‘Waterworld’ zonder Kevin Costner. Heel erg sneu. Nee, gewoon heel erg.

Ik ben vooral een beetje verliefd op de folder en op de tekst. Die zijn dan ook allebei door dezelfde persoon, Annet Schaap, gemaakt. De tekst is heel spannend en gaat over een groot onderwerp: de dood van Mamma. Ik denk dat ik de acteurs soms een beetje vond schmieren; mmm, was dat het? ‘k Weet niet, misschien was dat dan weer omdat er welgeteld zeven kinderen in de zaal waren.

Eerst wilde het niet zo lukken met mij en de voorstelling, maar gaandeweg moest ik me gewonnen geven. Dit was dus echt grappig. Maar ook heel slim en dramaturgisch lekker. Extra gewei voor de zwevende banaan, het eren van Leslie Nielsen en voor Herman Helle.

Dit is voor het eerst dat ik me niet erger aan “lower-class- doen” op het toneel. Dit was voor het eerst dat ik me niet ergerde aan therapie op het toneel. Dit was volkomen eerlijk en met veel respect en liefde voor het menselijk onvermogen. Dit was mijn eerste voorstelling van De Mug.

Gezellig hoor, zo’n volkomen schaamteloos bij elkaar geraapte voorstelling. Veel bekende hits die je doen verlangen naar een teepje om mee te zingen, want dat is goed voor de mens.

Het is dan toch eindelijk gebeurd; Pia en Roy zijn uit elkaar. Toch is het een schok, net als dat Seki uit De Bus is, je weet het al tijden maar dan is het zover. Ik vond dit deel iets minder dan de vorige daarom een tomaatje, maar een gewei voor ‘With a little help for my friends’ en een hilarische ‘Bohemian Rhapsody’. En een gewei voor Big Brother Tara die in de zaal zat, ze maakte het helemaal af. Misschien kom ik Seki ook wel eens tegen in het theater, lijkt me meer een mime-liefhebber.

Energieke voorstelling waarin een jonge en een meisje strijden om de gunst van het jonge publiek. Helaas weten de acteurs niet goed raad me de uitgesproken reacties van de kinderen.

Annet en Jorn herinneren zich en de andere Discordianen laten ons mooie troep zien.Vogeltjes hebben een nestje op de zolder en hebben ook het hunne te melden. Mensen komen schuilen en gaan weer weg. Het is een verregende zondagmiddag en ik verlang naar de zomer en het Fin de Saison.

Het was een bijzondere avond. De hoerige vieze stad, die de verteller beschrijft, valt samen met het bonkende Lowlands om ons heen. Hele goeie muzikanten en veel wodka. Daarna nog meer samenzang en een warm gevoel in de buik van de romantiek en de sterke drank. Els Inc. moest echt van het podium gestuurd worden, ze konden wel eeuwig doorgaan. Dat soort melancholieke avonturen beleef je alleen in de polder.

Een decor van golfplaat, Peter Faber en een tekst van Oscar van Woensel. Lijkt op voorhand voldoende voor 3 tomatenblikjes, maar ik ben dol-enthousiast. Welk een gezellige toneelavond; vlot gespeeld, kwinkslagen en toch niet zonder diepte. Go Oscar! Verder schijn je Marcel Faber en Rutger Le Poole uit elkaar te kunnen houden door de schoenen. Dat heb ik dan weer gemist, dus ik ga lekker nog een keer.