Ik had nog nooit iets gezien van het Syndicaat, maar had er goede dingen over gehoord. Was dit even een missertje tussendoor? Het speelt in een discotheek. Er is dus steeds hippe muziek. Daarop dansen de acteurs (niet zo erg hip). Ook de kleding is zogenaamd hip, maar is toch echt niet mooi genoeg. De acteurs lijken niet echt op clubbende twintigers (behalve het paaldansende meisje in het wit misschien). Af en toe gaat de muziek wat zachter en dan komen er teksten, zoals bijvoorbeeld: Ik, ik zie je, godverdomme, jij misschien. Een uur later weet je nog niet wie die personages zijn. En een uur later interesseert het je ook allemaal helemaal niks meer. Snap ik er nou niks van?

Ik vond het te waarderen dat het thema ‘nachtleven’ tot een voorstelling is gemaakt, daarvoor een gewei. Maar voor de tamme dreun, de onbegrijpelijke personages, het weinig inzichtelijke verhaal, de duffe dansjes en de afstandelijkheid een paar tomaten… het was niet echt iets hips als uitgaan…

Ook hier wordt gedanst op het toneel. Zeven jonge mensen (twee acteurs en vijf actrices) ‘vieren’ oudejaarsavond. Het gaat om ‘Speedrun’, van de jonge Schotse schrijfster Isabel Wright. Fragmentarische scènes begeleidt door opzwepende beats, die sneller gaan dan de hartslag. Het publiek was na afloop enthousiast en vond het ‘herkenbaar’. Dus jongeren moeten zeker even gaan kijken. Maar opwindend? Nee. “Iedereen denkt een genie te zijn”, wordt er ergens aan het einde gezegd.
Dat is deze Isabel Wright zeker niet. De tekst is een aaneenschakeling van cliché’s. Dat jongeren “een bepaald gevoel” (leegte) hebben, of “iets willen” (liefde) is een gegeven, maar daar dien je als schrijver naar mijn mening iets mee te doen.
Die tekst is noch poëtisch, en ontbeert vooral humor. De vertaling van Oscar van Woensel (die zelf toch behoorlijk goede toneelstukken heft geschreven) kan daar niets aan veranderen. Een opmerking als “Krijg de grafkanker, ik wil agitatie” klinkt wat ridicuul uit de mond van een jonge actrice. Om de taal echt te laten zingen zou deze Isabel Wright eens kunnen luisteren naar een performance van de oude dichter Simon Vinkenoog. Verder raad ik een workshopje tekstschrijven/vertalen aan bij Marcel Otten, die een aantal prachtige bloemrijke Steven Berkoff-stukken bewerkte.
Het mooiste moment was het ogenblik dat een van de actrices een fraaie paaldans uitvoerde: langzaam dalend, likkend met haar tong langs het metaal. Dat was pure poëzie. Zonder tekst.