God Christus, wat een heftig stuk. Ook al liepen de emoties hoog op, nooit liep het op acteergebied uit de hand. Alles onder controle, en schitterend gespeeld.

Dit is een verschrikkelijk stuk natuurlijk, het lijdt nogal aan het Mona-Lisa effect en al die Legendarische Acteurs en Actrices die ook al geschitterd hebben in dit icoon van twintigste eeuws drama.

Zo, dat was even een potje briljant ‘we doen de klassieker’. Met Lot uit Sesamstraat! En ze kan het ook nog eens. Oscar van Woensel is om op te vreten met zijn arrogante manier van onderdanig spelen.

Ik begrijp niets van de andere minirecensies over heftigheid: ik heb niets heftigs gezien in deze opvoering. Ik begin ernstig aan mijn observatievermogen te twijfelen.

Interessant gegeven: een collage van verhalen over opgesloten zijn. Opgesloten omdat je afwijkt in de ogen van de ander. De ander die in de meerderheid is, of beter bewapend.

EHM, ja en ook dus. Wat vond ik van Dood Paard’s Anne Frank voorstelling?

Het is alweer even geleden dat ik me zó heb verveeld tijdens een voortselling.

Vol verwachting ben ik naar deze voorstelling gegaan. Uiteindelijk bleek de voorstelling niets meer dan matige grappen omtrent de engelse taal te bevatten.

Because of the inspirational recension of NRC-writeres Isabelle Steenbergen, I found the entry for this piece. First let me compliment her and the redacty of the NRC, that is balls.

Dit stuk gaat niet over ECO, maar over vergaderen! Over een wereld vol met ideeën, maar die nooit worden gerealiseerd. Letterlijke bureaucratie als vormgeving.