‘The Pillowbook’ en Perec zijn prachtig. Florence Foster Jenkins ondragelijk. En dan Woyzeck, net als ‘Eindspel’ helemaal kaal gebracht, maar het probleem is dat je dan niks overhoudt. Het probleem wordt getoond. Ik hou ervan, het is verdomd intressant. Het was nog lang na lullen in de Blincker. Maar lieve mensen, waarom dit alles in Frascati 1 in het weekend? Daardoor krijgt het iets pedants.

Het was een prachtige voorstelling, maar ik snapte er he-le-maal niks van. Het begin was erg mooi. De vormgeving vond ik ook wel wat hebben. De blaadjes overal en nergens waren ook erg leuk. Maar een soort verhaal is me ontgaan, en dat terwijl ik de stukken van ‘t Barre Land goed trek (qua verhaal). Maar goed, misschien wist ik te weinig van Woyzeck (en grootmeester Buchner), en ik las ook achteraf dat er ook andere dingen voor het verhaal gebruikt werden.
Maar ook zonder enige clou van het verhaal was het een hele mooie voorstelling, en die Vincent blijft een geweldig druk kereltje.
‘t Barre Land. Fijn.

Ik was niet helemaal fit vanwege de avond daarvoor, en daardoor was deze Woyzeck even een graatje te moeilijk voor me. Wel tof dat ‘t Barre Land zulke doortimmerde en gecompliceerde dingen doet, maar daarbij moeten ze wel uitkijken dat het niet pedant gaat worden.

Wonderschoon, de fragmenten van de Japanse hofdame uit een ver verleden en van de in 1982 overleden Fransman Georges Perec. Het is niet na te vertellen, maar de innemende wijze waarop de acteurs de teksten brachten -soms was het niet duidelijk of iemand echt even de tekst kwijt was of dat dit juist de bedoeling was- stemde deze ‘tBL-fan ook nu weer erg gelukkig. Na een vrolijke (on)muzikale overgang volgden framenten uit de verschillende manuscripten van Woyzeck. Hier werd het lastiger, waarschijnlijk omdat ik zowel naar de afzonderlijke fragmenten als naar het verhaal probeerde te luisteren. Is er geschrapt?
Tot slot: eerder deze week zat de zaal bomvol bij ‘Eindspel’, nu was diezelfde zaal half leeg. Volk van Nederland, ‘t Barre Land is meer dan Jacob Derwig!

“Verknipte dingen”: snippers van teksten van min of meer beroemde schrijvers, de geest van scheppende mensen en kledingstukken van acteurs.
“Symbolische dingen”: Shonagun, Büchner en Perec in een veeartsenijkundige snijzaal, verwarrende aanwijzingen in een routekaartje en snapshots van onvolledige teksten.
“Mooie dingen”: Margijn Bosch die van getallen poëzie maakt, Cseslaw de Wijs die zich verkleedt en ‘t Barre Land dat samenwerkt met Discordia.

Ging toch wel naar deze voorstelling met een beetje ´n bang voorgevoel-zeker nadat ik de wat snibbige recensie in de NRC had gelezen. Maar niets is minder waar! ´t Barre Land laat met Woyzeck een wonderschone voorstelling zien. De voorstelling begint met aantekeningen uit een notitieboekje uit het jaar 1000 uit Japan.Deze aantekeningen worden omringd door allerlei fragmenten. Deze fragmenten zijn grappig, omtroerend en (soms)zo ongelovelijk mooi!(en het erge is dat je als je ze hoort, je al weet dat je er te weinig van onthoud…)En ineens gaan al deze fragmenten subtiel over in Woyzeck!