Je zou kunnen zeggen dat ik een spijtoptant ben, de eerste Proust had ik gemist, maar nu de schade ingehaald. Eén van de laatste voorstellingen (?), maar het kon in ieder geval nog. Het wordt langzamerhand vertrouwd, de manier waarop het stuk is opgezet, het gebruik van multimedia, alles geweldig verzorgd. Het strijkkwartet dat de voorstelling begeleid, het past weer allemaal. Opvallend is de totaal verschillende sfeer die er hangt in het deel voor en na de pauze. De eenvoud die het eerste deel kenmerkte komt niet op dezelfde manier terug in het tweede deel, op de afsluiting van de voorstelling na. In het programmaboekje staat te lezen wat het doel van het deel na de pauze is, dat komt er voor mij niet helemaal uit, maar goed, het geeft wel meer diepgang aan het deel voor de pauze. Wel mooi om te zien hoe elementen die voor mij in de tweede en derde Proust nog in de lucht bleven hangen, nu met terugwerkende kracht alsnog op hun plaats vielen. Ben heel benieuwd naar het afsluitende deel.

De eerste voorstelling van deze Proustmarathon die afgelopen weekend was. Geheel voorkennisloos heb ik de voorstelling aanschouwd. En hij was wel redelijk, maar toch heeft het me niet heel erg geraakt. Ik had moeite mee te leven met de personages. De projecties van de gezichten vond ik erg toevoegen, maar daar had best meer mee gedaan kunnen worden. De muziek zet de sfeer, en is heel erg mooi, maar ook dit maakt het er niet toegankelijker op.
Ik was geintrigeerd door de visies op het geheugen en herinneringen. Dit is gelukkig een belangrijk thema van de voorstelling wat er toe geleid heeft dat ik de gehele voorstelling toch geboeid ben gebleven.
Ik vermoed dat deze voorstelling veel beter is voor hen die het boek hebben gelezen.

Ik ben op dit moment een Prouster. Ik kan het u enorm aanraden, vooral wat de geniale man allemaal bespiegelt over theater, is enorm boeiend. De voorstelling was een feest van herkenning, de ene mooie zin na de andere. ‘k Heb veel bewondering voor de bewerking en voor de hele onderneming, maar blijf toch een beetje onbevredigd achter. Vooral het deel na de pauze bleef ver weg, werd wat triviaal en anecdotisch terwijl het allemaal zo ERG is in het boek. Maar de combinatie van live kamermuziek, acteurs en te veel techniek, creëert wel de ruimte voor filosofische bespiegelingen over de aard van herinnering, tijd, ruimte en wat kunst daar dan over kan zeggen. Ben benieuwd naar deel twee en ga zeker, maar hoop dat het allemaal nog een stuk megalomaner en belangrijker wordt. Tomaat is voor Odette, die dus toch met Forcheville gaat trouwen, wat ik nog niet wist omdat dat pas over 2000 bladzijden gebeurt…

Ik vind dit dus echt erg goed. Het is niet alleen toneel, het is ook videokunst en muziek. Hierom houd ik soms van opera. Daar heb je ook al die verschillende dingen. Guy Cassiers kan dat ook op het toneel en het voordeel t.o.v. opera is, dat het ook nog eens goede en interessante teksten en personages zijn. Ik had iets heel literairs en ontoegankelijks verwacht, maar het is erg goed te volgen: heel helder en MOOI. Wat werkt dat goed met grote hoofden van acteurs die op video gebeamd worden op een groot doek die praten met kleine lichamen die voor het doek staan. Veel geweien dus (ook voor de acteurs!!!). Het tomatenblikje is omdat het -zoals altijd- een half uur te lang duurde!

Guy Cassiers toont wederom aan, hoe goed hedendaags theater kan zijn.
Mooi ingetogen spel van alle spelers. Eelco Smits toont wederom aan dat hij een fantastische beheersing over zijn fysiek heeft, het gezicht van Paul R. Kooy facineerde me en Marlies Heuer verleidde ook mij.
Een extra gewei voor de heren van het strijkkwartet Quatuor Danel die in perfecte balans waren met de spelers, de beelden en te teksten.
En dan al die beelden…….heerlijk.