Moose - Dood Paard

De Perzen, Dood Paard (29/03/2012)

Nike — Mon, 02 Apr 2012 21:16:47 +0000

Met niet al te hoge verwachtingen bezoek ik De Perzen van Dood Paard. Het toneelbeeld bij aanvang maakt nieuwsgierig, toch kan ik de (misschien wel) honderden krukjes op het toneel niet direct plaatsen. Met een beetje moeite luister ik naar de lang durende minuten waarin de achtergebleven perzen, uitverkoren om de rijkdommen van koning Xerxes te beschermen, het stuk introduceren. Zodra koningin-moeder Atossa (een rol van Manja Topper) ten tonele komt op een gefabriceerde ‘koets’ en een soort te hoog ingezette troonrede begint, zakt mij de moed even in de schoenen. Maar dan komt de boodschapper zijn verhaal doen. Er gebeurt niet veel op het toneel en hoewel ik het stuk en haar verloop ken, luister ik geboeid naar de woorden uit de mond van Gillis Biesheuvel. Wanneer dan ook duidelijk wordt dat de krukjes een prachtige beeldende metafoor voor de gevallenen zijn krijg ik weer hoop. Helaas blijkt dit ook hetgeen waar ik uiteindelijk mijn meeste waardering voor uitspreek. Wijlen koning Darius laat zijn gezicht zien in een sci-fi achtige scene, met veel rook en glimmend inpakpapier, die mijns inziens gered wordt door de prettige dictie van Kuno Bakker die de rol van deze koning mag vertolken. Het groteske spel van Manja Topper blijft mij storen, slechts een enkele keer slaagt zij er in mijn irritatie om te zetten tot een summiere glimlach. Het lukt de acteurs ook niet beelden mijn hoofd in te brengen die anders zijn dan hetgeen ik letterlijk voor me zie. Zonde… want met deze mooie tekst zou, met deze toch wel sterke acteurs zelfs zonder veel poespas in de vorm van rekwisieten of decor stukken, iets mooiers te maken moeten zijn.

De Perzen, Dood Paard (29/03/2012)

RiRo — Fri, 30 Mar 2012 09:35:07 +0000

Met het verhaal van Aischylos over de pijnlijke nederlaag van een supermacht die een stelletje ongeregelde terroristenstaten wel even onder de voet zou lopen, laten Manja Topper, Gillis Biesheuvel en Kuno Bakker met De Perzen uiterst actueel theater zien. In een voorstelling waarin de kenmerkende kwaliteiten van de leden van Dood Paard uitstekend tot hun recht komen.

De nogal eigenzinnige manier bijvoorbeeld waarop Gilles Biesheuvel met zijn zinsmelodie omgaat, zorgt er in deze voorstelling voor dat de woorden van de boodschapper die verslag doet van de nederlaag bij Salamis extra betekenissen krijgen. Ze krijgen betekenissen die als je de tekst alleen letterlijk zou nemen niet zo voor de hand zouden liggen. En ze roepen (in ieder geval bij mij), naast de bij het drama van zo’n slachtpartij passende gevoelens, ook andere (vrolijkere) emoties op. Iets dergelijks geldt voor die typische krijsende uithalen en draaiende ogen van Manja Topper. Mede door die uitvergroting krijgt de koningin die al die rampspoed moet aanhoren er een paar heel invoelbare menselijke trekjes bij.

Tel daar nog eens de goede tekstbewerking van Rob de Graaf bij op. En de heldere enscenering, met als sterke troef de rustpunten door het verplaatsen van krukken en krukjes. Ik heb kortom naar een relevante, boeiende en toegankelijke interpretatie van Aischylos’ klassieker over de moeder van alle nederlagen en over de hoogmoed van Xerxes gekeken. Een aanrader dus.

Bye Bye, Dood Paard (31/03/2011)

alper — Sun, 03 Apr 2011 19:31:54 +0000

Aardig intro met de berberse verhalenverteller. Jammer dat er daarna zo weinig mee gedaan wordt.

De dubbelbezette Othello wordt inderdaad door Kuno Bakker en Gillis Biesheuvel erg goed gedaan. Dat is misschien het grootste probleem: er blijft verbazingwekkend veel over van de originele Othello.

Een versie waarin de boel wat meer verhakseld was, had ik interessanter gevonden.

Bye Bye, Dood Paard (31/03/2011)

RiRo — Sat, 02 Apr 2011 09:04:28 +0000

Dood Paard maakte al eerder een paar hele goede voorstellingen in wat ik voor het gemak maar even ‘bloedserieus slapsticktheater vanuit de verkleedkist’ noem (ook de voorstellingen van Kuno Bakker met Jorn Heijdenrijk reken ik daartoe). Met Bye Bye, een magnifieke bewerking van Shakespeare’s Othello, voeren Kuno Bakker en Gillis Biesheuvel dit genre naar de absolute top.

Othello: ‘Hoe dan ook, ik ben bedrogen / En ik walg van haar.’
Jago: ‘Othello, ik wil je vragen om het los te laten / De tijd doet z’n werk wel’.

Bakker en Biesheuvel spelen op wankele planken vol rekwisieten alle rollen, met alleen maar een ander sjaaltje verandert bijvoorbeeld Othello in Emilia of Jago in Desdemona. Het spel is af en toe heel fysiek, maar wel steeds in prachtige taal (een eigen vertaling van Dood Paard) en in een strak tempo. Meesterlijk theater vind ik het.

Als tegen het eind de Marokkaans-Nederlandse acteur Chaib Massaoud (die tot dan toe achter zijn tafeltje aan de zijkant zit) zich bij de twee op het podium voegt, wordt het verhaal over de wraak van Jago en de jaloezie van Othello op een onverwachte manier de actualiteit ingetrokken. Maar ook dan wordt, zoals in de hele voorstelling, de tekst van Shakespeare geen geweld aangedaan. Want het is niet alleen een heel goede (en af en toe ook heel komische) voorstelling, maar ook een heel integere.

Die ik bijna niet had gezien! Gelukkig kon ik nog net een van de extra voorstellingen in Utrecht meepikken. Voor wie ook die heeft gemist: er zijn alweer nieuwe extra voorstellingen gepland. Op 2, 3 en 4 juni in Amsterdam.

Freetown , Dood Paard (11/12/2010)

RiRo — Sun, 12 Dec 2010 17:32:47 +0000

In een resort in een Afrikaans land praten drie blanke vrouwen (met geld) met elkaar over hoe ze zich vermaken met jonge zwarte mannen (in ruil voor een beetje van dat geld). Witte tuinstoelen, een met blikjes bezaaide vloer, zonnige belichting. Mooie symboliek. Maar. Lopen over die vloer maakt herrie, daardoor wordt het spel van de drie actrices noodzakelijkerwijs beperkt tot het zittend zeggen van tekst (zodat het bijna een hoorspel wordt).

Die tekst (van Rob de Graaf) staat vol met goed gekozen, vaak originele, vergelijkingen en metaforen. Daar geniet ik van. Wat betreft de talige vorm bevalt het me dus wel. Maar hoewel de voorstelling over ‘fout’ gedrag gaat (westerse superioriteit, racistische ideeën, betaalde liefde) is de tekst inhoudelijk niet fout genoeg, niet ‘gevaarlijk’ genoeg naar mijn smaak. Nooit word ik uit mijn comfortzone gejaagd. De drie dames laten weliswaar nogal wat politiek incorrecte opvattingen horen, maar dat zijn foute meningen waar de linkse elite in de zaal, en ook ik, met een glimlach op kan reageren.

Van vorige voorstellingen van Dood Paard staat me bij dat de acteurs in kleding, in bewegingen, maar ook in tekstbehandeling tegen de inhoud in gingen spelen. Ook dat mis ik vanavond.

Vanuit literair oogpunt wel een goede tekst dus. Maar braaf. En braaf gespeeld. Van Dood Paard had ik meer verwacht. Ik had gehoopt dat ik beetje in verwarring zou raken.

Freetown, Dood Paard (11/12/2010)

Melpomene — Sat, 11 Dec 2010 22:57:28 +0000

Drie vrouwen, twaalf witte tuinstoelen en duizenden blikjes: veel lawaai en weinig nieuws.

De nieuwe voorstelling van Dood Paard, ‘Freetown’ genaamd, zorgt er voor dat ik me weer eens waag in het Groninger hol der theaterexperiment: het Grand Theatre. Dood Paard biedt een teksttoneelvoorstelling in de puurste vorm: enkel tekst, een basaal en onveranderlijk decor, geen muziek en weinig beeldende aspecten. Deze voorstelling gaat over drie vrouwen die tijdens hun vakantie verblijven in een luxe resort in Afrika, hier is met geld alles te regelen wat een vrouw nodig heeft. De vrouwen zitten op hun met luipaard beklede goed gecultiveerde billetjes, uiten zonder blad voor de mond te nemen hun meningen met betrekking tot allerhande wereldse problematieken, maar voeren uiteindelijk bar weinig uit om iets in de wereld te veranderen. Een beeld van het Westen dat derdewereldlanden gebruikt om af te koelen, op te warmen, eer aan te behalen, schuldgevoelens af te kopen en gebruikt als vuilstort voor overblijfselen van zijn commercie. ‘Freetown’ kent een aantal grappige momenten, maar naar mijn idee brengt deze voorstelling weinig nieuws: niet qua nieuwe theater vormen , noch qua nieuwe denkbeelden of onderwerpen. De thema’s van deze voorstelling zijn al op vele manieren getoond in deze voorstelling van Dood Paard en er zit dan ook nog maar weinig smaak aan de uitgekauwde onderwerpen . Ook is het toneelbeeld te basaal om te blijven boeien en vraagt ook het spel van de drie niet memorabele actrices niet mijn volle aandacht.

Answer Me, Dood Paard (14/09/2010)

ovdhee — Wed, 15 Sep 2010 14:48:47 +0000

Gedurende de voorstelling staan vijf acteurs in de industriele ruimte naast elkaar en focussen zich op het publiek dat blijkbaar verdachte is in een verhoor. De eerste 45 minuten worden in het engels continu vragen op het publiek afgevuurd. De acteurs wisselen nauwelijks van plaats en ratelen maar door. Is dat interessant? Nee helaas niet. Na 10 minuten vroeg ik me af hoe lang ze dit zouden volhouden. Lang dus. En bijzonder oninteressant. Na 45 minuten gaat de focus naar een van de collega’s die nu het vragenvuur aan de schenen krijgt. Daarna kleed iedereen zich uit en gaat op een wc-mat liggen. Een actrice gaat de planten sproeien achter de plastic afzetting en een andere acteur doet nog een monoloog in het portugees over wie en waarom hij is. En gaat ook in zijn onderbroek op een wc mat liggen. Daarna doet een collegaactrice dat nog eens dunnetjes over en is het afgelopen. Samenspel is er weinig, beweging ook niet, de kleding is potsierlijk, de teksten quasi interessant. De toeschouwer zou zich ongemakkelijk moeten voelen bij de intense verhoren. Ik voelde me vooral ongemakkelijk door het spel en de quasi moderne teksten en voelde me vooral niet aangesproken door de vragende acteurs.

Answer Me, Dood Paard (13/09/2010)

Nieck — Mon, 13 Sep 2010 21:37:59 +0000

Het boek is beter dan het stuk. Er is namelijk geen visuele bijdrage. Bedoel, mannen die in onderbroek durven te spelen. Nou! Ze spelen op locatie in Rotterdam. Doen daar Helemaal Niets mee. Geluiden van buiten, treinen die langsdenderen, negeren. Groot deel van de ruimte, onzichtbaar maken met lamellen, en die dan ook verder nooit openen ofzo. Het werd alleen even goed toen we bedachten dat het een voorstelling van Theo en Thea was die een parodie op het Echte Toneeel maken. Op een gegeven moment probeerden de spelers het publiek mee te laten klappen. Niemand klapte mee. Morgen gaan we tomaten verkopen bij de ingang. Echt, het mag weer en is weer nodig.

Ritter Dene Voss, Dood Paard (09/03/2009)

Jeanine — Tue, 10 Mar 2009 21:00:12 +0000

Dit stuk wordt bevolkt door afschuwelijke types: niet dom maar kleinzerig, kortzichtig en verwend. Het is fascinerend om te zien hoe ze elkaar het leven zuur maken maar de tekst wordt als een emmer water over ons heen gekiept. Je krijgt nauwelijks de kans om het op je te laten inwerken, laat staan dat je er over kunt nadenken. Eenmaal thuis was ik alles weer kwijt dus echt veel indruk heeft het niet gemaakt. Nare mensen zijn het, in een lelijke omgeving waar ze slechts met heel veel moeite aan kunnen ontsnappen: er is maar één toegang en dat is een glijbaan, waar je tegenop moet klauteren om eruit te komen. Leuk verzonnen maar zo lelijk allemaal!

Ritter Dene Voss, Dood Paard (07/03/2009)

RiRo — Mon, 09 Mar 2009 13:35:11 +0000

Twee zussen, de één Vlaams de ander Nederlands, met heel veel tekst. Opperste concentratie is geboden, je kunt er niet even op je gemak inkomen. En dan lijkt het ook nog of de Nederlandse zus, Manja Topper, meedoet aan de kampioenschappen snelpraten. Gelukkig, na drie kwartier verandert dat, dan komt broer Ludwig uit de psychiatrische inrichting naar beneden gegleden. Dan begint een, slechts zo nu en dan onderbroken, monoloog van Benny Claessens. Waarin alles en nog wat het moet ontgelden. Claessens’ Ludwig is heel expressief, hij persifleert ‘toneelspelers’, want hij haat toneelspelers, vooral die van het Brugtheater in Wenen. Zoals hij concerten haat, en restaurants, en de portretten van zijn voorvaderen aan de muur, en alles wat geborduurd is, ook al heeft oma het geborduurd, en natuurlijk zijn afschuwelijke vaderland. Een onderhoudende voorstelling. Met een leuke glijbaan. Maar niet meer dan dat.