Ik begrijp niets van de andere minirecensies over heftigheid: ik heb niets heftigs gezien in deze opvoering. Ik begin ernstig aan mijn observatievermogen te twijfelen. Wat ik wel gezien heb is een woordenbrakende en vaak onverstaanbare Martha, een rustige George en een Nick & Honey die een Martha & George in de dop lijken. Met een koud decor, een hoop wit licht en afstandelijk spel (zij het niet altijd) heeft Dood Paard iets geprobeerd, ik ben er van overtuigd… ze wilden iets zeggen… Conclusie: onboeiend en onnodig.

Dit is een verschrikkelijk stuk natuurlijk, het lijdt nogal aan het Mona-Lisa effect en al die Legendarische Acteurs en Actrices die ook al geschitterd hebben in dit icoon van twintigste eeuws drama. Gelukkig kunnen we daar deze cast ook bij zetten, zodat ik later aan mijn neefjes en nichtjes kan zeggen; Ja, ik heb ‘m nog gezien met Manja topper en Kuno Bakker. En Oscar van Woensel en Lot Lohr. Ja dat was een prachtige voorstelling.

God Christus, wat een heftig stuk. Ook al liepen de emoties hoog op, nooit liep het op acteergebied uit de hand. Alles onder controle, en schitterend gespeeld. Tijdens de stiltes was de spanning nog meer te voelen dan tijdens de woordenoorlog. Oscar van Woensel was lekker droogkloterig en Kuno Bakker en Manja Topper gewoon fantastisch. En Lot uit Sesamstraat was ook goed. Veel geweitjes!!!

Zo, dat was even een potje briljant ‘we doen de klassieker’. Met Lot uit Sesamstraat! En ze kan het ook nog eens. Oscar van Woensel is om op te vreten met zijn arrogante manier van onderdanig spelen. En Manja Topper en Kuno Bakker …Ja hoor, ik ben bang voor Virginia.

Wedstrijdje monotoon praten is zeker en vast gewonnen door Martha!! Nu weet ik waarom ze Dood heten… het Paard begrijp ik vooralsnog niet.