Na het voortijdig afbreken van de voorstelling ‘Breekbaar’ was ik benieuwd in hoeverre Mathijs Rümke erin zou slagen om het publiek ditmaal weer een boeiende voorstelling voor te schotelen. Daarnaast had ik afgelopen juni een lovenswaardig ‘Klein Babylon’ tijdens het STRP-festival gezien en ik was benieuwd wat er uiteindelijk was meegenomen in de uiteindelijk versie.

De voorstelling is na ‘Walhalla’ het tweede deel in een drieluik en wordt in de speelsteden gespeeld door acht vaste acteurs vanuit verschillende culturele achtergronden en aangevuld met vier lokale (amateur)acteurs. Het decor doet denken aan een kruising tussen een basketbalveld in een nieuwbouwwijk en een ijshockeyring. De vijf verhaallijnen worden door de vaste acteurs gespeeld en aangevuld met ‘interviews’ met de vier gelegenheidsacteurs. De diverse scènes zijn over het algemeen boeiend en soms ook komisch, maar ik had het gevoel dat er meer uit te halen zou moeten zijn. Meerdere malen werd een scène afgebroken net op het moment dat je er helemaal in zat en hij begon te boeien en daarentegen duurden andere scènes weer te lang. Maar omdat deze voorstelling minder belerend is dan ‘Walhalla’ is hij zeker meer toegankelijker geworden en daarmee een hele verademing na ‘Breekbaar’.

Door Platform te laten beginnen met de terroristische aanslag waardoor het decor vol troep komt te liggen weet Johan Simons het beeld van opbouw en afbraak prima te accentueren. De acteurs zijn letterlijk op zoek naar het meubilair, kleding en rekwisieten waarmee en waarin ze moeten spelen. Els Dottermans en Steven van Watermeulen spelen Michel en Valerie met de nodige passie en komische noot. Maar ik was name ook gecharmeerd door Maartje Remmers die ik los van haar rol in De Bitterzoet alleen in producties van JongHollandia heb zien spelen. Haar spel als jaloerse,verbitterde echtgenote met grove mond, woeste stem, bijbehorende mimiek en onhandige houding hebben me diverse malen aan het lachen gebracht. Verder is het altijd lovenswaardig als een regisseur nieuw talent een kans geeft. Ook deze voorstelling toont overduidelijk het stempel van Simons zoals ik dat maar al te goed herken van uit ZT Hollandia tijd.

Een reprise van een van de eerste producties die door NT Gent naar het aantreden van Johan Simons als nieuwe regisseur werd gebracht. Een bijzonder sterk spel van zowel Wim Opbrouck als Elsie de Brauw. Het is volkomen terecht dat Wim hier een Louis d’Or nominatie voor heeft ontvangen. Een boeiend toneelspel met een legendarische openingsscène waarin Wim en Elsie je midden tussen de vogels doen wanen.

Na het zien van de voorstelling ‘Lichaam’ vroeg ik me af of het vorig seizoen aan mij of aan HZT lag dat ik er dit keer meer door getrokken werd dan door ‘Fragmenten’ destijds. Ik heb achteraf begrepen dat de voorstelling van ‘Fragmenten’ die ik bezocht had te kampen had met wat technische problemen. Dus wellicht was die voorstelling niet representatief voor de resterende voorstellingen.

Lichaam wordt wederom door dezelfde groep acteurs gespeeld die nu duidelijk op elkaar ingespeeld zijn. Het centrale thema in Lichaam is eenzaamheid en contact zoeken. De diverse scènes weten angst, wanhoop en hoop op uiteenlopende wijzen vorm te geven. Zoals in een ruim opgezette restaurantscène waar langzaamaan een poging tot contact zoeken wordt ondernomen. Maar soms ook miniem zoals in het deel van de volgende scène waarin Marcel Osterop op een groot leeg podium letterlijk en figuurlijk z’n draai probeert te vinden. Licht, geluid en muziek hebben in deze voorstelling eveneens hun plek gevonden. Zo vond ik de keuze van My Melancholy Blues van Queen geniaal als afsluiting van een slaapkamerscène terwijl je je afvraagt of je nu naar de climax of anticlimax zit te kijken. Al met al is het nog steeds geen voorstelling waarvan ik er vier in een seizoen hoef te zien, maar het zeker een voorstelling die je op een andere manier naar theater laat kijken. Daarin zijn Olivier Provily en zijn acteurs dit keer zeker in geslaagd!

Mocht u genoten hebben van Fragmenten, dan is Lichaam zeker een voorstelling die u moet zien. Mocht u bij het zien van Fragmenten sterk uw bedenkingen hebben gehad, dan verdienen deze acteurs met Lichaam zeker een tweede kans!

Na de ‘klassieke variant’ van Toneelgroep Amsterdam weer eens een moderne versie. Deze variant op Shakespeares Othello bevat alle belangrijke elementen van de oorspronkelijke verhaallijn, maar swingt en rockt daarbij ook nog eens. De choreografie van de verleid- en vecht scènes is doeltreffend. Alleen vond ik het spel van de acteurs hier en daar wat aan de matte kant. Een ander minpunt is dat Robrecht Vanden Thoren niet in alle nummers als zanger goed uit de verf komt, maar gelukkig schiet Hanneke de Jong hem op tijd te hulp.

Na het chaotische Tirannie van de Tijd en het monotone Fragmenten lijkt HZT nu eindelijk de juiste draai gevonden te hebben. Een integere voorstelling met sterk spel van de beide hoofdrollen. Nanette Edens komt prima uit de verf als de wanhopige echtgenote. Erik Whien speelt haar droge echtgenoot vol verve. De rollen van Cas Enklaar en José Kuijpers zijn klein, maar dragen prima bij aan de sfeer van het eerste bedrijf. Alleen de rol van Thomas Oerlemans komt niet altijd even goed uit de verf door de herhaling van zetten die de aandacht in het laatste bedrijf doet verslappen. In de andere bedrijven zijn de eenvoudige teksten bijzonder doeltreffend en dragen helemaal bij aan de sfeer.

Dit is theater zoals theater bedoeld is. Op sommige momenten grotesk en op andere momenten buitengewoon integer. Soms scherp en op soms bijzonder zacht. Jeroen Willems begint de voorstelling met een bijzondere monoloog waarin hij wederom laat zien hij een meester op het gebied van de timing is! Ondanks het feit dat menig toeschouwer louter voor de liedjes van Brel komt, vind ik dit een onmisbaar deel van de voorstelling. Ik denk weer even met weemoed terug aan de voorstelling van Twee Stemmen die ik een paar jaar geleden van Jeroen zag. Na deze monoloog transformeert hij zich tot vertolker van de vertaalde nummers van Brel. Hij zingt de nummers niet alleen, maar speelt ze op een manier die een goed acteur betaamd. De begeleidingsband is perfect en weet de stemmingswisselingen perfect te accentueren. Ik heb niets op deze voorstelling aan te merken en zodoende dan ook 6 geweien. Kortom alle mannelijke acteurs in Nederland kunnen vanaf nu gerust gaan slapen; Jeroen Willems verdient ook voor deze voorstelling de Louis d’Or.

Een sobere, boeiende voorstelling gespeeld door twee ijzersterke jonge acteurs. Marijn Klaver en Annelien van Binsbergen laten zien dat ook hun generatie sterke acteurs kent. De lange monologen bleven boeien dankzij het perfecte gebruik van emoties en de prima timing. Het is jammer dat dit soort voorstellingen niet beter bezocht worden.

Deze tweede voorstelling van Het Zuidelijk Toneel kon me aanvankelijk weinig boeien. Ik heb zelden zoveel bezoekers tijdens de voorstelling met elkaar horen praten. De reden was dat er gedurende tien minuten geen enkele acteur bewoog, sprak of dat er uberhaupt iets op het toneel veranderde. Dit fragment drastisch inkorten zou de voorstelling veel goed doen. Toen de acteurs ongeveer een half uur na aanvang eindelijk hun eerste woorden begonnen te spreken, begon er eindelijk een beetje schot in de voorstelling te komen.
Ondanks het feit dat de huidige openingsscène al redelijk gewaagd is, moeten we misschien maar blij zijn dat niet alle ideeën uit het repetitieproces zijn uitgevoerd. Het uitgebrachte werkboek laat zien dat de oorspronkelijke ideeën nog verder gingen. Hetzelfde werkboek toont eveneens aan dat er aanvankelijk ook meer muziek door de acteurs zelf gemaakt zou worden. Aan het zangtalent van Marcel Osterop ligt het in ieder geval niet. Zijn vertolking van een cowboy song is zo ongeveer het hoogtepunt van de voorstelling!
Dit is de eerste grote zaal voorstelling van Olivier Provily en ik hoop dat men hem bij de voorbereiding voor toekomstige voorstellingen op tijd terugfluit. Zo niet dan vrees ik dat zijn voorstellingen -net als die van Sanne van Rijn in het verleden bij ZT Hollandia- toch echt verbannen zullen moeten worden naar kleine zalen.

Goede acteerprestaties van alle acteurs. Een origineel thema en een goede, beklemmende uitwerking. Daarnaast zijn de mediaeffecten op een goede manier verwerkt in de voorstelling. En natuurlijk mogen we hierbij de Aibo niet vergeten die met een vette knipoog wordt ingezet.