De laatste voorstelling van de reeks, tenminste als ik de flyer mag geloven. Dus de publiekstrekkende of afstotende functie van een recensie is niet meer van toepssing op deze minirecensie.
Het was degelijk, goed en fijn om naar te kijken. Ik zit erg slecht in mijn Shakespeare, dus ik kan niet zeggen hoe zeer deze opvoering een bewerking is.
De kleine verwijzingen naar de afkomst van Othello zijn zo subtiel dat het gewoon een mens is en blijft. Even de ‘zakdoek’ om het hoofd wikkelen en het heeft meteen een dubbele betekenis, goed gevonden.
Gewoon een liefdesverhaal, soms verbeeld in dans (hoeft niet, past wel), soms in muziek (altijd fijn, live muziek) en soms in moderne taal(maakt het toegankelijk en fris).
Toneel kan, gelukkig, soms zo simpel zijn.

DOM, DOM, DOM, DOM.
Dom om Shakespeare zoveel onrecht aan te doen met een verschrikkelijk DOMME bewerking. Het hele verhaal heeft zijn basis/fundament verloren door het niet in Venetie en Cyprus af te laten spelen, hierdoor weet je niet wie Othello, Desdemona, Jago enz. zijn. Daarbij zijn bijna alle prachtige zinnen van Shakespeare vervangen door slechte soap teksten.
Naast de al beschamende bewerking wordt er totaal ongeloofwaardig gespeeld, lelijk gedanst en verschrikkelijk muziek gespeeld. Om nog maar te zwijgen van de totaal inhoudloze vormgeving en belichting.
er is hier een regisseur aan het werk geweest die niet weet wat hij doet en dan mag je, wat mij betreft, niet aan Shakespeare komen.
Shakespeare heeft zich omgekeerd in het graf, dit heeft hij nooit bedoeld met het schitterende werk van hem.
Ik ben het hele seizoen nog niet zo boos een zaal uitgelopen.
DOM DOM DOM!!!

“Fris theater” oordeelde m’n aloude theatergids en -kompaan uit de Zaanstreek. En dat was het ook. Een goeie mix van toegankelijke beweging, van toegankelijke popmuziek (Queen en John Lennon stonden in de coulissen) en een toegankelijke tekst. De moor is erg macho, Desdemona is heel sexy, Jago is een ontzettende klootzak en Casio een ongelofelijke sul.

Kortom, een prima avondje theater zonder teveel pretenties, met speciale eervolle vermelding voor Hanneke de Jong die werkelijk geweldig zingt!

Jaah, zo zie ik de popmuziek graag! Gitaren, platenspeler, wat toetsen, Michael Cassio op drums en een prima zangeres. En dan Jago, die zo tussen de bedrijven door de zang voor zijn rekening neemt. En alle poppetjes dansen…

Verder een interessante ontdekking (voor mij): Othello hoeft helemaal geen generaal te zijn in het leger van Venetië dat ten strijde gaat tegen d’n Turk. Is misschien wel aardig als historisch contextje of zo, maar nodig, nou nee. Hij kan gewoon een allochtoon zijn, een allochtoon met bijbehorende trekjes: trots, eer - en Jaloezie! Even wat influisteren, beetje masseren en klaar is Jago. Simpel. Helder.
Zo kregen wij het te zien en te horen. En dit hele plaatje beviel me wel. Als totaalplaatje; op de losse elementen is vast zo hier en daar wat aan te merken, maar gelukkig heb ik daar geen oog/oor voor.
Ik vond het alleen wat jammer dat de sluier niet de rol kreeg toebedeeld die de zakdoek origineel wèl mag vervullen.
En Jago keek toe, samen met zijn zangeres, en zag dat het goed ging. Met zijn verhaal, met de dans en met de popmuziek.

Na de ‘klassieke variant’ van Toneelgroep Amsterdam weer eens een moderne versie. Deze variant op Shakespeares Othello bevat alle belangrijke elementen van de oorspronkelijke verhaallijn, maar swingt en rockt daarbij ook nog eens. De choreografie van de verleid- en vecht scènes is doeltreffend. Alleen vond ik het spel van de acteurs hier en daar wat aan de matte kant. Een ander minpunt is dat Robrecht Vanden Thoren niet in alle nummers als zanger goed uit de verf komt, maar gelukkig schiet Hanneke de Jong hem op tijd te hulp.