Bert Klunder maakt eigenlijk cabaret, maar omdat hij in “De Aanklager” helemaal niets doet om het publiek te vermaken lijkt het haast wel of hij toneelambities heeft. Hij ligt, heel artistiek, de hele voorstelling op een massagetafel. Vanuit deze gemakkelijke positie spuugt hij platitudes de zaal in over buitenlanders, homo’s en vrouwen. Het keurige Diligentia-publiek in Den Haag kreeg zo de kans hier lekker om te lachen, terwijl het ongetwijfeld Klunders bedoeling was dat we om zijn type lachten. Echt tenenkrommend werd het tijdens het “gevoelige moment”, toen bleek dat dit type zo fout was
omdat zijn broer thuis alle aandacht kreeg. En dit bleek geregisseerd door Kees Prins! Argh!

Ten eerste: ik had meer verwacht van Alex d’Electrique, omdat eerdere voorstellingen hemelbestormend prachtig waren. Deze voorstelling was een niemendalletje, bedoeld voor de parade, waarin veel gedanst werd (niet erg kundig overigens), veel gezongen (dito) en maar weinig gepraat. Als een soort uitgebreid curcusnummer was het wel aardig, maar ik moest nauwelijks lachen en werd ook niet ontroerd. Het op het podium zetten van twee mensen uit het publiek vond ik ook minder geslaagd. Het gewei geef ik toch omdat mijn date het allemaal wel geweldig vond; hij had nog nooit Alex gezien. Blijkbaar had het dus wel wat.