Grote Godheid, is dit dan de creme de la creme van de Britse theaterscholen? En moet dit een voorstelling zijn die de jeugd liefde voor Shakespears theater moet bij brengen? Foute muziek, foute kostuums, foute decorwisselingen, foute decorstukken, foute figuranten, zelfs zo erg allemaal dat het bijna niet meer opvalt wat een ontzettend leuk stuk het kan zijn als je acteurs hebt die het enigzins uitmaakt wat hun tekst is.

Eigenlijk wilde ik naar ‘Blaat’, ik vond dat destijds een ongelofelijke kut-voorstelling en ik wou weten of ik inmiddels, nu ik meer ben ingevoerd in de Dood Paard esthetiek, mijn mening moest herzien. Maar het liep anders: een actrice werd plotseling ziek. Een normaal mens last dan af. Maar Dood Paard nam een besluit: andere voorstelling spelen. Terwijl we voor de zaal-deur stonden wachten, werd het andere decor en twee appelsap naar binnen gedragen. Kijk dat is dus hard-core.

Dit is geen theatertekst en dat merk je ook wel. Lieneke le Roux valt een beetje tegen, maar Joep Onderdelinden is weer verrassend. Mocht u ook vaak met de mond vol praten, gaat dan zeker kijken!

Wat een mooie stukjes tekst zeg. Botho heeft het allemaal goed begrepen. Scène van Annet Kouwenhoven en Maureen Teeuwen over ‘Medea’ is hilarisch. Jan Joris Lamers is nogal onverstaanbaar (hoe kan ik me hier nog over opwinden?), en de microfoon voor Jorn Heijdenrijk, die juist de verstaanbaarheid moet bevorderen, werkt soms wat averechts. Kostuums zijn dan weer erg goed. ik ga over een jaar wel weer eens kijken hoe het met dit Nieuw Repertoire staat.

Ik ben er al tijden van op de hoogte dat ik Miss Piggy ben en mijn vriendje Bugs Bunny, dus met de boodschap van de voorstelling kan ik niet zo veel. Verder lees ik de kranten en zit veel in de kroeg dus veel van de anecdotes had ik al eerder gehoord. Toch bleef er voldoende te genieten; het gaat over de liefde, de pas-de-deux was Fantasia mooi, het decor en veel scènes zijn spannend. Alleen oppassen dat het niet te cabaret-achtig wordt.

Ik raak gefascineerd door de voorstellingen van Ine te Rietstap. Ik snap er niks van, wat is een afspraak, waar begint de improvisatie, wat is theater, wat is echt? Met als gevolg dat ik dan maar alles geloof. Tijdens de voorstelling vind ik het vaak ook ongelofelijk rommelig, ergelijk en slecht en snel daarop ben ik tot tranen toe geroerd. Geweien voor de cast; iedereen is prachtig en een gewei voor Madonna.

Rijnders klassieker die na de borstverkleining van Pamela echt ouderwets is, maar wel nog heerlijk om te zien. Speciale aandacht (en gewei) voor Belangrijk CD-speelapparaat.

Tsja, wat moet ik daar nu mee. Zo’n enorme overpeinzing over taal. En dan die tekst “woord voor woord voor woord voor woord” gaan spelen. Mm, daar is geen beginnen aan en amateurs vertillen zich dan al snel. Maar alle kleine existentialistjes in de zaal vonden het prachtig en daar ging het om. Toch een gewei voor de poging.

Zelden heb ik zo uitgekeken naar de zelfmoord van Julia. Dat dit eigenlijk een zeer kleine zaal produktie is voor de binnenlanden van Engeland, verklaart een hoop, maar ga er dan in godsnaam niet de grootste zalen van de wereld mee in. Stom idee, laat maar in de binnenlanden of speel hier ook in de Nes.

Na een lange periode aan Dood-Paard-haat geleden te hebben, ben ik duidelijk van positie veranderd. Een mooi sprookje van een groep vrienden die het maken. Een soort Dood Paard dus. Ik hoop dat het beter met ze afloopt dan met Rob en kornuiten want ik begin erg op ze gesteld te raken.