Leven en lijden in een vinex-wijk. Er valt veel te lachen, waardoor het soms een beetje cabaret wordt. De dieptreurige borrelhapjes geven een lekker ritme aan de voorstelling. Als de ijskast leeg is, is de voorstelling ook afgelopen. Terwijl ik me toch aan het verheugen was op de oorlog tegen de Almere. Maar het schijnt een trilogie te zijn; wellicht is bij het volgende deel een grand-finale.

Een geweldige voorstelling. Hij lijkt voor mij gemaakt. Janet, de Kleine Zeemeermin, Ajax, Tarantino, mijn favoriete Micheal Jackson-clip, Missy, veel Timbaland en zelfs een dansende MOOSE. Helemaal geen multiculti-jongeren bullshit, maar een voorstelling over idolen. Die ene tomaat gaat naar mezelf, dat ik eerder dit jaar de illegale Star Wars The Phantom Menace belangrijker vond dan deze voorstelling. Maar daar deed Samuel dan weer mee.

Mijn eerste debielenvoorstelling en het was hartstikke leuk. Zowel in de zaal als op de vloer heeft niemand enig idee waar het over gaat, maar wel een hele hoop lol. Lekker speule. Dat zouden meer acteurs moeten doen.

Wisselvallige vormgeving en cast vallen en beetje tegen na alle lofuitingen. Machteld Boumans is geweldig en zorgt voor een paar kippevel-momenten.Voor de opera-cultuur heel verfrissend, voor mij een beetje saai. Extra geweitje voor het enthousiasme van het koor, daar kan DNO een voorbeeld aan nemen.

Yo, ik word ook tapper en wil een relatie met deze mensen. Wat een coole figuren. Op zich theatraal niet bijster interessant en een volgspotter die volgens mij voetbal aan het kijken was, maar verder een zwaar opwindende avond.

Eindelijk heb ik hem in het echt gezien. Wat valt er nog te zeggen: een meesterwerk.

Hoewel ik het toejuich dat er rollen voor oudere vrouwen zijn en dat vrouwen open over seks kunnen praten, vond ik dit dus helemaal niks. Wat een stomme soms poëtisch aandoende tekst, brr. En dan ook nog over god enzo gaan. En dan een meid van de straat zijn en dus een accent hebben maar wel drie door elkaar heen met een R. Wel een geweitje omdat ik weet hoe moeilijk echt gras in het theater is; daar is de Arena een eitje bij.

Dit leek me nou een uitgelezen gelegenheid een tukje te doen, maar ik kon de slaap niet vatten. Best erg hoor, zo’n ensemble. Het moest toch kluchtig zijn. Maak er dan echte John Lanting van, maar 1000 op- en afgangen in een grijs decor, moeilijk moeilijk. Ik kan echt geen gewei verzinnen.

Wat een prachtig stuk toch, hoera voor Herzberg, maar ook heel erg hoera voor Annet Kouwenhoven. Wat een rol, wat een vrouw! Barre Landers gaan goed mee op Discordia Klassieker, een prachtig einde van het begin van het seizoen.

Hoofdpersonage heeft sterk last van verlatingsangst en het blijkt maar weer dat jongetjes daar veel minder gevoelig voor zijn dan meisjes. Lieve muziek en goede actrice die niet bang is om te reageren op het commentaar van de kinderen. Voorstelling moet het opnemen tegen de spannende Transformatorzolder en de treinen die langs rijden. Geen moment verveling.