Oh mensen wat verschrikkelijk. Waaarrooom!!! Groene lampen op dennebomen, nou, wat een purrachtig gezicht zeg en wat een mysterieus moment als er een grote purschuimen vogel voorbij vliegt. De twee acteurs hebben twee gezichten en twee beweginkjes, allebei heel exkspresssief. Ze kunnen op de tafel staan, maar ook ernaast. Oja en natuurlijk hele grappige abzurdistiese teksten. En mensen, dat iets gebrek aan inhoud heeft, maakt het niet gelijk geschikt voor kinderen.

Leuke belevenis, we krijgen een gezellig petje op en gaan de paden op de lanen in. Alle mimestudenten doen hun ding en zo passeren alle vormen de revue. Tekst-mime, op stelten loop mime, grappige mime en mooie meisje mime. Ik hou niet van alle soorten en het spelniveau loopt ook uiteen. Toch knap verhaal, met een soort van spannende plot.

De enige locatie-voorstelling die ik op Oerol heb gezien. Prachtige verhalen van verschillende Terschellingers die me veel vertellen over de plek waar ik ben en de tijd waarin ik leef. Favorieten zijn voor mij de oudere vrijwillister, de boer en de aannemer. Mooie ruimte, de verlaten dancing deedt mijmeren over het gebrek aan ontmoetingsplekken voor mensen van verschillende generaties en achtergronden. Ik wist niet dat een bootje vouwen nog best moeilijk is. Speciaal gewei omdat de makers de ballen hadden gewoon een televisie met voetbal neer te zetten. Gewei voor het publiek dat liever luisterde naar een kokkelvisser en een kapitein.

Gemengde gevoelens. Geweldig en prachtig, maar vooral meer van hetzelfde. Marlies Heuer’s Germantes was niet zo anders als Madamme Swann, de kostuums blijven spectaculair en de meerlagige niet helemaal lipsinke fluisterplayback interessant. Eelco Smits is erg fijn, jongenskoor fantastisch, het randprogramma wordt steeds beter. Hulde, maar toch jongens, het boek is beter.

Gefuckingweldig, een voorstelling waar je heel hard moet lachen en daarna in een depressie belandt. Zeer scherp, herkenbaar, grappig en liefdevol. Rob de Graaf heeft een niets ontziende tekst voor de Paardjes geschreven, die personages nog acteurs spaart. Echte komedie, met burgelijke kantjes die doet denken aan Who’s Afraid en Een zwarte Pool. Manja Topper is geweldig en Anil Jagdewsing als excuusneger weet zich heel goed door al dat verbale geweld heen te mimen. Een ijkpunt, de eenentwintigste eeuw kan beginnen.

Humor om te lachen met een serieus filosfisch thema als ondertoon. Fijne acteurs Robert Hagedoorn overtuigd als boerenlul en heb genoten van Felix Burleson. Pluim voor Duyns en Tarkan Köroglu, die niet uit de bocht vliegen en het theater houden in plaats van een manifest.

Wauw als dit langer had geduurd dan was het wel degelijk een goude tomaat geweest, een gemiste kans. Werkelijk tenen krommend. Moeilijk te beschrijven, een soort jaren tachtig ‘Waiting for Godot’ met multiculti saus. Kon in de relnicht met frans accent alleen maar een Gerard-Jan Rijnders persiflage zien, dat hielp me het kwartiertje wel door. Heel erg.

Wat een innemend ietsje. Geweldige acteur doet ons thuis voelen en beeld een spannende wereld uit. Het wordt nooit monologig, maar is gewoon een goed verhaal. Nadat je helemaal mellow bent, komt er een stoere vrouw op met een heel persoonlijk gedichtje voor een bofkont in het publiek. Daar snap je dan niets van, maar dat geeft niet.

In de flyer noemen ze het zelf geloof ik een theatrale installatie of zo en dat is goed. De grenzen van het genre worden hier aardig opgerekt. Maar mensen, ik vond het prachtig, zeer herkenbaar en was geroerd. Best wel vals spelen natuurlijk met zulke goeie muziek, maar dat kan me niks schelen. Mooi.

Wow, die liep niet helemaal lekker. Er was een lamp kwijt dus we moesten wachten. Daarna duurde het lang voordat de swung erin kwam. Prachtig simpel decor van heel veel deuren, werd door een gebrek aan virtuositeit soms een gedoe. Leuke liedjes, goeie muziek, maar het had wel iets meer zoals dat bij de film heet ‘production value’ mogen hebben. Prins en petemoei door de zelfde acteur laten spelen vond ik een interessante wending aan het verhaal geven.