Behoorlijk goeie tekst van Esther Gerritsen (leuke Tsjechov-grap), maar zo braaf geregisseerd, zo netjes, zo binnen de lijntjes. De voorstelling krijgt daardoor een soort voorspelbare cadans waardoor ik al snel afhaak.

Het vijf-monologen-project van Cosmic is echt heel erg goed. Ayaan Hirsi Ali blikt als ondode terug op haar leven en terug in Turkije maakt Gümüs zich kwaad. ‘Hirsi’ is best goed, helder verhaal, smeuïg gespeeld, beetje trekkerig. ‘Gümüs’ is echt fantastisch: als een modern Job-verhaal vormgegeven, vol ongegeneerde woede tegen de Nederlandse hypocrisie; mooi schlemielig gespeeld door Ergün Simsek, tegelijk boos en verliefd op Amsterdam. Zelfs de video is goed. Theater met een boodschap: pijnlijk, onverdragelijk en onontkoombaar. Laat dit niet aan je voorbijgaan!

Scherp stuk over de modderige poel van pubersex. Behoorlijk expliciet geschreven, filmisch neergezet, en strak gespeeld door de jonge cast, met Sanne Vogel als uitblinker.
Extra lof voor het oprecht shockeren van de jongere toeschouwers om me heen.

Tja, ik vond het eigenlijk wel sympathiek. Twee liefdevolle ego’s die een flink eind uit hun nek lullen. Scènes en liedjes zijn eigenlijk overbodig en zorgen ervoor dat de voorstelling van net een uur toch gaat trekken.

Tamelijk fascinerende performance. In een volkomen donkere ruimte (echt geen hand voor ogen, ik heb het getest) bewegen figuren in een vage mist van flauw licht. De onaardse sfeer wordt helaas een beetje bedorven door slordige afwerking en einde.

Rijnders gaat politiek: dat lijkt interessant, maar het is teleurstellend. Verder dan de observaties dat Pim een interessant personage op zoek naar liefde is en de kliek om hem heen bestaat uit machtsgeile patjepeeërs komt het niet. Rijnders haat ze intens, de vastgoed-boeren en dotcom-boeven. Maar voor zijn publiek is dat niet zo’n opmerkelijke uitspraak; het wordt zelfs een beetje preken voor eigen parochie.
Als ‘just another’ Rijnders-voorstelling is het wel weer genieten: de kostuums zijn prachtig, de tekst is af en toe erg raak en let u vooral op de opstanding van Aus Greidanus jr. als Groot acteur. Kortom: Rijnders: altijd gaan.

De strijd tussen de seksen als bot kroeggevecht. Leuke mensen, met vaart gespeeld en geregisseerd. Aan het eind slipt het even uit de bocht, maar op de een of andere manier kan de voorstelling het hebben. Op tournee ermee, als dat mogelijk is!

Helder uitgevoerd, deze Medea. Mooie ruzies en mooie wanhoop. Nog een beetje onevenwichtig, maar het was tenslotte een try-out. Gebruik van de theremin (ingewikkeld electronisch muziekinstrument) is niet zo goed uitgewerkt, maar ik zie wel potentie voor dit apparaat.

Ik vond de sprookjes van Andersen altijd al erg naar, maar na deze voorstelling begrijp ik ze beter. Wist niet dat onze H.C. zo’n perverse hypochonder was. Zijn steriele emoties klopten goed bij de onderkoelde stijl van Michael Laub. Deze voorstelling is niet zo uitbundig als Total Massala Slammer twee jaar geleden, maar bij vlagen is het heel mooi, vooral de scenes met Astrid Endruweit, maar ik zat ook momenten ongeïnteresseerd te kijken.

Tsja, ik vond het best saai-achtig, dit verhaal over een meisje van 12 dat in ontkenning is over de dood van haar moeder. Die haas had wel erg veel gemeen met het konijn uit ‘Donnie Darko’, maar daar zullen we maar niks achter zoeken. De evergreens die het verhaal omlijsten werden prachtig gezongen door de acteurs, maar eigenlijk is het toch een beetje vals spelen om via ‘Here there and everywhere’ op m’n gemoed te spelen…