De kersentuin is natuurlijk zo’n voorstelling die je een keer gezien moet hebben. En op zich is het ook best wel een aardige voorstelling. Goede spelers die hun vak verstaan. Stefan de Walle is ook echt heel erg sterk in de rol van Lopachin. Maar het heeft me niet echt weten te raken of genoeg weten te boeien. Wellicht komt het door de echt slechte plekken die we hadden(2e rij, 2e balkon Koninklijke schouwburg: geen aanrader), of dat iemand die ik in de pauze sprak me wees op de rare pauzes in de teksten waarna ik ze niet meer niet kon horen, of dat het de eerste voorstelling was en dat hij nog moet groeien of misschien ben ik gewoon geen Tsjechov-fan, dat kan ook. In ieder geval was het niet echt mijn voorstelling.

Een erg sterke voorstelling. Mooie tekst van Rob de Graaf en sterk gebracht door de spelers. Een mooi beeld van een gezin waar alle relaties overhoop liggen door het geld dat in het gezin aanwezig is, en waar de moeder, weduwe, nu een nieuw leven mee wil starten met haar nieuwe partner. Sympathie verschuift gedurende het stuk door de sterke dialogen. Het blijft overigens een bitter wereldbeeld dat Rob de Graaf er op na houdt.

Wel een prima voorstelling, maar had het gevoel dat er meer uit dit thema gehaald had kunnen worden, ook in een tragikomedie. Sommige rollen voegden niet heel veel toe, en sommige verhaallijntjes ook niet, en waren ook nog her en der slechts heel summier uitgewerkt, met nog steeds losse eindjes. Zelden ook zulke verschillende emoties bij het eind van een voorstelling gehad. De euthanasie zelf was echt heel mooi gedaan, in de opperste stilte. De klok die de hele voorstelling tikte, waarvan ik nog dacht, ach, die gaat straks stoppen, wat flauw, tikte door! Helemaal gelukkig dacht ik toen nog Wat een vondst! Natuurlijk, het leven gaat verder gewoon door! Toen de klok daarna alsnog stopte, als teken van de overledene dat er nog iets is na de dood, werkte dat toen dubbel teleurstellend. Dus wel een prima voorstelling, met leuke momenten, mooie momenten, maar ook wel heel flauw en er had meer uitgehaald kunnen worden. Weet niet zeker of ik vind dat het de voorstelling was die de publieksprijs had moeten krijgen.

Heb me echt kostelijk vermaakt, de hele voorstelling. Nu moet ik zeggen dat ik niet zo’n hele grote Shakespeare fan ben, maar was wel benieuwd naar wat ze hier van gemaakt hebben. En dat vond ik eigenlijk erg goed werken! De verandering om sommigen van de samenzweerder in plaats van twee mannen een man en een vrouw te laten zijn, werkte erg goed, en voegde wat mij betreft veel toe. Maar was vooral onder de indruk van de Ariel en Caliban. Erg sterk, en waren ook erg mooie scenes! Voor de rest is de hele setting, met picknicken vooraf, en een flesje wijn tijdens de voorstelling ook gewoon een hele fijne manier om naar het theater te gaan.

Een echt hele mooie, leuke dansvoorstelling! Als publiek zie je slechts de helft van de voorstelling:in het midden van het podium staat een schot. Aan de andere kant zit de andere helft van het publiek, die dus de andere kant meemaken. Er wordt erg goed gebruik gemaakt van het schot:er vliegen kledingstukken over, en af en toe klimt er iemand over heen. Erg leuk, en maakt ook erg nieuwsgierig naar wat er aan de andere kant gebeurd, dus een reden om nog een keer te gaan kijken. Gekoppeld aan hele sterke dansers en een mooie/leuke choreografie maakt dit het echt de moeite waard.

Een voorstelling die haast cabaret was, maar dan met een paar hele mooie theatrale beelden erin. Bijvoorbeeld het moment dat er een zelfmoordpoging ondernomen wordt door het drinken van 6 liter chocomelk is echt prachtig en komt heel goed over. Het tempo ligt hoog en hoewel het wel een beetje onsamenhangend is, werkt de rode draad goed genoeg om het geheel aan elkaar te verbinden. Een aanrader!

Een erg geslaagde voorstelling (hoewel optreden misschien een beter woord is) en past erg goed op de parade. Ter plekke worden geluidsfragmenten opgenomen en die gebruikt om nummers mee te maken. Met behulp van drie projecties zijn er bij sommige nummers vier Spinvissen op het podium die ieder een ander instrument bespelen. Een beetje surreal, maar wel een goed effect, en mede daardoor een goede voorstelling.

De laatste uitvoering van deze voorstelling. En ook de 75e verjaardag van Bram van der Vlugt! Dus behalve de voorstelling, ook een speech na afloop door de directie van Nationaal Toneel. Maar de voorstelling dus. Was erg benieuwd naar hoe dit ging zijn. Heb eigenlijk nog nooit een voorstelling gezien waarin wetenschap voorkwam, en die toch interessant is gebleven. En nu is het gelukt, met quanutmmechanica nog wel! Toch niet 1 van de makkelijkste disciplines. Daardoor was ik nog nieuwsgierieger, omdat dit mijn eigen achtergrond is, dus dan is het altijd de vraag tot hoe ver ze in het theater gaan, in hoeverre het vereenvoudigd is, en in hoeverre het nog klopt. Maar ik ben erg onder de indruk. Door het kiezen van een spannende setting, de tweede wereldoorlog waarin het gesprek tussen Bohr en Heisenberg verregaande gevolgen had kunnen hebben, en het belichten van verschillende kanten is het een erg boeiende, spannende voorstelling geworden. En doordat alles aan de vrouw van Bohr, Liz Snoijink, moest worden uitgelegd, kwam alle natuurkunde ook over. Erg indrukwekkend. Zeker omdat ik in het programmaboekje niemand zag met een wetenschappelijke achtergrond, om advies te geven over deze toch niet al te makkelijke materie. Ook erg mooi dat in het decor de phi verwerkt zat (vaak gebruikt in de natuurkundige formules waar het stuk over ging) en een interferentiepatroon waaraan ook gerefereerd wordt in het stuk. Zoals gezegd werd Bram van der Vlugt op het eind gehuldigd en kreeg hij een portret dat in de Koninklijke schouwburg komt te hangen. En werd er ook nog eens verteld dat de voorstelling in reprise gaat volgend seizoen! Erg goed nieuws, want dan heeft deze positieve recensie nog zin om mensen te overtuigen er heen te gaan :-). Met een tevreden gevoel liep ik met de mensen die mee waren naar de foyer, waar we altijd na afloop wat gaan drinken. Blijkt dat we daar ineens aan het partycrashen waren. Gelukkig hadden we een goed gevoel aan de voorstelling overgehouden, dus het kostte ons dan ook geen enkele moeite om een glaasje mee te proosten. (sorry nog, Bram, dat we ongevraagd op je verjaardagsviering waren, maar hopelijk maak ik het goed met deze recensie)(en sorry moosers, misschien had een gedeelte van deze recensie eigenlijk als een blog gemoeten… volgende keer beter) Lang verhaal kort: goede voorstelling, mooie, duidelijke tekst, goed gespeeld, komt reprise, heengaan.

Misschien kwam het omdat ik op een slechte plaats zat, en daardoor veel niet heb kunnen zien. Misschien kwam het omdat 1 van de acteurs gewond was geraakt tijdens de repetitie van een volgende voorstelling,en daardoor vervangen werd door een collega met een script in zijn handen. Of misschien kwam het gewoon omdat het eigenlijk niet zo’n spannende voorstelling was. Het decor was op zich wel leuk, en waren een paar leuke vondsten bij. De dialogen waren niet zo bijzonder. En het verhaal kon me eigenlijk ook niet zo raken. Zaten natuurlijk wel mooie momenten in, zoals de eerste bokspartijen, maar dat waren er eigenlijk niet genoeg. Had heel even de hoop dat de hele verkrachting in het donker gespeeld zou worden, dat vond ik namelijk wel echt een spannende scène, maar toen ging het licht weer even aan, en was die spanning weer weg. Overgangen tussendoor waren wel weer mooi gezet. Denk eigenlijk gewoon dat de voorsteling een half uur korter wonderen had gedaan.

Een mooie voorstelling, waarbij er best wel iets gevraagd wordt van het publiek. De teksten zijn mooi maar aan de zware kant, spelers spelen goed, en het is een erg mooi toneelbeeld. Plakken van boom liggen op de grond in het midden van het podium, die dan zowel het jachthuis aangeven waar de personages in zitten, als ook gelijk het bos erom heen waar de schorskever oprukt (deze hoor je ook knagen, en je ziet ook steeds meer van deze plakken boom geinfecteerd worden, doordat er speelkaarten opgelegd worden). Verder lijken er wel twee toneelstukken in elkaar geschoven te zijn. Er is het verhaal van de generaal die alles kwijtraakt. Zijn status, zijn bos, zijn gezondheid. En dan zijn er de vertellers, die behalve het verhaal van de generaal ook ietwat zwartgallige teksten hebben over dat ieder mens dood is, en iedere dag weer wakker wordt in ongeinteresseerdheid. Allebei deze kanten waren boeiend, maar stonden voor mij nog net iets te veel op zichzelf, hadden misschien beter twee losse voorstellingen kunnen zijn. Ben wel zeker van plan om naar de volgende voorstelling van Hanna Timmers te gaan kijken.