Ik vind, in tegenstelling tot wat sommigen zeggen, het verhaal wel degelijk iets hebben. Het is een soort van drama in principe, en doordat de kinderstemmen (nu bij sommigen ietwat mannelijker) wordt dat geaccentueerd omdat zij dan het dramatische van de voorstelling over hen laten gaan. Het is volgens mij ook bedoeld om ons, volwassenen, ironisch te zijn want doordat die kinderen op scène nog geen ervaring hebben in het volwassen zijn maakt emotioneler voor ons. Een absolute aanrader, die ubung.
Ook hoe sommige scènes samenvloeien, zoals wanneer de jongen met de lang bruine haren Eric Clapton zingt (zeer goed overigens) speelt er zich nog heel wat af en de samenvloeiing is prachtig. RESPECT voor Josse daarvoor (leest u trouwens ook zijn boek, wat het beste is wat ik in jaren heb gelezen).
PS: let vooral op die jongen met rechtstaand blond haar, zijn mimiek, lichaamstaal en articulatie. Die jongen is een acteur in wording!

Putlucht heeft de toenemende overbodigheid van de man als thema. Dat thema wordt zo overtuigend gebracht door de mannen van Aluin, dat zij daarmee zowel hun gelijk als hun ongelijk bewijzen.
Ingewikkeld? Nee hoor, het resultaat is een afwisselend hilarische en dramatische voorstelling die absoluut de moeite waard is. Zien!

Degelijke Volk productie en leuke uitwerking van The Homecomming van Pinter. Da’s alles.

Tjeuzes, wat was dit saaaai! Eindeloze monologen, vast vol met diepzinnig gezever over kunst en genie, maar dat heb ik niet zo goed kunnen horen want ik zat op m’n horloge te kijken.
Ik heb me nog een tijdje vermaakt met kijken naar hoe de verschillende acteurs de monoloog van hun collega incasseerden. Het weglopen van Daniël Boissevain; het luidruchtige van houding veranderen van Hans Croiset; het begrijpende knikken en “Ûh-hûh”-zeggen van Betty Schuurman; ik vond het manhaftige prestaties, die ik niet had willen missen. Toch geen verspilde zaterdagavond.

Beetje een doorsnee-Growingup-voorstelling: leuke acteurs en een script met een paar aardige ideeën, maar te vlak om lang te boeien. Het lijkt wel Prozac-toneel; geen dieptepunten, maar ook geen echt drama. Dus moet de toeschouwer het doen met een aardig decor (ook een first voor Growingup ;-) en een vers geruimde kip. O ja, en muziek. Die was nogal in-your-face, dus daar moet je dan ook wat van vinden. Maar wat?

Ik moet zeggen dat ik eerst niet echt veel van dit stuk had verwacht. Een komedie over scheiden: hoe verzin je het? Maar onverwacht greep deze voorstelling mij toch bij de keel. Daarom twee geweien voor tekstschrijver Jeroen van den Berg die met deze voorstelling laat zien dat heldere komische dialogen zich heel goed lenen voor het overbrengen van een serieuze boodschap. Niks laat onuitspreekbare pijn zo voelen als een lach. Een gewei voor regisseur Bas Zuyderland omdat hij erin is geslaagd een voorstelling te maken die ook echt toegankelijk is voor jongeren: de doelgroep die Het Laagland voor ogen heeft. Een gewei voor de techniek: er wordt veel gebruik gemaakt van camerabeelden en geluidseffecten. De timing was perfect. En last but not leat een gewei voor Marco Bijsterbosch die de zoon van dit uit elkaar vallende gezin heel overtuigend neerzette en op het einde mijn gevoel werkelijk wist te raken!

Het duurde slechts twintig minuten voor ANNETTE SPEELT met hun voorstelling DE PERZEN, na een koddig intro, mijn aandacht verloor. En wel zo erg dat ik letterlijk in slaap viel. Stilstaande acteurs, oeverloze opsommingen van gesneuvelde leiders en voor de hand liggende verwijzingen naar recente oorlogen maken geen boeiende voorstelling. Er was nauwelijks sprake van acteren. Het publiek instaren wordt na verloop van tijd voor het publiek echt vervelend. Alleen deed tegen het einde Römer telg, Tijs, daar alsnog een poging toe, maar toen was het echter al veel te laat.

De column van Vera was in eerste instantie erg herkenbaar. Ook ik trok op deze avond-waar-ik-al-zo-lang-naar-uitleefde weg voor de buis, op weg naar een voorstelling. Om 8 uur begon Blowing. Op mijn horloge kijkend liep ik de zaal in. Maar ik werd al snel helemaal ingepakt door de spelers. Ik zat geweldig, en al zijn die banken in het Laagland niet erg comfortabel, ik had niet beter kunnen zitten. Het stuk boeide me zo, dat zelfs dit me niet meer voelde. Ik weet dat het Laagland altijd goede voorstelingen heeft, maar dit keer was ik toch met tegenzin gegaan. Maar des te beter vond ik de voorstelling. De situatie werd zo ontzettend goed neergezet. De sfeer, de dilemma’s, de schijn. Het wads geen makkelijk onderwerp: een aankomende echtscheiding. Maar door het spel heb ik zelfs om de taferelen kunnen lachen. Eigenlijk heb ik de hele avond veel gelachen, maar de spelers lieten me met een brok in mijn keel achter.
Half huilend om 5 minuten over negen naar huis gesneld.
Even iets lichters: Gelukkig won Jamai. Alleen dat kon mijn mineurstemming door het stuk nog goed maken.

Wat een gezuurpruim over Hedda Gabler hier op Moose zeg. Iets teveel Ibsen gezien wellicht? Noem mij ouderwets, maar ik word al heel blij van een goede tekst en de scènes met alleen Tsjitske Reidinga (2 geweien) en Carice van Houten op toneel (2 geweien). Dat spettert ervan af, en blijft toch interessant omdatbeiden hard moeten werken vanwege de tegendraadse casting.
Toegegeven, de rest van de acteurs steekt hier wat flets tegen af (tomaat), en dat Bridget-Jonesgedoe slaat helemaal nergens op. Foute actie van de PR-afdeling (tomaat). Maar ik ben in tijden niet zo een voorstelling ingezogen als bij deze. En ja dat slot, ik vond het mooi. Bravo!

Je komt als belgische theaterliefhebber een paar dagen naar Amsterdam, verwacht daar een kwalitatieve toneelavond te beleven… maar dat blijkt lelijk tegen te vallen. Alles, maar dan ook alles, zit scheef in deze productie. Een draak van een tekst (veel te literair, zonder enige actie of conflict), een afschuwelijk lelijk decor (met echte plastieke zonnebloemen!)en met acteurs die erin slagen mompelend (Croiset) of overdreven geladen (de rest van de cast) de avond te doorworstelen. Wonder boven wonder blijft Betty Schuurman toch recht overeind binnen deze voor de rest zeer zwakke productie. Je maakt mij niet wijs dat Johan Simons dit goed theater vindt. Foei, foei en nog eens foei!