Interessant gegeven: een collage van verhalen over opgesloten zijn. Opgesloten omdat je afwijkt in de ogen van de ander. De ander die in de meerderheid is, of beter bewapend. Of die een kelder kan verbouwen. Jammer dat de tekst niet zo sterk is. Teveel knipogen, teveel relativeringen. Drie mannen en een vrouw, alle vier met peroxideblond Wildershaar, spelen dat ze een revue repeteren met bekende, waargebeurde opsluitverhalen. Schrijnende geschiedenissen verteld tussen goedkope glittergordijnen. Biesheuvel en Topper acteren daarbij ook nog eens heel vet tegen de tekst in, terwijl Jongewaard en Claessens daar inleving tegenover stellen. Ogenschijnlijk. Want alle vier halen ze, alsof dat nog nodig is, door het te pas en te onpas activeren van een lachband die verhalen nog eens extra onderuit. Nou, nou, we durven zeg! Of laten de vier vooral zien dat ze zelf ook opgesloten zitten? Niet achter prikkeldraad, maar, net als Wilders, in het dogma waarin ze zichzelf hebben vastgezet? Gevangen in hun starre opvattingen over tegendraads theater maken? Is al dat gedoe niet een beetje passé onderhand?

EHM, ja en ook dus. Wat vond ik van Dood Paard’s Anne Frank voorstelling? Ik ga maar wat associëren: de revue to end all revues, stop met dat schaapachtige stomme gelach (shit nu lach ik zelf ook), fout, goed, deconstructie, maus, donnie darko (maar dat komt door die konijnenpakken), gouwe kooi, sartre / camus willekeurige existentialistische rakkers die boeken schrijven over uitzichtloos veroordeeld zijn tot elkaar, dood, leven, overleven. Begrijpen doe ik het niet helemaal. Ik vond het afwisselend gênant, grappig, vervelend, treffend, flauw en ook belangrijk. Een lekker verwarrende avond, zonder eenduidigheid. Verdomd interessant. Wat zouden ze hier in Duitsland van vinden…?