Opnieuw veel heen en weer geloop door het publiek bij deze voorstelling van het OT. Het is wel een slimme manier om decorwisselingen soepel te laten verlopen, maar het moet geen trucje worden. Ik mis de energie die ‘De Woudduivel’ zo bruisend maakte. Hans Dagelet (gewei!) speelt de onderwijzer Arnholm superieur, met de onderhuidse, ingetogen spanning die in dit stuk moet zitten, maar die de regie ontbeert. Ook Bert Luppes is steengoed, en Ruurt de Maerschalk mooi breekbaar. De archaïsche vertaling is erg vermakelijk. Maar Pauline Kalker speelt de verontwaardigde puber alsof ze in een NCRV Jeugdserie zit, Ruud van der Pluijm die de requisieten aangeeft (wel een leuke vondst overigens) blijkt niet te kunnen acteren, en de uitsmijter van het stuk is te flauw voor woorden. Ook erg gelachen om de toeschouwster achter me, die de voorstelling samenvatte met “wat een romantisch stuk!”. 2 geweien voor de acteerprestaties van de ene helft van de cast, 1 blik voor de andere helft, en het gebrek aan spanning.