Na het voortijdig afbreken van de voorstelling ‘Breekbaar’ was ik benieuwd in hoeverre Mathijs Rümke erin zou slagen om het publiek ditmaal weer een boeiende voorstelling voor te schotelen. Daarnaast had ik afgelopen juni een lovenswaardig ‘Klein Babylon’ tijdens het STRP-festival gezien en ik was benieuwd wat er uiteindelijk was meegenomen in de uiteindelijk versie.

De voorstelling is na ‘Walhalla’ het tweede deel in een drieluik en wordt in de speelsteden gespeeld door acht vaste acteurs vanuit verschillende culturele achtergronden en aangevuld met vier lokale (amateur)acteurs. Het decor doet denken aan een kruising tussen een basketbalveld in een nieuwbouwwijk en een ijshockeyring. De vijf verhaallijnen worden door de vaste acteurs gespeeld en aangevuld met ‘interviews’ met de vier gelegenheidsacteurs. De diverse scènes zijn over het algemeen boeiend en soms ook komisch, maar ik had het gevoel dat er meer uit te halen zou moeten zijn. Meerdere malen werd een scène afgebroken net op het moment dat je er helemaal in zat en hij begon te boeien en daarentegen duurden andere scènes weer te lang. Maar omdat deze voorstelling minder belerend is dan ‘Walhalla’ is hij zeker meer toegankelijker geworden en daarmee een hele verademing na ‘Breekbaar’.