Geen woord past hier, slechts een eerbiedig zwijgen. Zal ik, bij afwezigheid van Ramsy Nasr, de rest van mijn leven vruchteloos blijven zoeken naar deze voorstelling?

Halverwege stromen de tranen over mijn wangen (in een kleine zaal, nota bene) en ik weet simpelweg niet of het van ontroering is of van het feit dat ik al een half uur niet meer heb geknipperd. Als ik heus wel zie wat jij allemaal uit de kast trekt om mij voor jou te winnen, maar dat me geen ruk kan schelen omdat het zo spannend, origineel, teder, breekbaar, hemelbestormend, overmoedig en hartverscheurend is, heb je de voor mij perfecte voorstelling gemaakt.
Geef hem maar 5 geweien, die Ramsey.

Een tekst vol pathetiek, een mooi koppie, een professionele houding in een voorstelling die niet perfect verloopt en desondanks geen moment boeit en een gedichtenbundel waar ik geen brood van lust.
Conclusie: nomineer die jongen toch voor de Louis d’Or.
Conclusie: Jezus is terug op aarde en hij heet Ramsey.

hooggespannen verwachtingen worden niet ingelost. Ramsey speelt goed, alhoewel soms wat op effectbejag gericht. Maar de tekst van het stuk is voor mij te hermetisch. Elke zin roep een plaatje op, maar de plaatjes vormen samen alleen maar onduidelijkheid. Elke keer als ik even denk te begrijpenwaar hij het over heeft, verliest hij me weer. De voorstelling intrigeert een beetje, maar mist richting.