[ON]ze Keuze (1998)

Gekkenwerk.

Mug Met De Gouden Tand stelt impromptu programma samen, deels uit oude stukken, deels uit onvertoond materiaal, over een fictieve radiopiraat, die gerund wordt door twee pronte volksvrouwen, en de zoon van één van hen. In deze setting brengt men tegelijkertijd zowel een ode aan, als een parodie op het levenslied, de “Kleine Mensch”, de dierenliefde en de mythe van het radiomaken. De spelers doorgronden daarbij de personages tot in de miniemste details. Virtuoos, mooi, ontroerend, to the point en vooral onbedaarlijk grappig. MEER!

Waar bij anderen het parodiëren van de working class tenenkrommende effecten heeft, maken Marcel Musters en Marjan Luif een ontroerende en liefdevolle voorstelling, met een sterrol voor Dirk Kuiper. Kan dit een serie worden?

Gezellig hoor, zo’n volkomen schaamteloos bij elkaar geraapte voorstelling. Veel bekende hits die je doen verlangen naar een teepje om mee te zingen, want dat is goed voor de mens.

Het heeft even geduurd, maar na Toneelgroep Amsterdam heeft nu elk zichzelf respecterend gezelschap een eigen band. Ook de Mug gaat ‘in concert’. Gelukkig zijn het hier niet de stagaires die de muziek verzorgen, maar die-hards Marian Luif en Marcel Musters die naast hun briljante ‘In de rui’ de behoefte hebben aan lichter repertoire. En dat met ons willen delen, gelukkig. Hulde aan technicus Dirk Kuiper die, als buurvrouw, gezellig aanschuift.

De moedervoorstelling van het vrolijke In Concert, gezien één dag nadat deze voorgenoemde voorstelling in première ging. Wellicht toch beter in omgekeerde volgorde bekeken, want waar bij In Concert vrolijkheid de boventoon voert, slaat In De Rui een heel andere toon aan. Na een heerlijk sloom begin, als een luie zondagmorgen, en de radioscène die we ook al van In Concert kenden, slaat de voorstelling om in een meeslepend drama, dat je ietwat ontdaan de zaal doet verlaten. Dit is geheel en al op het conto van de acteurs te schrijven, die een indrukwekkende prestatie neerzetten. God, ik moet vaker naar theater.

Vreemd om te zien na de vrolijkheid van ‘In Concert’, maar (nog) beter. Met tranen in de ogen en pijn in het hart moest ik na afloop deze mij zo dierbare mensen verlaten.

Dit is voor het eerst dat ik me niet erger aan “lower-class- doen” op het toneel. Dit was voor het eerst dat ik me niet ergerde aan therapie op het toneel. Dit was volkomen eerlijk en met veel respect en liefde voor het menselijk onvermogen. Dit was mijn eerste voorstelling van De Mug.

Mug-voorstelling met een Carver-sausje? Misschien, maar dan wel het beste van Mug, en beter dan Carver.