersterke spel. Het fraai en effectief vormgegeven ‘Ongebluste Kalk’ geeft een mooie visie op de persoon Van der Lubbe en de omstandigheden die leidden tot zijn uiteindelijk onvermijdelijke en dramatische daad.
Wél nog een tomaat voor de geheel overbodige rol van Marike Nieuwint.

Hoe graag ik ook zou willen dat dit het meesterwerk was waar we al een seizoen op zitten te wachten, ik kan het er niet in zien. Het was verschrikkelijk. De eerste helft was vooral saai, de tweede helft vloog over de kop en werd lachwekkkend. Oke, vormgevingsconcept en vertaling waren goed. Maar Karina Smulders trekt het niet en Roeland doet maar drie dingen. Ik hoop van harte dat de kralenkettingbreuk en de jasjes verwisseling geregiseerd waren (ik vrees het ergste gezien de uitelkaarvallende kostuums bij de première van ‘The Massacre’), dat waren de enige momenten waarop de voorstelling begon te leven. Wat een afstand, wat een muffe grijze zure zooi.