ik begrijp er echt geen snars van. Luppes en Nietvelt laten krachtig spel zien, en het decor is mooi, maar ik heb geen flauw idee waar het over gaat. En dan worden de woorden leeg. Moedige poging om de tekst in een andere context te gieten, maar jammerlijk mislukt; gouden tomaat bij uitstek dus.

Ik was benieuwd eindelijk iets van de veelgeroemde Jan Decorte te zien, maar als ik op deze voorstelling moet afgaan, is het de meest overschatte theaterbelg sinds tijden. De taal is mooi, daarmee heeft ie een (klein) geweitje verdient, maar de voorstelling is een draak. Er wordt geacteerd op een treurigmakend Samson-en-Gert-niveau, de mis-en-scène is al even amateuristisch, en ook de 2 dansfragmenten vind ik opgeklopte lucht. Ik kan er niet eens een gouden tomaatnominatie aan wijden, want het gaat hier in mijn ogen niet om een formidabel mislukt experiment, maar om de nieuwe kleren van de keizer.

smakelijk vermaak, onder leiding van Gentse muziekgod Peter Vermeersch. Culinair en muzikaal hoogstaand, theatraal wat minder. Leuk om naar te kijken, maar de smaak van het avocadoijs blijft langer hangen dan de voorstelling

Een zeer grote teleurstelling. Ik vond het beschreven concept veelbelovend, en verwachtte daardoor heel wat. Dramaturgisch was het echter een grote mislukkig. Als dansvoorstelling was het onder de maat (de spelers zijn duidelijk geen dansers), als experiment in lichaamsvervorming/ verlenging ledematen kwam het ook niet uit de verf, omdat de mogelijkheden te weinig werden uitgebuit. Bovendien was de illusie van verlenging nadrukkelijk afwezig, omdat de stelten niet verhuld waren in het kostuum, en daardoor geen geheel werden met het lichaam. De dierenimitaties konden mij zelden boeien; alleen de enkele “worm” die daadwerkelijk golvend over de vloer ging overtuigde, evenals de “koppoters” van twee spelers. Wat zeer aan het dierenkarakter afdeed was hetkrukkengebruik: ze werden vrijwel nooit als “voorpoten” gebruikt (om en om links rechts), maar echt als krukken (beide tegelijk). Er had veel meer ingezeten, maar het was te dun, te weinig, hier en daar te melig, te makkelijk.Overigens vind ik dit wèl het soort voorstelling dat op de Boulevard hoort te staan, ook al is het experiment mislukt: het heeft in principe de juiste mix van straattheater/performance/theater/spektakel/kunst. Bovendien voorziet het blijkbaar in een behoefte, want het grootste deel van het publiek was zeer enthousiast.

Origineel idee, twee simpelweg erg goede bands letterlijk laten “spelen” met elkaar. Rol van de ceremoniemeester en van de DJ kwamen niet goed uit de verf, maar erg fijne muziek, mooie bandbattle. Volgens mij kan dit concept best vaker worden ingezet, wellicht als een jaarlijk terugkerend evenement (met vanzelfsprekend elk jaar andere bands).

Beetje verwarrende voorstelling. Een collage waarbij het grotere geheel mij niet duidelijk wordt. De delen zijn soms erg intrigerend, maar soms duur het te lang. Een theaterconcept als deze is natuurlijk behoorlijk fragiel balancerend; ik denk dan ook dat ik niet de sterkste uitvoering heb gezien (zaterdag avond geloof ik), want de versie die ik zag op de afsluiting van het Theaterfestival een maand later was wat compacter, en veel sterker. Wel fascinerend.

Mooi verhaal waarbij de verborgen geschiedenis zich langzaam ontrolt, klassieke opbouw wat dat betreft. Prima acteerwerk, overtuigde volledig. Mooi klein gehouden, past goed bij dit verhaal denk ik. Een van de beste Productiehuis-voorstellingen die ik heb gezien.

Vreemde voorstelling. Teksten zijn soms tenenkrommend, de mise-en-scene is onbegrijpelijk, de verhallijn is onduidelijk danwel afwezig, de dansfragmenten soms heel mooi, soms volledig zinloos, de verkleedpartijen onnodig, kortom: geen touw aan vast te knopen. Tegelijkertijd blijft het wel boeien, grijpt het de aandacht, fascineert het. Sommige van de acteurs zijn krachtige, expressieve theaterpersoonlijkheden. Het zorgt ervoor dat ik wel erg benieuwd wordt naar ander werek van Ine te Rietstap, om te kijken of ik die essentie in de toekomst wellicht wel weet te grijpen.

Perfecte samenwerking tussen Boulevard en November Music. De ontmoeting tussen de avontuurlijke musici van Krang en de improvisatoren werkt bijzonder goed. Je ziet echt muziek gemaakt worden voor je ogen. Geluid is niet briljant: rietblazer Edward Capel is soms niet te horen, terwijl hij zijn longen haast door het riet perst, en ook de elektronica van Rob Daenen zit ver weg verstopt in het geluid.

Op zich een fascinerend optreden, maar ik moest een tijdje inkomen omdat ik iets totaal anders had verwacht. Op zich klopte de omschrijving overigens wel toen ik het teruglas, wellicht speelde de plaats van programmering een rol. Jammer genoeg ging de muziek ten onder aan zeer slecht geluid, onder andere doordat de geluidstechnici erg slecht opletten. Een groot deel van de tekst blijf daardoor volledig onverstaanbaar voor me.