O wonderen van het theater. Het bestaat dus nog dat we meer dan een uur kijken naar iets waarvan we met z’n allen denk ik niet precies begrijpen waar het over gaat, maar dat het wel boeit en de zaal muisstil is. Hans Dagelet speelt een klein nietig mannetje dat gefascineerd is door toespraken van grote leiders. Hij maakt daar samen met danser Kuit en muzikant Van Brakel een hoogst eigenzinnige theatervoorstelling van die vooral fascineert door de mimische kwaliteiten van Dagelet, maar ook het dansen van Kuit is een lust om te zien. Met twee stukken zwart tape op het hoofd creëert hij een Hitler die vervolgens op clavecimbelmuziek van Bach gaat dansen, een hilarisch effect. De toespraak die Dagelet even later in het Frans doet is adembenemend, omdat het op een of andere wijze zo typisch Frans is, zonder dat ik zelf snap waarom dat zo is. Vorm overstijgt in deze voorstelling de inhoud maar wordt daarmee tegelijk ook weer inhoud, zoiets. Voor liefhebbers. Overigens: ik zag deze voorstelling in De Cirkel in Heemskerk en was aangenaam verrast door de zeer goed gevulde kleine zaal. Hartverwarmend.