Goed, goed, dit is cabaret, en dus mag het eigenlijk niet op Moose. Toch wil ik iedereen Thomas van Luyn aanraden. Misschien omdat het hem als eerste in mijn leven gelukt is om in het cabaret een ‘gevoelig moment’ te maken waar ik niet meteen van over mijn nek ging. Meestal zijn gevoelige momenten namelijk a la Youp doorspekt met verontwaardiging en tenenkrommende gelijkhebberigheid. Of het is een liedje over de oma van de cabaretier, vol van valse vertedering en ‘wat vliegt de tijd’-achtigheid. Van Luyn maakt daarentegen een ECHT persoonlijk stukje, van het hartverscheurende soort. En toen moesten we ineens allemaal huilen.