De Parade (2009)

Nou zal ik niet zo gauw een voorstelling gaan zien die iets met circus te maken heeft, maar bij deze produktie van Circuswerkplaats Boost was de regie in handen van Jakop Ahlbom. Een gelukkige combinatie. Een dik half uur lang krijg je een stroom van verrassende beelden en hilarische vondsten te zien. Mensen vliegen door de lucht, objecten gaan een eigen leven leiden, varkens kijken je aan met een blik van “is er iets?”. Timing, snelheid, alles klopt. Ook nog te zien op de Parade in Amsterdam. Aanrader!

Een erg geslaagde voorstelling (hoewel optreden misschien een beter woord is) en past erg goed op de parade. Ter plekke worden geluidsfragmenten opgenomen en die gebruikt om nummers mee te maken. Met behulp van drie projecties zijn er bij sommige nummers vier Spinvissen op het podium die ieder een ander instrument bespelen. Een beetje surreal, maar wel een goed effect, en mede daardoor een goede voorstelling.

Een voorstelling die haast cabaret was, maar dan met een paar hele mooie theatrale beelden erin. Bijvoorbeeld het moment dat er een zelfmoordpoging ondernomen wordt door het drinken van 6 liter chocomelk is echt prachtig en komt heel goed over. Het tempo ligt hoog en hoewel het wel een beetje onsamenhangend is, werkt de rode draad goed genoeg om het geheel aan elkaar te verbinden. Een aanrader!

Een echt hele mooie, leuke dansvoorstelling! Als publiek zie je slechts de helft van de voorstelling:in het midden van het podium staat een schot. Aan de andere kant zit de andere helft van het publiek, die dus de andere kant meemaken. Er wordt erg goed gebruik gemaakt van het schot:er vliegen kledingstukken over, en af en toe klimt er iemand over heen. Erg leuk, en maakt ook erg nieuwsgierig naar wat er aan de andere kant gebeurd, dus een reden om nog een keer te gaan kijken. Gekoppeld aan hele sterke dansers en een mooie/leuke choreografie maakt dit het echt de moeite waard.

Drie zuipende jongemannen in een ( studentenhuis (?). Lekkere oorverdovende muziek en, soms letterlijk oogverblindende energie van de drie acteurs. Er wordt gebeukt op een boksbal, gekotst in een teiltje, gemorst met water tot op de eerste rij en, vooral, aanstekelijk geacteerd.

Een echte prima Paradevoorstelling.

Neem als uitgangspunt de clichés van een Nederlands ( verjaardags-) feestje. Rek die op tot een voorstelling van drie kwartier en je krijgt “Los”.

Leuk, als het thema, de clichés en de aanpak niet zo versleten waren.

Kortom, volgens mij niet het beste wat er momenteel langs de boorden van de Amstel te zien is.

Hofintriges opgediend als een gesampled sprookje. Misschien zelfs wel als een musical: de majesteit als niet meer de populairste-in-het-land, de prins en de ambitieuze schoondochter, maar ook de wolf en de zeven dwergen, allemaal barsten ze regelmatig met volle ovegave in gezang uit.

Lichtvoetige, maar heel professionele voorswtelling. Hoogtepunt van een avondje Parade.

In een kleine, benauwde huiskamer dansen en springen vijf heren (en dames) met hoed achteloos over, door en op elkaar alsof het hun dagelijks werk betreft. Prachtig vervreemdend acrobatisch ballet. Het tempo ligt hoog, daardoor verveelt de kijker zich geen moment. Alle bewegingen blijven echter zorgvuldig uitgevoerd. Humorvol, artistiek en technisch hoogstaand theater. Werkelijk een pareltje binnen het verder wisselvallige Parade-aanbod.

Uiteindelijk lukt het. René van ‘t Hof bemachtigt het krukje.

Maar voor die tijd stuntelt en slingert hij, virtuoos als altijd, zich, met veel behulp van zijn muzikale vrienden -waarvan Eddie zich zelfs door zijn gebroken sleutelbeen niet laat remmen- van en op een mini-balkon, in en uit de garage en door een riool. Ze zijn gedrieën drie kwartier briljant in de weer met iets wat misschien een ode aan de vriendschap is.

Niks aan de hand theater op niveau.

‘t Is een klucht. Gesitueerd in een Durchganslager. Gespeeld door de gevangenen. Dat is zo’n beetje het idee.

Een, eh, gewaagd idee. Had iets kunnen worden. Werd het niet. Niet goed of fout, eerder beroerd. Heel beroerd. Geen pest aan eigenlijk.

Kan de besten gebeuren. En zeker de goeden, zoals.. Nou ja, zie bovengenoemde namen.

Don Juan versus Giselle: een absolute aanrader. Mooi verzorgd decor, mooie klassieke muziek afgewisseld met gitaar muziek en meer hedendaagse tonen. Ik ben een leek qua dans, maar dit zat goed in elkaar. Veel humor, mooie timing en het publiek zit continue met een glimlach op het gezicht. Halverwege gaat het echt helemaal los. Wat een expressieve spanjaard!! Een voorstelling voor jong en oud Hulde!!

Een volkse en een middleclass vrouw achter de tafel. Twee werelden die verbale kortsluitingen garanderen. Dat dan nog aangejaagd door een zich bizar gedragende stemmer die zich als hardnekkig troubadour ontpopt.

Aardige, leuke, teksten. Maar vooral meesterlijk gebruikt door Jacqueline Blom and Raymonde de Kuyper.

Tragikomisch van het soort waarnaar je zoekt op de Parade.