Mooie enscenering van Fosse door Olivier Provily in een prachtig decor. Een verhaal hoe iemand haar eigen leven en dat van haar man verwoest door dat ze heel veel van haar leven wil maken en tegelijkertijd niet precies weet hoe en waarom. De dialogen zijn prachtig geschreven en de herhalingen in wisselende configuraties geven het onvermogen aan om gevoelens te verwoorden. Een goede vondst van Provily is dat de strak vormgegeven huiskamer gedurende de voorstelling steeds caotischer begint te worden. Het spel is simpel gehouden en het geheel verloopt tergend traag, wat de zinderende spanning huiskamer verhoogd. Maar naar het einde toe ook begint te irriteren, wat zowel een gewei als een tomaat oplevert.

Na het chaotische Tirannie van de Tijd en het monotone Fragmenten lijkt HZT nu eindelijk de juiste draai gevonden te hebben. Een integere voorstelling met sterk spel van de beide hoofdrollen. Nanette Edens komt prima uit de verf als de wanhopige echtgenote. Erik Whien speelt haar droge echtgenoot vol verve. De rollen van Cas Enklaar en José Kuijpers zijn klein, maar dragen prima bij aan de sfeer van het eerste bedrijf. Alleen de rol van Thomas Oerlemans komt niet altijd even goed uit de verf door de herhaling van zetten die de aandacht in het laatste bedrijf doet verslappen. In de andere bedrijven zijn de eenvoudige teksten bijzonder doeltreffend en dragen helemaal bij aan de sfeer.