Wat een goede voorstelling! De hele zaal is het dorpje dogville. Tribune is weggehaald, en vervangen door krukjes, waar je als publiek op kan zitten waar je maar wil. En het is vooral de bedoeling dat je ook gedurende de voorstelling nog verplaatst. Dat laatste doet natuurlijk bijna niemand, omdat we als publiek bang zijn te bewegen, maar dat maakt het idee niet minder leuk. Verder werd de sfeer door de aankleding echt goed gezet. Decor, muziek, licht, filmprojecties, werkten allemaal erg goed samen. Omdat ik de film ook al gezien had, zat ik met veel plezier te wachten op bepaalde scènes, die me dan, als ze kwamen, uiteindelijk niet teleurstelden. Vond het gesprek van Grace in de auto met de Grote Man ook erg sterk. Wel vind ik het stuk eigenlijk nogal traag. Ik begrijp wel dat dat past bij de sfeer van het slaperige dorpje, maar een half uurtje schrappen had denk ik best gekund. Ook is het feit dat het publiek zo rond mag lopen best een groot risico. Zo ging het publiek niet altijd snel genoeg aan de kant als mensen spullen nodig hadden of ergens naar toe moesten, en dat verhoogt de snelheid ook niet. Maar het totaal is echt een mooie voorstelling, een aanrader!

Mooie locatie, de snijzaal in Utrecht. Maar sloot niet per sé aan bij het stuk. En waarom de boomstronk op het podium? Verder sloot het stuk niet aan bij de teksten op de flyer, wat niet zo uit zou hoeven maken, maar ik vond de tekst op de flyer nou net interessant. Nu was het een voorstelling met twee karakters die elkaar telkens na een tijdsprong weer tegen komen. Tussen de tijdsprongen door zitten dan niet zo veel toevoegende stukjes waarin ze bijvoorbeeld dansen of vogels uitbeelden. De scènes zelf zijn wel prima. Maar niet echt mooi, niet echt spannend, niet echt scherpe dialogen. En er was bij de beide karakters ook eigenlijk geen ontwikkeling gedurende het stuk, dus het kabbelde allemaal een beetje voort tot het ineens was afgelopen. Jammer, ik vond Overwinteren namelijk echt heel erg goed, en had dus hoge verwachtingen.

Een voorstelling waar ik uiteindelijk gewoon niet zo de doelgroep voor was. Ik ben er achter gekomen dat ik niet van Molière hou, en wist al dat ik het niet zo op had met clowns. Het decor was overigens erg sterk. Tralies, met daarin twee dimensionaal de meubelen. Tartuffe als soort zweverige new age goeroe werkte ook erg goed, en leverde ook erg grappige scènes op. Vond de eindscène, waarbij het hele gezin het bloed uit de mond droop eigenlijk niet zo heel erg passen bij de rest van het stuk, maar verder wel een mooi beeld om mee te eindigen.

Vlak bij een metrostation staat er met krijt de naam van de voorstelling geschreven, naast een parkeerplek. Op een gegeven moment ben je met 3 man publiek, en kijk je vol interesse naar elke auto die aankomt. Op dat moment komt er een vierde man publiek bij, een lifter, waardoor ineens blijkt dat de voorstelling is begonnen. Door heel slim de 3 man publiek in verschillende auto’s mee te nemen, terwijl de personages achter het stuur en op een passagiersstoel zitten, rijd je door plekken in Rotterdam waar je anders misschien niet snel zou komen. De personages bekennen emoties, en je komt erachter wat hun verhalen zijn. Het geheel is een tweeluik, in het eerste gedeelte leer je twee broers en een zus kennen, die elkaar na jaren weer hebben ontmoet, en in het tweede gedeelte een moeder die haar gezin heeft achter gelaten in de hoop op een beter leven. Elke keer als de lift verandert, is er een tijdsprong, en je weet nooit precies door welke auto je weer wordt opgepikt, en waar je dan bent in het verhaal. Erg sterk allemaal, een hele mooie voorstelling en door de vorm heel intiem. Zelfs zo mooi dat het als een anticlimax voelt als je op een gegeven moment uit de auto wordt gezet en je met krijt het woord Einde op de stoep ziet staan. Want je had van alle personages wel meer willen weten. Dat is dan ook gelijk de reden van de tomaat. Eigenlijk denk ik dat met een goed ingevuld kwartiertje extra de verhaallijnen net wat affer gemaakt hadden kunnen worden, en het onbevredigende gevoel wat minder. Verder voor het concept, de plekken, de dialogen en de spanning allemaal een gewei. Mooie voorstelling zo.

Het was haast niet mogelijk om met hogere verwachtingen naar een voorstelling te gaan. Na het zien van Virginia Woolf van OT, die ik echt heel erg goed vond. Na het lezen dat Bert Luppes (speelde ook in een van mijn andere favoriete voorstellingen, de Bitterzoet) en Ria Eimers de hoofdrollen weer vertolken, echt twee hele sterke spelers. En ook na het zien van de voorstelling in Londen een paar jaar geleden, met Jonathan Pryce, die ook echt heel erg goed was. Dus wat betreft kon het eigenlijk alleen maar tegenvallen. Maar dat deed het absoluut niet! Wat een mooie voorstelling. Scherpe dialogen, super gespeeld, en hoe absurd het verhaal op eerste gezicht ook lijkt (50 jarige architect is verliefd geworden op een geit), je blijft de personages geloven. Hierdoor worden de situaties allemaal nog geladener en pijnlijker. De Geit heeft al mijn hooggespannen verwachtingen waargemaakt.

Echt een hele mooie, leuke voorstelling. Een prachtige locatie, onder het station Hofplein in Rotterdam, koud, leeg en verlaten, bartsten in de muren, pleisterwerk dat loslaat.Dat is het huis. Het huis wordt morgen gesloopt,en daarom moetde bewoonster wegn en is ze aan het inpakken. Tussen alle ingepakte dozen. En het huis praat tegen ons, door middel van geprojecteerde handgeschreven teksten en tekeningen.Echt heel erg mooi. Het huis vertelt herinneringen wat er in het huis is gebeurt, van een afspraaktje naar een eerste sigaret. En het blijkt ook een sympathiek huis te zien. Echt een hele mooie voorstelling.

Elk van de tien geboden wordt gekoppeld aan het leven van iemand die een grote verandering in zijn leven meemaakt. (in deel 1, 5 van deze geboden) Deze mensen wonen in dezelfde flat, maar daar is weinig mee gedaan. Ook de verhalen hangen een beetje als los zand aan elkaar. Het was een geslaagde voorstelling, met leuke humoristische vondsten ook, maar op de een of andere manier heeft het me niet geraakt. Ook vond ik de geboden te ver af staan van de scène die er aan gekoppeld was. Het is een bewerking van een tv serie, ik denk eigenlijk dat die vorm er beter bij paste. En hoewel ik gecharmeerd ben van zaken als theatermarathons, dus in plaats van 5 alle 10 de geboden te zien, vond ik 5 geboden eigenlijk wel genoeg.

De hele voorstelling ben ik onder de indruk geweest van hoe deze vier personen elkaar pijn doen. De verslaafde moeder is ook echt zo sterk neergezet, dat je niet anders kan dan de andere karakters hun destructieve neigingen vergeven. Oke, vergeven misschien niet, maar dan toch op zijn minst begrijpen. De hoop speelgoed in het decor was ook echt prachtig, de eeuwige herinnering aan gelukkigere tijden. Als je dan bedenkt dat Eugene O’Neill dit heeft gebaseerd op zijn eigen leven wordt het helemaal indrukwekkend.

Een geheel andere voorstelling dan de vorige die ik gezien heb van dit gezelschap. Er is gewerkt vanuit een bestaande tekst, en in plaats van een vrij vrolijk geheel met veel mensen, was het nu beperkt tot 4 spelers. En zwartgallig, erg duister allemaal. Teksten, vormgeving, sfeer. Toegegeven, de voorstelling was ook gevuld met humor, maar het gedrukkende gevoel was erg mooi neergezet, en ook versterkt door de muziek die live was. De voorstelling is gesitueerd in een afgelegen dorpje, waar twee broers constant ruzie maken, en waar de plaatselijke alcoholische pastoor zijn kudde niet op het rechte pad krijgt. De scène waarin de pastoor besluit een einde aan zijn leven te maken door zich in het plaatselijke meer te verdrinken, was heel erg mooi: terwijl de pastoor zijn afscheidsbrief voorlas werd hij natgegoten door water uit zijn drankflessen. Prachtige scène, en had ook een prachtig einde geweest van de voorstelling. Alleen ging hij daarna nog best een tijd door. Met een scène die ook wel leuk was om naar te kijken, ook weer gevuld met zwartgallige humor, maar die voor mij de voorstelling minder krachtig maakte. Vandaar de tomaat.

Gedurende de hele voorstelling ben ik geboeid geweest. Sterk spelende acteurs, mooie vormgeving, en vooral sterke dialogen. Deze dialogen werden gebruikt om het principe van privacy versus veiligheid van verschillende kanten te belichten. Was er door geintrigeerd, en telkens benieuwd hoe die discussies verder gingen. Maar toen het stuk geeindigd was, was ik eigenlijk toch een beetje ontevreden. Ten eerste vond ik het einde van de voorstelling gewoon niet sterk. Was daar de hele tijd naar toe gewerkt? Dat viel me een beetje tegen. Verder kon je van te voren een enquete invullen; om korting te krijgen moest je een stukje van je privacy verkopen. Maar daar werd in de voorstelling niets meer mee gedaan, wat ik eigenlijk wel verwacht had. Ook waren er tijdens de voorstelling al een paar dingen die irritant waren, zoals bijvoorbeeld te pas en te onpas muziekjes als er bijvoorbeeld een punt gescoord was in een discussie. Dus uiteindelijk toch een minder hoge geweiscore dan ik tijdens de voorstelling dacht. Maar ben wel van plan om volgende keer weer naar Alaska te gaan, en ik ben blij dat ik deze voorstelling gezien heb.