Ja, er doet een leuk jongetje en een vertederend meisje in mee. Ja, Loes Luca is altijd een verademing. Ja, al die jonge amateurs zien er goed uit. Maar ja, Let’s Dance is als voorstelling dus helemaal niks. Als je een kleine dertig gulden (€ 12,50) entree vraagt, moet je meer leveren dan een geslaagde jaarlijkse schoolmusical. Laat ik bij O.T. maar aan een vroegere productie als “Het Ongeval” blijven denken. Eén gewei voor die goeie herinnering.

Dansende mensen, daar mag ik graag naar kijken. In de voorstelling Let’s dance zitten heel veel jonge, dansende knapperds, die duidelijk ook erg blij zijn dat ze op een toneel staan. Daardoor werd ik heel vrolijk. Loes Luca was geweldig; en dat terwijl ik wel kritisch keek - dit in verband met haar recente heiligverklaring. De ster van het stuk was wat mij betreft het kleine jongetje, dat zo goed speelde en nog veel beter danste, dat ik er een kinderwens van kreeg. Hij kon ook op zijn handen lopen en salsa-en.
Na de voorstelling mochten we zelf dansen, met ongeveer 100 lesbische vrouwen die op de voorsteling waren afgekomen (kan iemand mij uitleggen waarom? Ik ben oprecht geinteresseerd!)
Toen ik vanuit het industriegebied in Rotterdam terugging naar de bewoonde wereld, kreeg ik onbedwingbare zin om ‘Dirty Dancing’ te huren, dus dat alles zorgt voor de eland-toekenning. Het tomatenblikje is voor de erbarmelijke teksten, die mij deden denken aan mijn eigen poëtische produkten van toen ik veertien was. Argh!

Let’s Dance is een voorstelling met een stuk of vijf ‘gewone’, volwassen acteurs en dansers en verder een heleboel jonge amateurspelers (plus een heel jong en zeer talentvol acteurtje van een jaar of 10). Het stuk is gebaseerd op films als Strictly Ballroom en gaat dus helemaal over professionele ballroom dancers. Alle jongeren zijn paren die op de trein staan te wachten om naar een grote internationale wedstrijd te gaan. Die trein komt uiteindelijk natuurlijk nooit opdagen. Loes Luca en Ferdi Jansen (beide erg goed!!) spelen de eigenaren van de dansschool. Ton Lutgerink is Loes Luca’s man die het ballroom dansen de rug toe heeft gekeurd, omdat hij ‘vrij’ wilde dansen. Ook de zoon van het echtpaar maakt deel uit van de groep wedstrijdparen en ook hij -hoe verrassend- kampt met de strikte regels die het dansen hem oplegt. Het is een heel aanstekelijk stuk met heel veel energie (dat komt vooral door de dans!). Het wordt in een prachtig decor in de -nog tot officieel OT-theater te verbouwen- Schiecentrale gespeeld en na afloop mag je zelf ook nog dansen. Dat allemaal maakt het een heel leuke avond. Jammer is alleen dat de teksten van het stuk van het niveau middelbare school toneelstuk zijn (“Ik voel me als glas, iedereen kijkt door me heen.”) Met name bij de jongeren, die minder goed kunnen acteren, stoort dat behoorlijk.