Dansende mensen, daar mag ik graag naar kijken. In de voorstelling Let’s dance zitten heel veel jonge, dansende knapperds, die duidelijk ook erg blij zijn dat ze op een toneel staan. Daardoor werd ik heel vrolijk. Loes Luca was geweldig; en dat terwijl ik wel kritisch keek - dit in verband met haar recente heiligverklaring. De ster van het stuk was wat mij betreft het kleine jongetje, dat zo goed speelde en nog veel beter danste, dat ik er een kinderwens van kreeg. Hij kon ook op zijn handen lopen en salsa-en.
Na de voorstelling mochten we zelf dansen, met ongeveer 100 lesbische vrouwen die op de voorsteling waren afgekomen (kan iemand mij uitleggen waarom? Ik ben oprecht geinteresseerd!)
Toen ik vanuit het industriegebied in Rotterdam terugging naar de bewoonde wereld, kreeg ik onbedwingbare zin om ‘Dirty Dancing’ te huren, dus dat alles zorgt voor de eland-toekenning. Het tomatenblikje is voor de erbarmelijke teksten, die mij deden denken aan mijn eigen poëtische produkten van toen ik veertien was. Argh!

Was dit een theatersportgezelschap? Dan was het indrukwekkend geweest. Maar neen, het ging toch om een goed doorgerepeteerd toneelstuk over bejaarden. De sfeer van ‘inspringspel’ wilde maar niet vervliegen, en het hele toneelstuk bestond dan ook uit makkelijke inkoppers omtrent de in leeftijd gevorderde medemens. Het publiek (laatste voorstelling, dus allemaal bekenden van de acteurs) had een collectief orgasme, dus dat maakte het er niet makkelijker op. De serieuze momenten waren te overduidelijk bedoeld om ons als publiek toch stil te laten staan bij de vervlogen dromen die bejaarden hebben. Ik dacht: ‘doorspoelen’.
Het geweitje is omdat er soms toch wel grappige momentjes waren, en omdat er erg leuk gezongen werd. Specifiek complimenten aan de bejaarde dame die ervoor zorgde dat ‘Wuthering Heights’ van Kate Bush op mijn verlanglijstje kwam te staan.

The Ashton Brothers maken iets dat je theater zou kunnen noemen, of cabaret, of zelfs variété. Ik moest in ieder geval erg lachen, terwijl ik van tevoren het publiek bekeek en mezelf betrapte op de gedachte dat de voorstelling dan ook weinig goeds kon zijn.
Niets van dat al. Vaak leuke ‘pastiches’ op traditioneel variété en entertainment; af en toe ook heel zielige scènes. Daarbovenop ook nog eens heel erg goede acrobatiektrucs! Die doen ze vaak met ontbloot bovenlijf, en dat “kunnen ze hebben”, wink wink nudge nudge. Ook geschikt om met buitenlandse gasten heen te gaan, want taal speelt niet echt een grote rol.

Ik had me lang verheugd op deze voorstelling, en ook opgeschept tegenover bekenden over hoe goed Alex is, en dat ik dat al wist en zij niet. Iedereen meegesleept, en wat krijg je dan? Een teleurstelling.
Misschien was het omdat Raymonde de Kuijper niet meedeed. De rest van de spelers waren nogal vlak, het verhaal zeurde door, en op een gegeven moment is het meta-meta-ding ook wel weer duidelijk. Ter vergelijking: Na blokhut had ik zin de schrijver ongewenst te intimideren omdat het zo goed was, nu zat zulks er totaal niet in.
PS Het gewei is omdat er toch nog wel een aantal briljante teksten inzaten die ik graag op een regenachtige middag nog eens nalees.

Voor wie het nog niet weet: De la guarda is een ‘wervelende show’ waarbij Argentijnen aan touwen over het publiek heenvliegen. De Argentijnen zijn allemaal knap en afgetraind, en als je geluk hebt word je uit het publiek opgepakt en mee de lucht in genomen. Ik werd ondanks serieuze bedenkingen (te commercieel, te gelikt) toch meegesleept, en stond ook te juichen en te klappen en te dansen. Je staat er middenin, en dat werkt heel goed. Naast het opzwepende element is de voorstelling visueel ook erg mooi. Het tomaatje is voor het volgende: aan het einde gingen ze heel erg het publiek slijmen, dat we zo’n wonderful crowd waren. Toen dacht ik: jaaaja, dat zeggen jullie natuurlijk tegen iedereen.

Een tegengeluid, omdat ik zag dat er op Moose gekatzwijmeld werd over Kees Torn: Het viel mij nogal tegen, terwijl ik me al minstens een jaar aan het verheugen was. Kees Torn kan heel mooi piano spelen, en schijnt daar vroeger ook veel gedaan mee te hebben. In ‘In de Gloria’ maakt Torn flauwe grappen, en heeft hij een te obvious rode draad (drankgebruik), die er te geroutineerd uitkomt. Ja, ja, we weten nu wel dat je van whiskey houdt! Het publiek behalve ik smulde. Geweitje krijgt hij voor de mooie begeleiding van lelijk gezongen liedjes, en voor een paar mooie ‘oprechte’ (oprechte excuses voor het gebruik van het woord oprecht) gedachtenspinsels: ‘Drank maakt meer kapot dan je lief is, maar men vergeet wel eens dat de liefde meer kapot maakt dan tegenop te drinken is.’

Goed, goed, dit is cabaret, en dus mag het eigenlijk niet op Moose. Toch wil ik iedereen Thomas van Luyn aanraden. Misschien omdat het hem als eerste in mijn leven gelukt is om in het cabaret een ‘gevoelig moment’ te maken waar ik niet meteen van over mijn nek ging. Meestal zijn gevoelige momenten namelijk a la Youp doorspekt met verontwaardiging en tenenkrommende gelijkhebberigheid. Of het is een liedje over de oma van de cabaretier, vol van valse vertedering en ‘wat vliegt de tijd’-achtigheid. Van Luyn maakt daarentegen een ECHT persoonlijk stukje, van het hartverscheurende soort. En toen moesten we ineens allemaal huilen.

He, wat een heerlijke voorstelling! Licht depressief naartoe gegaan en flink manisch teruggekomen. Heimzee speelt zich af op een rondvaartboot, ‘maar’ het is heel leuk, ontroerend, en met gave special effects. De acteur Laurens is een komisch talent, die een set director speelt, en dus de hele tijd teksten als ‘neem maar even vijf’ uitkraamt. De liedjes zijn mooi, de publieksparticipatie is non-intimiderend, en het publiek is gemengd en enthousiast. Gaat allen naar Heimzee!

Ik moest lachen. ‘Beest’ heeft niet echt een kop en een staart, maar op de een of andere manier zijn de associaties wel herkenbaar. Er is een cowboy die zijn enorme lul overal in wil steken. Die lul wordt afgezaagd door een schattig konijntje. En samen houden die cowboy en het konijntje dan weer twee Aziatische meisjes gevangen. ‘Gaat dit over gedwongen prostitutie?’ vroeg ik me af. ‘En waar over nog meer eigenlijk?’ Toen besloot ik dat ik het zonder betekenis ook goed vond. Bijzonder, ook.

Dit was erg vermakelijk. De vrienden met wie ik was vonden het niets, omdat het zo plat was qua genitaliën, maar ik mag dat wel. Verder is het natuurlijk ook niet echt plat; de treurnis druipt er zo heerlijk vanaf in de parenclub Bonobo Bar, niet in het minst vanwege de trieste blootpakken die de acteurs aanhebben. Mijn idool Dick van den Toorn (Tijseman in ‘We zijn weer thuis’) was hier een wat oudere man die niet zo’n zin meer heeft in sex, och arme, maar zo goed gespeeld. Raymonde de Kuijper straalt als altijd, vooral als ze het gootsteenputje met de plopper bewerkt. Tot overmaat van vreugde herkende ik in de andere mannelijke acteur (Servaes nog iets) een vroegere jeugd-kampleider van mij! Na afloop van de hartverstikkende treurnis is er een opluchtend optreden van Ellen ten Damme, aan wie ik een hekel dacht te hebben. Nu niet meer! Ze is eigenlijk heel erg leuk! Een prettige combinatie van extremen dus. Wist u trouwens dat bonobo’s de enige dieren zijn die net als wij graag face tot face neuken? Dat wordt in de voorstelling niet verteld, maar ik kreeg daar toch wel bespiegelingszin van; de onpersoonlijkheid van de parenclub terwijl we toch eigenlijk allemaal elkaar in de ogen willen kijken vanwege wederzijdse liefde ofzoiets.