Een mooie voorstelling, waarbij er best wel iets gevraagd wordt van het publiek. De teksten zijn mooi maar aan de zware kant, spelers spelen goed, en het is een erg mooi toneelbeeld. Plakken van boom liggen op de grond in het midden van het podium, die dan zowel het jachthuis aangeven waar de personages in zitten, als ook gelijk het bos erom heen waar de schorskever oprukt (deze hoor je ook knagen, en je ziet ook steeds meer van deze plakken boom geinfecteerd worden, doordat er speelkaarten opgelegd worden). Verder lijken er wel twee toneelstukken in elkaar geschoven te zijn. Er is het verhaal van de generaal die alles kwijtraakt. Zijn status, zijn bos, zijn gezondheid. En dan zijn er de vertellers, die behalve het verhaal van de generaal ook ietwat zwartgallige teksten hebben over dat ieder mens dood is, en iedere dag weer wakker wordt in ongeinteresseerdheid. Allebei deze kanten waren boeiend, maar stonden voor mij nog net iets te veel op zichzelf, hadden misschien beter twee losse voorstellingen kunnen zijn. Ben wel zeker van plan om naar de volgende voorstelling van Hanna Timmers te gaan kijken.