Entertainment, weetuwel. Maar wel goed gedaan, vooral de handschaduw-artiest en de goochelaars. Jammer van de net-niet lekkere Chorus Line en de beetje los-zand structuur. Prachtig theater, overigens.
Ik moet zeggen: het viel mee. Het stuk is namelijk best goed, en sommige acteurs zijn best op hun plek. Maar verder natuurlijk heeel erg.
Sarah Kane’s tekst is mooi, wanhopig maar ook liefdevol. De acteurs weten echter niet de lichtvoetigheid te ontstijgen en ik ben bang dat ik deze voorstelling daarom al snel weer vergeten zal zijn.
‘Timon van Athene’ is de schriele kerstboom die tot omvallens toe wordt volgehangen met heen en weer rennende acteurs, foeilelijke kostuums, onbegrijpelijke muziek en ander circusvolk.
Kortom: hoog ingezet, hard gevallen (net als sommige van de artisten, bijna, overigens). Wel een geweitje onder de riem van de acteurs, die de hele tijd meer bezig moeten zijn met logistiek (is dat decorstuk op tijd op z’n plek; is mijn flesje brandstof nog wel vol; oja, dat touw…) dat ze aan acteren helemaal niet toekomen.
Productie van studenten van verschillende toneelscholen, op zich al bijzonder. Verzameling absurde autobiografische verhalen met open plekken ertussen. Sommige acteurs zijn beter dan andere, de setting maakt het een beetje opsommerig, maar er zit een aangenaam soort openheid in het spel, waardoor ik zelf mag associëren. Dat was prettig. Oh ja, de Discoria-cirkel is definitief rond (1987: iedereen houdt van Discordia; 1998: niemand houdt van Discordia; 2009: iedereen houdt van Discordia).